Το αύριο πια ακρίβυνε

Βρωμά μιζέρια και απλυσιά, ο κόσμος.

Μάθαμε στη μιζέρια. Στο λίγο, στο κάτι τις.

Καύχημα της εποχής πως εμείς ρε φίλε περνάμε με τίποτα, καλή καρδιά να υπάρχει.
Τα ρούχα πουλιούνται με το κιλό, τα παζάρια υπάρχουν ακόμα και στις τριτοεπιλογές.
Βρωμά μιζέρια και απλυσιά, ο κόσμος.

Ο φόβος μπήκε και έγινε must.
Κανείς δεν μιλά για την δουλειά του. Φοβάται το κακό το μάτι.
Με είκοσι ευρώ στη τσέπη τρέμεις μην σε κλέψουν.
Ώρες ατελείωτες στο σούπερ μάρκετ, όχι για να βρούμε αυτά που θέλουμε.
Αλλά για να ψωνίσουμε με την μαεστρία και την πονηριά του Χουντίνι.

Πως να ταίσεις την οικογένεια με μερικά ευρώ.
Όταν πας στο κομμωτήριο, σκέφτεσαι πως είναι σαν διακοπές.
Δεν μιλώ για νύχια... αμαρτία.
Καθημερινός αγώνας για ένα κολατσιό σχολείου, μερικά ψιλά για το κρουασάν.
Αυτά τα μικρά χρυσά νομίσματα που μπορούν να χωθούν οπουδήποτε, τα ψάχνεις με μανία.
Εφιάλτης οι ανοιγοκλειόμενες πόρτες του μετρό. Κάθε ντριν σε εξωθεί στα άκρα.

Τα φτηνά που φαντάζουν πανάκριβα πλέον, τα απαραίτητα που σβήστηκαν με κιμωλία μέχρι νεωτέρας. Κάθε μέρα μεγαλώνει η μιζέρια, γιγαντώνεται, και απομυζεί την δύναμη μας.
Οάσεις στην έρημο κάτι παγωμένα φρέντο στα παγκάκια. Να μιλήσουμε να πούμε δυο λέξεις.
Και στην ανέχεια επαναλαμβανόμαστε. Ποιος δεν έχει πιο πολύ. Αυτοί εμείς όλοι!
Δεν έχουμε ούτε καινούργιες λέξεις, δεν προσφέρουν τίποτα.
Αντανάκλαση του εγώ σου παντού. Όλοι ίδιοι, χρωματισμένοι απ' την απελπισία.

Δεν μιλάμε για το αύριο, αλλά για το σήμερα.
Το αύριο πια ακρίβυνε.
Στην οδύνη της κάθε μέρας, δανείζεις κομματάκια απ' την ζωή σου.
Τα βράδια η ψευδής εντύπωση της ξεκούρασης, σου βγάζει στην επιφάνεια την κόπωση της επιβίωσης.
Δύσκολο να το πιστέψουμε την ώρα της απατηλής γαλήνης, αλλά είμαστε φτιαγμένοι να αντέχουμε.
Και τώρα, αφού πλέον μπορούμε να υποκλιθούμε στον πάτο, καιρός να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Αν κάτι εμπιστευόμαστε αυτό είναι το τέλος.
Μόνο απο εκεί θα ξεκινήσουμε.
Πόσοι φτάσαμε λοιπόν;

Θεοδώρα Ατζεμιάν

ewoman