σε συμβιβασμό και με τους αγγλογάλλους, αλλά και με το παλάτι.
Αδιαμφισβήτητα, μια από τις πιο ένδοξες και τιμημένες προσωπικότητες του πολιτικού βίου της χώρας μας είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο Κρητικό ζήτημα (στον αγώνα της Κρήτης για την ανεξαρτητοποίησή της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία), αλλά και γενικότερα στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας από το 1910. Βλέπουμε πως μέχρι και σήμερα η υστεροφημία του είναι μεγάλη. Για παράδειγμα, ο νέος Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, ο οποίος εγκαινιάστηκε το 2001, φέρει προς τιμήν του το όνομά του, στο ελληνικό κέρμα των 50 λεπτών απεικονίζεται ο ίδιος, ανδριάντες έχουν στηθεί προς τιμήν του σε πολλές πόλεις της Ελλάδος και στις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Κρήτης και φυσικά πολλοί δρόμοι και πολλές οδοί είναι αφιερωμένες σ’ εκείνον.
Ο Βενιζέλος, καινοτόμος και ρηξικέλευθος για την εποχή του, οργάνωσε το κίνημα του Θερίσου και έπειτα ως πρωθυπουργός της χώρας σημείωσε υπέρογκες διπλωματικές επιτυχίες. Μάλιστα, με τη σύναψη της Βαλκανικής Συμμαχίας κέρδισε τους απελευθερωτικούς πολέμους του 1912-1913 κατά των Τούρκων και των Βουλγάρων. Βέβαια, το πρωτοποριακό μεταρρυθμιστικό του έργο ήλθε να διακόψει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918). Ο Βενιζέλος διαφώνησε με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για την συμμετοχή ή μη της Ελλάδας στον πόλεμο. Ο ίδιος, αναφανδόν, υποστηρικτής των Άγγλων επεσήμανε την αναγκαιότητα της εμπλοκής μας στον πόλεμο, ενώ ο βασιλιάς, ο οποίος ήταν θερμός υποστηρικτής των Γερμανών, τασσόταν υπέρ της ουδετερότητας. Επρόκειτο για την γνωστή περίοδο του «Εθνικού Διχασμού», που ομοθυμανδόν συνιστούσε τροχοπέδη στην ομαλή ανάπτυξη της χώρας.
Χρυσή τομή στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας αποτέλεσε η διπλωματική του επιτυχία στην Σέβρ της Γαλλίας, με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών ( 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920) μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συνθήκη υπογράφηκε ανάμεσα στις Προέχουσες Δυνάμεις (Βρετανική Αυτοκρατορία, Ιταλία, Γαλλία, Ιαπωνία) και τις Σύμμαχες (μέρος των οποίων ήταν η Ελλάδα), και την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έτσι, δημιουργείται η κλεινή σε όλους μεγάλη Ελλάδα «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».
Συνεπώς, είναι εμφανές ότι δικαιολογημένα μπορεί να θεωρείται εθνικός ευεργέτης. Ωστόσο, οι αγαθές πράξεις ενός πολιτικού – και όχι μόνο – είναι άμεσα συνυφασμένες με την τάξη που υπηρετεί. Οι κοινωνίες είναι ταξικές! Χωρίζονται σε αυτούς που καρπώνονται το πλεόνασμα και σε αυτούς που δουλεύουν για να το παράγουν προς όφελος της καθεστηκυίας τάξης. Ο Βενιζέλος, λοιπόν, ήταν ένας αξιόλογος ”μαέστρος” πολιτικός, φιλικά προσκείμενος στην αστική τάξη της εποχής. Αξιοποιώντας εις το έπακρον τους δεσμούς υποτέλειας που ανέπτυξε με τους Γάλλους και τους Βρετανούς, πέτυχε την διεύρυνση των συνόρων της χώρας, αφήνοντάς το, όμως, στα χέρια των «προστατών» του.
Από αστός επαναστάτης στο Θέρισο της Κρήτης, κατέληξε σε συμβιβασμό και με τους αγγλογάλλους, αλλά και με το παλάτι. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός μάλιστα, πως αντί να ταχθεί υπέρ του λαού για Συντακτική συνέλευση το 1910, με στόχο τον διωγμό του βασιλιά, εκείνος υποστήριζε την αναθεώρηση, διατηρώντας τη μοναρχία. Επιπλέον, ήταν ο ίδιος που με προσωπική ψήφο υποστήριξε το «ιδιώνυμο», για την εκδίωξη των κομμουνιστών, ασχέτως που από το βήμα της Βουλής δεν το αποδεχόταν, αναφέροντας: «Το νομοσχέδιον δεν επιδιώκει να διώξη τον κομμουνισμόν ως ιδέαν αλλά τη Γ’ Διεθνή και τας μπολσεβικικάς αρχάς αυτής, αίτινες απέχουν πολύ του ιδεώδους κομμουνισμού. Το νομοσχέδιον επιδιώκει τη δίωξιν των οπαδών της Γ’ Διεθνούς. Δε δυνάμεθα να διώξωμεν τον κομμουνισμόν, διότι και ο Χριστός υπήρξε κήρυξ της ιδέας αυτής. Ο Χριστός διεκήρυξε πρώτος τον κομμουνισμόν, αλλά από την υψηλήν ιδεολογίαν του κομμουνισμού μέχρι των ανατρεπτικών ενεργειών των ανθρώπων της Μόσχας, υπάρχει διαφορά».
