Αγάπη, είναι...

Όλα αυτά τα μικρά, τα καθημερινά...

Θυμάσαι κάτι μαυρόασπρα ανθρωπάκια με σύντομο κειμενάκι από κάτω που έγραφε “αγάπη είναι”;
Γι’ αυτή την αγάπη θα σου μιλήσω σημερα, μα και για την άλλη “αγάπη”…

Αγάπη λοιπόν..

Ειναι να μένει ξύπνιος και να σε κοιτάζει όταν κοιμάσαι και μέσα του να λέει “ναι αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου”, να πλησιάζει το κορμί του, να τυλίγεται πάνω σου κρατώντας σε ως το ξημέρωμα αγκαλιά και να σε σφίγγει σε κάθε κίνηση σου σαν να νιώθει ότι θα του φύγεις
Δεν είναι να γυρίζει πλάτη και να να μην ακουμπά κανένα μέλος του πάνω σου

Είναι να σε λέει “χαρά μου”, να λάμπουν τα μάτια του όταν σε κοιταζει, και μόλις σε βλέπει ένα χαμόγελο έτοιμο να ξεχειλίσει απο ευτυχία να σχηματίζεται στο πρόσωπο του
Δεν είναι να σου λέει “έχω πολλούς καημους δεν θέλω να σαι ακόμη ένας”

Είναι, ενώ δεν ανοίγουν τα μάτια του και δεν τον παίρνουν τα πόδια του να ξυπνάει για να πάτε μαζί στην παράσταση που ήθελες.
Δεν είναι, όταν ποτέ δεν σε ρωτάει τι θα σε ευχαριστούσε και τι θα ήθελες να κάνετε μαζι, η χειρότερα, δεν σε ακολουθεί πουθενα.

Είναι, όταν περιμένεις τα αποτελέσματα από το γιατρό για την υγεία σου και αγχώνεται εκείνος περισσότερο από εσένα, σε ρωτάει καθημερινώς ποτέ θα βγουν και τελικά πάει πριν από σένα να τα παραλαβει.
Δεν είναι, όταν η μέρα που βγαίνουν τα αποτελέσματα φθάνει και δεν σε ρωτάει καν πως ήταν, επειδή την προηγούμενη είχατε τσακωθεί.

Είναι, όταν δεν είναι ούτε τα γενέθλια, ούτε η γιορτή σου και σου φέρνει δωράκια που αφιέρωσε χρόνο για να στα ετοιμασει.
Δεν είναι, όταν είναι τα γενέθλια και η γιορτή σου και δεν έχει οργανώσει το παραμικρο.

Είναι, όταν σου μίλα γλυκά και μετά από κάθε ουσιαστικό βάζει το “μου”
Δεν είναι, όταν υψώνει τη φωνή του και σου μιλάει αποτομα.

Είναι, όταν είναι μακριά σου και δεν κρατάει μια αλλά κόβει εισιτήριο για να βρεθεί λίγες ώρες κοντά σου και ας ξέρει πως δεν θα βγάλει τον μηνα
Δεν είναι, όταν συνέχεια αναβάλει το ταξίδι και σου λέει ότι περιμένει οι συνθήκες να ναι ευνοϊκές (αλήθεια θα ναι ποτε;)

Είναι, όταν δεν αφήνει τίποτα και κανεναν να μπει ανάμεσα σας, είναι προσεχτικος και μετρα τις κινήσεις του για να μη σε στεναχώρησε χωρίς λόγο ή σε πληγωσει.
Δεν είναι, όταν κάνει απερισκεπτες κινήσεις χωρίς να νοιάζεται τι αντίκτυπο θα χει αυτό σε σενα.

Είναι, όταν είσαι η πρώτη του καλημέρα και η τελευταία του καληνύχτα και όλη μέρα ψάχνει ευκαιρία για να σου μιλήσει!
Δεν είναι, όταν δεν βρίσκει ούτε πέντε λεπτά να σε πάρει για να σου θυμίσει πόσο σε αγαπάει (στ’ αλήθεια πόση ώρα παίρνει ένα “σ’αγαπω”);

Είναι, να μην μπορεί να σου κρατήσει μουτρα.
Δεν είναι, όταν αφήνει τον χρόνο να σας απομακρυνει.

Είναι, όταν εσύ κλαις και εκείνος σου χαμόγελα και σου δίνει δυναμη.
Δεν είναι, όταν κλαις και ούτε παίρνει χαμπάρι.

Είναι, να ξέρει πως κοιμάσαι αλλά να συνεχίζει να σου γράφει μηνύματα για να τα δεις το πρωι.
Δεν είναι, όταν ξέρει πως περιμένεις ένα τηλεφώνημα του και σε αφήνει όταν τελειώσει από όλα τα άλλα που έχει να κάνει για να σε πάρει, αν σε παρει.

Είναι, να γίνεται χαμός στη δουλειά του και να ξεκλεβει χρόνο για να σου πει πως του λειπεις.
Δεν είναι όταν είναι συνεχώς απασχολημένος με κάτι (και αυτά τα κάτι δεν τελειώνουν)

Είναι, όταν είσαι πάντα η προτεραιότητα του.
Δεν είναι, όταν θα βάλει πάνω από σένα οτιδήποτε άλλο και μάλιστα θα σου πει ότι πρώτα θα κάνω αυτό και μετά αν θα μείνει χρόνος, αν τελειώσω νωρίς θα μιλήσουμε.

Όλα αυτά τα μικρά, τα καθημερινά που κάνει για σένα ανελλιπώς και σταθερά είναι αγαπη!
Αυτά τα μικρά μικρα που σε στεναχωρουν, που σε βάζουν σε δεύτερες σκέψεις, που δένουν το στομάχι σου κόμπο και γεμίζουν τα μάτια σου δάκρυα, αν όλα αυτά μπορεί να τα κάνει, τότε ναι, δεν είναι αγάπη!

Ελένη Καρβουνάρη

loveletters