Χάσαμε το παιδί μέσα μας.
Φαντάζομαι πως όλοι ξέρετε ότι τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, δεν έχουν αυτό το αίσιο τέλος που όλοι γνωρίζουμε. Αυτό συμβαίνει γιατί αποτελούσαν λαϊκούς μύθους με ηθικό δίδαγμα, κι όχι παραμύθια για καληνύχτα. Αλλά δε θα μιλήσουμε για αυτό απόψε.
Όπως τα παραμύθια των Γκριμ, έτσι και οι ταινίες κινουμένων σχεδίων, αν τις παρατηρήσει κανείς με ένα πιο αντικειμενικό μάτι, μπορεί να δει τον παραλληλισμό τους με την πραγματικότητα.
Ας πάρουμε σαν παράδειγμα τον Βασιλιά των Λιονταριών.
Δεν νομίζω να υπάρχει παιδί που να μην έσκασε στο κλάμα όταν ο Σκαρ σκότωσε τον Μουφάσα. Όπως επίσης δεν υπάρχει έφηβος, που ξαναείδε την ταινία μετά από χρόνια και δεν ήθελε να σαπίσει στο ξύλο τον Σκαρ. Ναι, όμως, τι μάθημα μας έδωσε αυτό;
Είδες πως ο κόσμος δεν είναι ρόδινος και πως πολλές φορές οι καλοί και δίκαιοι καταπατούνται από αυτούς που προσπαθούν να εξυπηρετήσουν προσωπικά συμφέροντα και υποχθόνια να ανέβουν κοινωνικά. Ακριβώς όπως ο Σκαρ με τον Μουφάσα.
Η Πεντάμορφη και το Τέρας σού έμαθαν να κοιτάς πέρα από αυτά που βλέπουν τα μάτια σου και να βλέπεις μέσα στην ψυχή του άλλου. Σου έδειξαν πως ένα σκληρό περιτύλιγμα μπορεί να κρύβει μέσα μια αγνή και όμορφη ψυχή, σε αντίθεση με τον ωραίο και γεροδεμένο Γκαστόν που μόνο αγνή ψυχή δεν τον έλεγες.
H μικρή γοργόνα σου έμαθε να ονειρεύεσαι και να τολμάς να ανακαλύψεις νέα πράγματα. Σε δίδαξε όμως πως η εμπιστοσύνη σε λάθος άτομα μπορεί να σου προκαλέσει μεγάλους μπελάδες. Εκτός κι αν ο πατέρας σου έχει μια μαγική τρίαινα και μπορεί να τα φτιάξει όλα στο πι και φι.
Η Ποκαχόντας, πέρα από ένα μάθημα ιστορίας για το πώς αποικήθηκε η Αμερική σε έμαθε να δέχεσαι τη διαφορετικότητα. Να μην ξεχωρίζεις τους ανθρώπους από το διαφορετικό χρώμα του δέρματος και το διαφορετικό τρόπο ζωής τους.
Η Μουλάν από την άλλη σου έμαθε να θυσιάζεσαι για αυτούς που αγαπάς. Σου έδειξε μια διαφορετική οπτική της γυναίκας. Αυτή που δεν τη θέλει δούλα και κυρά αλλά ηρωίδα, όποιο κι αν είναι το κόστος. Όπως επίσης το ότι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν όπως όλοι οι υπόλοιποι και για αυτό το λόγο νιώθουν αταίριαστοι γύρω τους, πράγμα που τους οδηγεί να κάνουν κάποιες ακραίες ενέργειες προκειμένου να βρουν το μέρος που ανήκουν.
Δεν είναι τραγική ειρωνεία πως δεν ακολουθούμε τίποτα από όσα μας δίδαξαν τα παραμύθια που βλέπαμε σαν παιδιά; Ακόμα κρίνουμε τον κόσμο από το εξώφυλλο κι όχι από την ψυχή, φοβόμαστε το άγνωστο και κλεινόμαστε στο καβούκι μας, αντί να δείξουμε θάρρος και να κάνουμε τη διαφορά.
Κρίνουμε και καταδικάζουμε τη διαφορετικότητα με κάθε ευκαιρία και προσπαθούμε πολλές φορές να ανέλθουμε κοινωνικά, γκρεμίζοντας κάποιον άλλον.
Πάντα υπερασπιζόμασταν το καλό και το δίκαιο στις ταινίες κινουμένων σχεδίων που βλέπαμε. Δεν καταλάβαμε, όμως, πως μεγαλώνοντας γίναμε οι σύγχρονοι κακοί των ταινιών αυτών.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν μπορεί να ήταν πάντα κακοί. Κάτι πρέπει να τους συνέβη. Ίσως και σε εμάς κάτι να συνέβη και από πρίγκιπες, πριγκίπισσες και ιππότες σε παλάτια γίναμε μάγοι και μάγισσες σε φρούρια και κάστρα σπέρνοντας το κακό στο διάβα μας.
Μας έμαθαν πως η ζωή δεν είναι σαν τα παραμύθια που διαβάζαμε όντας μικρά παιδιά, αλλά πιο σκληρή και πιο άδικη. Όχι δεν είναι η ζωή έτσι, εμείς είμαστε έτσι. Χάσαμε το παιδί μέσα μας. Εκείνο που έβλεπε το θάνατο του Μουφάσα και έκλαιγε, που καταριόταν την Κρουέλα Ντε Βιλ και ήθελε πάση θυσία να σώσει τα 101 σκυλιά της Δαλματίας.
