Μου κάνει ψεύτικη. Μου κάνει φτηνή.
Υπάρχουν λογιών λογιών μυρωδιές στους ανθρώπους. Πλησιάζεις, μυρίζεις κι αυτόματα ξέρεις τι έχεις απέναντί σου.
Άλλοτε σου χτυπάει στα ρουθούνια η μοναξιά, άλλοτε η ασυγκράτητη επιθυμία.
Ανέκαθεν ήμουν ευαίσθητη στις μυρωδιές. Αν κάτι όμως δεν άντεξα ποτέ, είναι αυτή η μυρωδιά της απελπισμένης διαθεσιμότητας.
Τούτο το άρωμα δεν έχει φύλο, μπορεί να φορεθεί κι από σερνικούς και από θηλυκούς αυτού του κόσμου. Η μυρωδιά τους έχει μέσα μια στάλα απογοήτευσης από όσα πέρασαν, κάμποσο απωθημένο για όσα πόθησαν και δεν τους κάθισαν και άγχος, ίσως και πανικό, για όσα μπορεί να μην έρθουν και ποτέ. Κι όμως, αυτοί τα θέλουν να έρθουν, παλεύουν για αυτά.
Κι έχουν κι ένα δίκιο, θα μου πεις. Πόσο εύκολο είναι να βλέπεις τις γύρω σου ζωές να μπαίνουν στο αυλάκι τους; Έρωτες, οικογένειες, παιδιά, φίλοι, δουλειές στρωμένες, υποχρεώσεις ξοφλημένες. Όλα σε τάξη κι αυτοί στην αταξία.
Αντέχεται; Όχι, δεν το αντέχουν.
Γι’ αυτό και προσπαθούν πολύ. Κι είναι αυτός ο ιδρώτας της υπερβολικής προσπάθειας που έρχεται να κάνει τούτο το άρωμά τους βαρύ, δυσκολοχώνευτο.
Πού σε πείραξαν, θα με ρωτήσεις. Και θα σου πω πουθενά. Απλά δε μου ταιριάζουν, με ξενίζουν. Εγώ πάντα υποστήριζα τους άλλους. Εκείνους με τα ελαφριά, δροσερά αρώματα, τα ανεπαίσθητα σχεδόν. Εκείνους που προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους χωρίς να σκορπούν πίσω τους βαριές μυρωδιές και υποσχέσεις που δεν μπορούν να κρατήσουν. Χωρίς δέλεαρ, χωρίς φτιασίδια που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν. Εγώ πάντα ήθελα ψηλοτάβανους ανθρώπους, όχι εκείνους με τα χαμηλά ταβάνια που αργά ή γρήγορα χτυπάς το κεφάλι σου...
Δίχως πολλές πολλές κουβέντες, δίχως υπερβολές, δίχως να δείχνουν τόσο απελπιστικά διαθέσιμοι.
Ναι ρε φίλε, αυτή η υπερβολική διαθεσιμότητα είναι που με χαλάει...
Μου κάνει ψεύτικη. Μου κάνει φτηνή. Ίσως και να μην είναι, αλλά έτσι φαίνεται.
Και στον κόσμο μας δεν αρκεί το «είναι», χρειάζεται κι αυτό το άτιμο το «φαίνεται».
Με μέτρο λοιπόν, τα «αρώματα».
Είναι τόσο λεπτή η γραμμή του «αναδεικνύω» μια ομορφιά,
από το «καλύπτω» μια «μπόχα»,
όσο και η γραμμή του «μόνος» από το «μαζί».
Άλλοτε σου χτυπάει στα ρουθούνια η μοναξιά, άλλοτε η ασυγκράτητη επιθυμία.
Ανέκαθεν ήμουν ευαίσθητη στις μυρωδιές. Αν κάτι όμως δεν άντεξα ποτέ, είναι αυτή η μυρωδιά της απελπισμένης διαθεσιμότητας.
Τούτο το άρωμα δεν έχει φύλο, μπορεί να φορεθεί κι από σερνικούς και από θηλυκούς αυτού του κόσμου. Η μυρωδιά τους έχει μέσα μια στάλα απογοήτευσης από όσα πέρασαν, κάμποσο απωθημένο για όσα πόθησαν και δεν τους κάθισαν και άγχος, ίσως και πανικό, για όσα μπορεί να μην έρθουν και ποτέ. Κι όμως, αυτοί τα θέλουν να έρθουν, παλεύουν για αυτά.
Κι έχουν κι ένα δίκιο, θα μου πεις. Πόσο εύκολο είναι να βλέπεις τις γύρω σου ζωές να μπαίνουν στο αυλάκι τους; Έρωτες, οικογένειες, παιδιά, φίλοι, δουλειές στρωμένες, υποχρεώσεις ξοφλημένες. Όλα σε τάξη κι αυτοί στην αταξία.
Αντέχεται; Όχι, δεν το αντέχουν.
Γι’ αυτό και προσπαθούν πολύ. Κι είναι αυτός ο ιδρώτας της υπερβολικής προσπάθειας που έρχεται να κάνει τούτο το άρωμά τους βαρύ, δυσκολοχώνευτο.
Πού σε πείραξαν, θα με ρωτήσεις. Και θα σου πω πουθενά. Απλά δε μου ταιριάζουν, με ξενίζουν. Εγώ πάντα υποστήριζα τους άλλους. Εκείνους με τα ελαφριά, δροσερά αρώματα, τα ανεπαίσθητα σχεδόν. Εκείνους που προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους χωρίς να σκορπούν πίσω τους βαριές μυρωδιές και υποσχέσεις που δεν μπορούν να κρατήσουν. Χωρίς δέλεαρ, χωρίς φτιασίδια που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν. Εγώ πάντα ήθελα ψηλοτάβανους ανθρώπους, όχι εκείνους με τα χαμηλά ταβάνια που αργά ή γρήγορα χτυπάς το κεφάλι σου...
Δίχως πολλές πολλές κουβέντες, δίχως υπερβολές, δίχως να δείχνουν τόσο απελπιστικά διαθέσιμοι.
Ναι ρε φίλε, αυτή η υπερβολική διαθεσιμότητα είναι που με χαλάει...
Μου κάνει ψεύτικη. Μου κάνει φτηνή. Ίσως και να μην είναι, αλλά έτσι φαίνεται.
Και στον κόσμο μας δεν αρκεί το «είναι», χρειάζεται κι αυτό το άτιμο το «φαίνεται».
Με μέτρο λοιπόν, τα «αρώματα».
Είναι τόσο λεπτή η γραμμή του «αναδεικνύω» μια ομορφιά,
από το «καλύπτω» μια «μπόχα»,
όσο και η γραμμή του «μόνος» από το «μαζί».
Στεύη Τσούτση
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.