Η λύση είναι να πάψουν να υπάρχουν με τόση ευκολία αυτοί οι μαλάκες.
Λένε πως όλες αυτές οι γυναίκες που βγαίνουν να πουν την αλήθεια, έχουν κίνητρα για δημοσιότητα, για προβολή, για τα 15 λεπτά φήμης που αντιστοιχούν στον καθένα.
Λένε πως αυτά που διηγούμαστε είναι ιστορίες από την κρύπτη, ιστορίες που βγάζουμε από το κεφάλι μας με μια δόση υπερβολής. Πως είμαστε υπεύθυνες γιατί φταίει το ντύσιμο, φταίει το βλέμμα, φταίει που το όχι μας δεν ήταν παρά ένα τσαλίμι να το παίξουμε δύσκολες.
Ήμουν 12 χρονών όταν επιστρέφοντας μετά το σχολείο με τις φίλες μου, μας σταμάτησε ένας μεσήλικας κύριος και μας ρώτησε κατά πού πέφτουν τα μπουρδέλα, χαϊδεύοντας τα γεννητικά του όργανα μέσα στο αυτοκίνητο.
Ήμουν 14 όταν γυρνώντας από το φροντιστήριο σπίτι, ένα λευκό βαν πήγαινε δίπλα μου σε όλη τη διάρκεια του δρόμου και μια παρέα αγοριών έκανε cat calling. Καθώς δεν έδινα σημασία, ο ένας άνοιξε την πόρτα και κρατώντας ένα σουγιά μου φώναζε πως θα μου βγάλει τα έντερα έξω. Φοβήθηκα, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, κρύφτηκα μέσα σε ένα χωράφι από φόβο μήπως κάποιος με είχε ακολουθήσει. Βγήκα από εκεί όταν είχε πια νυχτώσει.
Ήμουν 16 όταν με τις συμμαθήτριές μου πηγαίναμε να πάρουμε παγωτό στην πλατεία κι ένας κύριος μας σταμάτησε για να του πούμε πού είναι το νοσοκομείο. Ευγενικά απαντήσαμε και τότε αυτός μας έθεσε τα γεννητικά του όργανα σε κοινή θέα για να μας δείξει πού είχε κοπεί.
Ήμουν 18 χρονών φοιτήτρια, όταν γυρνώντας 9 το βράδυ από τη σχολή αποφάσισα να πάρω ταξί γιατί φοβόμουν να κυκλοφορώ μόνη στην Αθήνα. Ο ταρίφας μου είχε πιάσει κουβέντα καθ'όλη τη διάρκεια της διαδρομής και εγώ προσπαθούσα να κόψω την κουβέντα με κοφτές απαντήσεις. Λίγα μέτρα πριν φτάσω στο σπίτι του ζήτησα να παρκάρει να κατέβω κι εκείνος κατέβασε τις ασφάλειες του ταξί λέγοντάς μου να του κάνω παρέα. Ούτε που ξέρω πώς βρήκα τη δύναμη κι άρχισα να τον χτυπάω με την τσάντα με τα βιβλία της σχολής από το πίσω κάθισμα και να ουρλιάζω μέχρι να ανοίξει.
Ήμουν 20 όταν σε ένα πάρτι δραματικής σχολής, πήγαμε με τη φίλη μου την Άννα μέχρι την πλατεία Εξαρχείων να πάρουμε μια κρέπα να φάμε κι ένας γεροδεμένος άντρας μας ακολουθούσε παίζοντας το πουλί του και κατευθυνόμενος προς το μέρος μας. Τρέχαμε σαν τις τρελές μέσα στα στενά για να μας χάσει.
Ήμουν 23 όταν πηγαίνοντας στο γυμναστήριο μέρα μεσημέρι, ένα μαύρο αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια πήγαινε σημειωτόν δίπλα μου. Έκοψα δρόμο από ένα στενό και μέσα σε δευτερόλεπτα ο οδηγός του αυτοκινήτου, είχε κατέβει, με ακολούθησε, με χούφτωσε και με πέταξε κάτω καθώς ξεκίνησα να ουρλιάζω κι έφυγε τρέχοντας. Κανένας δε βγήκε να με βοηθήσει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που γνωριζόμαστε όλοι. Πήγα στη μαμά μου με σκισμένη φόρμα και όταν με ρώτησε τι έγινε απλά κατέρρευσα.
