Σκέψου, δες, άκου όμως με την καρδιά.
Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να βλέπουμε με τα μάτια και το μυαλό. Είναι ένα από τα λάθη της ανθρωπότητας. Με την καρδιά βλέπεις καλύτερα. Βλέπεις καθαρά, γιατί μονάχα η καρδιά μπορεί να σου δείξει και να σε οδηγήσει εκεί όπου είναι το γραφτό σου να πας.
Μάθαμε να βάζουμε την λογική πάνω από όλους και από όλα. Μάθαμε να αφήνουμε τα πρέπει και τα στερεότυπα να μας οδηγούν, να μας πηγαίνουν σε δρόμους που τους διαβαίνεις εύκολα. Μα όπως έχει πει ο Van Gogh ‘’ η κανονικότητα είναι ένας δρόμος πλακόστρωτος, άνετα βαδίζεις επάνω του αλλά δεν φυτρώνουν ποτέ λουλούδια εκεί’’ .
Δεν ρισκάρουμε στην ζωή μας. Επιλεγούμε τον πλακόστρωτο δρόμο. Βολευόμαστε. Δύσκολα ένας άνθρωπος θα παραιτηθεί από την δουλειά η οποία δεν τον ευχαριστεί μόνο και μόνο για να κυνηγήσει τα όνειρα του. Δεν θα φύγει από μια χώρα, μια πόλη, ένα μέρος μόνο και μόνο για να ξεκινήσει και πάλι από την αρχή.
Δεν θα παλέψει για έναν απαγορευμένο φαινομενικά έρωτα, που όμως είναι αυτός που τον κάνει ευτυχισμένο, που κάνει την καρδιά του να χτυπά δυνατά και τις πεταλούδες στην κοιλιά του να δίνουν ρεσιτάλ χορού στο άκουσμα ενός ονόματος.
Πόσοι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι πίσω από ένα γραφείο, σε έναν τόπο που τους πνίγει, με έναν άνθρωπο που δεν είναι ευτυχισμένοι μόνο και μόνο γιατί έχουν βολευτεί και επαναπαυτεί; Πόσοι ερωτευμένοι δεν είναι μαζί;
Πόσοι κοιτάζουν κάθε βράδυ το φεγγάρι και τα αστέρια στον ουρανό και εύχονται ο άνθρωπος τους να τα κοιτάζει την ίδια στιγμή;
Οι άνθρωποι λοιπόν έχουμε αυτό το κακό. Δεν βγαίνουμε έξω από τα κουτάκια μας, έξω από τα στεγανά μας, έξω από την βολή μας . Δεν πέφτουμε με τα μούτρα στην μάχη της ζωής. Προτιμούμε να την κοιτάζουμε να περνά μπροστά από τα μάτια μας.
Βγείτε εκεί έξω, τολμήστε, παλέψτε πιάστε την ζωή από τα μαλλιά και φτάστε εκεί που ποθεί η καρδούλα σας. Αφήστε στην άκρη τα πρέπει και τα μη. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα ξέρει καλύτερα από εσάς για εσάς, θα κρίνει, θα πει. Ποιος όμως μπορεί να ξέρει πραγματικά; Ποιος μπορεί να μπει στα παπούτσια σας; Ποιος; Κανείς.
Είναι σκληρό αυτό που θα πω μα στην ζωή, μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε. Συναντούμε ανθρώπους στην διαδρομή μας που θα μας αλλάξουν, θα μας διδάξουν, θα μας καθορίσουν. Αλλά που δεν πρέπει να τους αφήνουμε να μας οδηγούν στα δικά τους μονοπάτια.
Η ζωή λοιπόν είναι το σήμερα. Ζήσε, χαμογέλασε πάρε μια βαθιά ανάσα και πίστεψε πως θα τα καταφέρεις. Αγάπησε τον εαυτό σου, μην είσαι σκληρός μαζί του, συγχώρεσέ του τα λάθη.
Πάνε παρακάτω. Βρες τι σε κάνει ευτυχισμένο και πάλεψε γι’ αυτό. Δες τι σου λείπει, ποιος σου λείπει και φρόντισε να το πεις, να παλέψεις γι’ αυτό. Που ξέρεις μπορεί αυτό που ποθείς να είναι εκεί έξω και να περιμένει απλώς ένα δικό σου σημάδι. Σκέψου, δες, άκου όμως με την καρδιά. Εκείνη ξέρει καλύτερα.