Τέλος, φέρει εντελώς την ευθύνη για την Μικρασιατική καταστροφή! Έστειλε τα παιδιά του λαού να πολεμήσουν, προκειμένου να ικανοποιηθεί η Μεγάλη Ιδέα που ανήγε σε αυτοσκοπό. Και βεβαίως η καταστροφή δεν επήλθε, επειδή ήρθαν στα πράγματα οι πολιτικοί αντίπαλοί του, αλλά γιατί με αυτό τον τρόπο εξυπηρετούνταν τα συμφέροντα των ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο:
1. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η εποχή του, Έκδοση Εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», Αθήνα, 2005
2. Ανακτήθηκε από Ελευθέριος Βενιζέλος, ηγέτης της αστικής τάξης και απηνής διώκτης του ΚΚΕ
Ο Βενιζέλος, καινοτόμος και ρηξικέλευθος για την εποχή του, οργάνωσε το κίνημα του Θερίσου και έπειτα ως πρωθυπουργός της χώρας σημείωσε υπέρογκες διπλωματικές επιτυχίες. Μάλιστα, με τη σύναψη της Βαλκανικής Συμμαχίας κέρδισε τους απελευθερωτικούς πολέμους του 1912-1913 κατά των Τούρκων και των Βουλγάρων. Βέβαια, το πρωτοποριακό μεταρρυθμιστικό του έργο ήλθε να διακόψει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918). Ο Βενιζέλος διαφώνησε με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για την συμμετοχή ή μη της Ελλάδας στον πόλεμο. Ο ίδιος, αναφανδόν, υποστηρικτής των Άγγλων επεσήμανε την αναγκαιότητα της εμπλοκής μας στον πόλεμο, ενώ ο βασιλιάς, ο οποίος ήταν θερμός υποστηρικτής των Γερμανών, τασσόταν υπέρ της ουδετερότητας. Επρόκειτο για την γνωστή περίοδο του «Εθνικού Διχασμού», που ομοθυμανδόν συνιστούσε τροχοπέδη στην ομαλή ανάπτυξη της χώρας.
Χρυσή τομή στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας αποτέλεσε η διπλωματική του επιτυχία στην Σέβρ της Γαλλίας, με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών ( 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920) μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συνθήκη υπογράφηκε ανάμεσα στις Προέχουσες Δυνάμεις (Βρετανική Αυτοκρατορία, Ιταλία, Γαλλία, Ιαπωνία) και τις Σύμμαχες (μέρος των οποίων ήταν η Ελλάδα), και την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έτσι, δημιουργείται η κλεινή σε όλους μεγάλη Ελλάδα «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».
Συνεπώς, είναι εμφανές ότι δικαιολογημένα μπορεί να θεωρείται εθνικός ευεργέτης. Ωστόσο, οι αγαθές πράξεις ενός πολιτικού – και όχι μόνο – είναι άμεσα συνυφασμένες με την τάξη που υπηρετεί. Οι κοινωνίες είναι ταξικές! Χωρίζονται σε αυτούς που καρπώνονται το πλεόνασμα και σε αυτούς που δουλεύουν για να το παράγουν προς όφελος της καθεστηκυίας τάξης. Ο Βενιζέλος, λοιπόν, ήταν ένας αξιόλογος ”μαέστρος” πολιτικός, φιλικά προσκείμενος στην αστική τάξη της εποχής. Αξιοποιώντας εις το έπακρον τους δεσμούς υποτέλειας που ανέπτυξε με τους Γάλλους και τους Βρετανούς, πέτυχε την διεύρυνση των συνόρων της χώρας, αφήνοντάς το, όμως, στα χέρια των «προστατών» του.
Από αστός επαναστάτης στο Θέρισο της Κρήτης, κατέληξε σε συμβιβασμό και με τους αγγλογάλλους, αλλά και με το παλάτι. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός μάλιστα, πως αντί να ταχθεί υπέρ του λαού για Συντακτική συνέλευση το 1910, με στόχο τον διωγμό του βασιλιά, εκείνος υποστήριζε την αναθεώρηση, διατηρώντας τη μοναρχία. Επιπλέον, ήταν ο ίδιος που με προσωπική ψήφο υποστήριξε το «ιδιώνυμο», για την εκδίωξη των κομμουνιστών, ασχέτως που από το βήμα της Βουλής δεν το αποδεχόταν, αναφέροντας: «Το νομοσχέδιον δεν επιδιώκει να διώξη τον κομμουνισμόν ως ιδέαν αλλά τη Γ’ Διεθνή και τας μπολσεβικικάς αρχάς αυτής, αίτινες απέχουν πολύ του ιδεώδους κομμουνισμού. Το νομοσχέδιον επιδιώκει τη δίωξιν των οπαδών της Γ’ Διεθνούς. Δε δυνάμεθα να διώξωμεν τον κομμουνισμόν, διότι και ο Χριστός υπήρξε κήρυξ της ιδέας αυτής. Ο Χριστός διεκήρυξε πρώτος τον κομμουνισμόν, αλλά από την υψηλήν ιδεολογίαν του κομμουνισμού μέχρι των ανατρεπτικών ενεργειών των ανθρώπων της Μόσχας, υπάρχει διαφορά».
Τέλος, φέρει εντελώς την ευθύνη για την Μικρασιατική καταστροφή! Έστειλε τα παιδιά του λαού να πολεμήσουν, προκειμένου να ικανοποιηθεί η Μεγάλη Ιδέα που ανήγε σε αυτοσκοπό. Και βεβαίως η καταστροφή δεν επήλθε, επειδή ήρθαν στα πράγματα οι πολιτικοί αντίπαλοί του, αλλά γιατί με αυτό τον τρόπο εξυπηρετούνταν τα συμφέροντα των ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο:
1. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η εποχή του, Έκδοση Εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», Αθήνα, 2005
2. Ανακτήθηκε από Ελευθέριος Βενιζέλος, ηγέτης της αστικής τάξης και απηνής διώκτης του ΚΚΕ
Παναγιώτης Μπουγάς
maxmag
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.