Ήμουν 25 όταν βγαίνοντας με την κολλητή μου για ποτό Σάββατο βράδυ, ένας τύπος ήθελε να κεράσει σφηνάκια και δεν τα δεχτήκαμε, γυρνώντας τα πίσω. Τότε αυτός ενοχλημένος ήρθε και μας τα πέταξε μέσα στο τασάκι που είχαμε μπροστά μας λέγοντάς μας πως είμαστε καριόλες.
Κι έχουν συμβεί τόσα κι άλλα τόσα. Κι έχω γίνει αυτόπτης μάρτυρας σε άλλες τόσες καταστάσεις βίας, κακοποίησης και εκμετάλλευσης.
Χωρίς να βάζω μέσα τον εργασιακό χώρο, τις σχέσεις, τις φιλίες, κάθε τομέα της ζωής που μπορεί να κρύβει τοξικότητα.
Θυμάμαι μία προς μία κάθε φορά που ένιωσα φόβο, τρόμο, που δεν ήξερα ποιος ήταν ο σωστός τρόπος να αντιδράσω.
Πολλές φορές έλεγα μακάρι να μην είχα γεννηθεί κορίτσι, θα ήταν όλα πιο εύκολα.
Κερνάμε μηχανικά "άντε γαμήσου" στον κάθε μαλάκα που μας ενοχλεί στο δρόμο.
Η λύση όμως δεν είναι αυτή.
Η λύση είναι να πάψουν να υπάρχουν με τόση ευκολία αυτοί οι μαλάκες. Η λύση είναι να αλλάξει αυτή η κοινωνία και να μάθει να ακούει, εκπαιδεύοντας πρωτίστως τα παιδιά να σέβονται την ανθρώπινη ζωή όποιο φύλο κι αν κουβαλά γενετήσια.
Κι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, Κεμάλ. Θέλω να πιστεύω πως αυτή τη φορά δε θα σου πούμε καληνύχτα.
Λένε πως αυτά που διηγούμαστε είναι ιστορίες από την κρύπτη, ιστορίες που βγάζουμε από το κεφάλι μας με μια δόση υπερβολής. Πως είμαστε υπεύθυνες γιατί φταίει το ντύσιμο, φταίει το βλέμμα, φταίει που το όχι μας δεν ήταν παρά ένα τσαλίμι να το παίξουμε δύσκολες.
Ήμουν 12 χρονών όταν επιστρέφοντας μετά το σχολείο με τις φίλες μου, μας σταμάτησε ένας μεσήλικας κύριος και μας ρώτησε κατά πού πέφτουν τα μπουρδέλα, χαϊδεύοντας τα γεννητικά του όργανα μέσα στο αυτοκίνητο.
Ήμουν 14 όταν γυρνώντας από το φροντιστήριο σπίτι, ένα λευκό βαν πήγαινε δίπλα μου σε όλη τη διάρκεια του δρόμου και μια παρέα αγοριών έκανε cat calling. Καθώς δεν έδινα σημασία, ο ένας άνοιξε την πόρτα και κρατώντας ένα σουγιά μου φώναζε πως θα μου βγάλει τα έντερα έξω. Φοβήθηκα, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, κρύφτηκα μέσα σε ένα χωράφι από φόβο μήπως κάποιος με είχε ακολουθήσει. Βγήκα από εκεί όταν είχε πια νυχτώσει.
Ήμουν 16 όταν με τις συμμαθήτριές μου πηγαίναμε να πάρουμε παγωτό στην πλατεία κι ένας κύριος μας σταμάτησε για να του πούμε πού είναι το νοσοκομείο. Ευγενικά απαντήσαμε και τότε αυτός μας έθεσε τα γεννητικά του όργανα σε κοινή θέα για να μας δείξει πού είχε κοπεί.