Μάθαμε να βάζουμε την λογική πάνω από όλους και από όλα. Μάθαμε να αφήνουμε τα πρέπει και τα στερεότυπα να μας οδηγούν, να μας πηγαίνουν σε δρόμους που τους διαβαίνεις εύκολα. Μα όπως έχει πει ο Van Gogh ‘’ η κανονικότητα είναι ένας δρόμος πλακόστρωτος, άνετα βαδίζεις επάνω του αλλά δεν φυτρώνουν ποτέ λουλούδια εκεί’’ .
Δεν ρισκάρουμε στην ζωή μας. Επιλεγούμε τον πλακόστρωτο δρόμο. Βολευόμαστε. Δύσκολα ένας άνθρωπος θα παραιτηθεί από την δουλειά η οποία δεν τον ευχαριστεί μόνο και μόνο για να κυνηγήσει τα όνειρα του. Δεν θα φύγει από μια χώρα, μια πόλη, ένα μέρος μόνο και μόνο για να ξεκινήσει και πάλι από την αρχή.
Δεν θα παλέψει για έναν απαγορευμένο φαινομενικά έρωτα, που όμως είναι αυτός που τον κάνει ευτυχισμένο, που κάνει την καρδιά του να χτυπά δυνατά και τις πεταλούδες στην κοιλιά του να δίνουν ρεσιτάλ χορού στο άκουσμα ενός ονόματος.
Πόσοι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι πίσω από ένα γραφείο, σε έναν τόπο που τους πνίγει, με έναν άνθρωπο που δεν είναι ευτυχισμένοι μόνο και μόνο γιατί έχουν βολευτεί και επαναπαυτεί; Πόσοι ερωτευμένοι δεν είναι μαζί;
Πόσοι κοιτάζουν κάθε βράδυ το φεγγάρι και τα αστέρια στον ουρανό και εύχονται ο άνθρωπος τους να τα κοιτάζει την ίδια στιγμή;
Οι άνθρωποι λοιπόν έχουμε αυτό το κακό. Δεν βγαίνουμε έξω από τα κουτάκια μας, έξω από τα στεγανά μας, έξω από την βολή μας . Δεν πέφτουμε με τα μούτρα στην μάχη της ζωής. Προτιμούμε να την κοιτάζουμε να περνά μπροστά από τα μάτια μας.
Βγείτε εκεί έξω, τολμήστε, παλέψτε πιάστε την ζωή από τα μαλλιά και φτάστε εκεί που ποθεί η καρδούλα σας. Αφήστε στην άκρη τα πρέπει και τα μη. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα ξέρει καλύτερα από εσάς για εσάς, θα κρίνει, θα πει. Ποιος όμως μπορεί να ξέρει πραγματικά; Ποιος μπορεί να μπει στα παπούτσια σας; Ποιος; Κανείς.
Είναι σκληρό αυτό που θα πω μα στην ζωή, μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε. Συναντούμε ανθρώπους στην διαδρομή μας που θα μας αλλάξουν, θα μας διδάξουν, θα μας καθορίσουν. Αλλά που δεν πρέπει να τους αφήνουμε να μας οδηγούν στα δικά τους μονοπάτια.
Η ζωή λοιπόν είναι το σήμερα. Ζήσε, χαμογέλασε πάρε μια βαθιά ανάσα και πίστεψε πως θα τα καταφέρεις. Αγάπησε τον εαυτό σου, μην είσαι σκληρός μαζί του, συγχώρεσέ του τα λάθη.
Πάνε παρακάτω. Βρες τι σε κάνει ευτυχισμένο και πάλεψε γι’ αυτό. Δες τι σου λείπει, ποιος σου λείπει και φρόντισε να το πεις, να παλέψεις γι’ αυτό. Που ξέρεις μπορεί αυτό που ποθείς να είναι εκεί έξω και να περιμένει απλώς ένα δικό σου σημάδι. Σκέψου, δες, άκου όμως με την καρδιά. Εκείνη ξέρει καλύτερα.
Κορίνα Παπαδοπούλου
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.