Ίσως αν ξαναβρούμε αυτό το παιδί, η ζωή να αρχίζει να μοιάζει λίγο περισσότερο με παραμύθι.
Όπως τα παραμύθια των Γκριμ, έτσι και οι ταινίες κινουμένων σχεδίων, αν τις παρατηρήσει κανείς με ένα πιο αντικειμενικό μάτι, μπορεί να δει τον παραλληλισμό τους με την πραγματικότητα.
Ας πάρουμε σαν παράδειγμα τον Βασιλιά των Λιονταριών.
Δεν νομίζω να υπάρχει παιδί που να μην έσκασε στο κλάμα όταν ο Σκαρ σκότωσε τον Μουφάσα. Όπως επίσης δεν υπάρχει έφηβος, που ξαναείδε την ταινία μετά από χρόνια και δεν ήθελε να σαπίσει στο ξύλο τον Σκαρ. Ναι, όμως, τι μάθημα μας έδωσε αυτό;
Είδες πως ο κόσμος δεν είναι ρόδινος και πως πολλές φορές οι καλοί και δίκαιοι καταπατούνται από αυτούς που προσπαθούν να εξυπηρετήσουν προσωπικά συμφέροντα και υποχθόνια να ανέβουν κοινωνικά. Ακριβώς όπως ο Σκαρ με τον Μουφάσα.
Η Πεντάμορφη και το Τέρας σού έμαθαν να κοιτάς πέρα από αυτά που βλέπουν τα μάτια σου και να βλέπεις μέσα στην ψυχή του άλλου. Σου έδειξαν πως ένα σκληρό περιτύλιγμα μπορεί να κρύβει μέσα μια αγνή και όμορφη ψυχή, σε αντίθεση με τον ωραίο και γεροδεμένο Γκαστόν που μόνο αγνή ψυχή δεν τον έλεγες.
H μικρή γοργόνα σου έμαθε να ονειρεύεσαι και να τολμάς να ανακαλύψεις νέα πράγματα. Σε δίδαξε όμως πως η εμπιστοσύνη σε λάθος άτομα μπορεί να σου προκαλέσει μεγάλους μπελάδες. Εκτός κι αν ο πατέρας σου έχει μια μαγική τρίαινα και μπορεί να τα φτιάξει όλα στο πι και φι.
Η Ποκαχόντας, πέρα από ένα μάθημα ιστορίας για το πώς αποικήθηκε η Αμερική σε έμαθε να δέχεσαι τη διαφορετικότητα. Να μην ξεχωρίζεις τους ανθρώπους από το διαφορετικό χρώμα του δέρματος και το διαφορετικό τρόπο ζωής τους.
Η Μουλάν από την άλλη σου έμαθε να θυσιάζεσαι για αυτούς που αγαπάς. Σου έδειξε μια διαφορετική οπτική της γυναίκας. Αυτή που δεν τη θέλει δούλα και κυρά αλλά ηρωίδα, όποιο κι αν είναι το κόστος. Όπως επίσης το ότι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν όπως όλοι οι υπόλοιποι και για αυτό το λόγο νιώθουν αταίριαστοι γύρω τους, πράγμα που τους οδηγεί να κάνουν κάποιες ακραίες ενέργειες προκειμένου να βρουν το μέρος που ανήκουν.
Δεν είναι τραγική ειρωνεία πως δεν ακολουθούμε τίποτα από όσα μας δίδαξαν τα παραμύθια που βλέπαμε σαν παιδιά; Ακόμα κρίνουμε τον κόσμο από το εξώφυλλο κι όχι από την ψυχή, φοβόμαστε το άγνωστο και κλεινόμαστε στο καβούκι μας, αντί να δείξουμε θάρρος και να κάνουμε τη διαφορά.
Κρίνουμε και καταδικάζουμε τη διαφορετικότητα με κάθε ευκαιρία και προσπαθούμε πολλές φορές να ανέλθουμε κοινωνικά, γκρεμίζοντας κάποιον άλλον.
Πάντα υπερασπιζόμασταν το καλό και το δίκαιο στις ταινίες κινουμένων σχεδίων που βλέπαμε. Δεν καταλάβαμε, όμως, πως μεγαλώνοντας γίναμε οι σύγχρονοι κακοί των ταινιών αυτών.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν μπορεί να ήταν πάντα κακοί. Κάτι πρέπει να τους συνέβη. Ίσως και σε εμάς κάτι να συνέβη και από πρίγκιπες, πριγκίπισσες και ιππότες σε παλάτια γίναμε μάγοι και μάγισσες σε φρούρια και κάστρα σπέρνοντας το κακό στο διάβα μας.
Μας έμαθαν πως η ζωή δεν είναι σαν τα παραμύθια που διαβάζαμε όντας μικρά παιδιά, αλλά πιο σκληρή και πιο άδικη. Όχι δεν είναι η ζωή έτσι, εμείς είμαστε έτσι. Χάσαμε το παιδί μέσα μας. Εκείνο που έβλεπε το θάνατο του Μουφάσα και έκλαιγε, που καταριόταν την Κρουέλα Ντε Βιλ και ήθελε πάση θυσία να σώσει τα 101 σκυλιά της Δαλματίας.
Ίσως αν ξαναβρούμε αυτό το παιδί, η ζωή να αρχίζει να μοιάζει λίγο περισσότερο με παραμύθι.
ilov
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.