Ήμουν 18 χρονών φοιτήτρια, όταν γυρνώντας 9 το βράδυ από τη σχολή αποφάσισα να πάρω ταξί γιατί φοβόμουν να κυκλοφορώ μόνη στην Αθήνα. Ο ταρίφας μου είχε πιάσει κουβέντα καθ'όλη τη διάρκεια της διαδρομής και εγώ προσπαθούσα να κόψω την κουβέντα με κοφτές απαντήσεις. Λίγα μέτρα πριν φτάσω στο σπίτι του ζήτησα να παρκάρει να κατέβω κι εκείνος κατέβασε τις ασφάλειες του ταξί λέγοντάς μου να του κάνω παρέα. Ούτε που ξέρω πώς βρήκα τη δύναμη κι άρχισα να τον χτυπάω με την τσάντα με τα βιβλία της σχολής από το πίσω κάθισμα και να ουρλιάζω μέχρι να ανοίξει.
Ήμουν 20 όταν σε ένα πάρτι δραματικής σχολής, πήγαμε με τη φίλη μου την Άννα μέχρι την πλατεία Εξαρχείων να πάρουμε μια κρέπα να φάμε κι ένας γεροδεμένος άντρας μας ακολουθούσε παίζοντας το πουλί του και κατευθυνόμενος προς το μέρος μας. Τρέχαμε σαν τις τρελές μέσα στα στενά για να μας χάσει.
Ήμουν 23 όταν πηγαίνοντας στο γυμναστήριο μέρα μεσημέρι, ένα μαύρο αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια πήγαινε σημειωτόν δίπλα μου. Έκοψα δρόμο από ένα στενό και μέσα σε δευτερόλεπτα ο οδηγός του αυτοκινήτου, είχε κατέβει, με ακολούθησε, με χούφτωσε και με πέταξε κάτω καθώς ξεκίνησα να ουρλιάζω κι έφυγε τρέχοντας. Κανένας δε βγήκε να με βοηθήσει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που γνωριζόμαστε όλοι. Πήγα στη μαμά μου με σκισμένη φόρμα και όταν με ρώτησε τι έγινε απλά κατέρρευσα.
Ήμουν 25 όταν βγαίνοντας με την κολλητή μου για ποτό Σάββατο βράδυ, ένας τύπος ήθελε να κεράσει σφηνάκια και δεν τα δεχτήκαμε, γυρνώντας τα πίσω. Τότε αυτός ενοχλημένος ήρθε και μας τα πέταξε μέσα στο τασάκι που είχαμε μπροστά μας λέγοντάς μας πως είμαστε καριόλες.
Κι έχουν συμβεί τόσα κι άλλα τόσα. Κι έχω γίνει αυτόπτης μάρτυρας σε άλλες τόσες καταστάσεις βίας, κακοποίησης και εκμετάλλευσης.
Χωρίς να βάζω μέσα τον εργασιακό χώρο, τις σχέσεις, τις φιλίες, κάθε τομέα της ζωής που μπορεί να κρύβει τοξικότητα.
Θυμάμαι μία προς μία κάθε φορά που ένιωσα φόβο, τρόμο, που δεν ήξερα ποιος ήταν ο σωστός τρόπος να αντιδράσω.
Πολλές φορές έλεγα μακάρι να μην είχα γεννηθεί κορίτσι, θα ήταν όλα πιο εύκολα.
Κερνάμε μηχανικά "άντε γαμήσου" στον κάθε μαλάκα που μας ενοχλεί στο δρόμο.
Η λύση όμως δεν είναι αυτή.
Η λύση είναι να πάψουν να υπάρχουν με τόση ευκολία αυτοί οι μαλάκες. Η λύση είναι να αλλάξει αυτή η κοινωνία και να μάθει να ακούει, εκπαιδεύοντας πρωτίστως τα παιδιά να σέβονται την ανθρώπινη ζωή όποιο φύλο κι αν κουβαλά γενετήσια.
Κι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, Κεμάλ. Θέλω να πιστεύω πως αυτή τη φορά δε θα σου πούμε καληνύχτα.
Έλενα Φλώρου
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.