Κι ύστερα, θα έρθει και το κέρδος σου...
Ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα και να που έτσι ξαφνικά χωρίς πολλά πολλά, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς δικαιολογίες ένα απλό «να έρθω να σε πάρω;» που το ακολουθεί μια κατάφαση ξεκινάει μια ωραία περιπέτεια. Έτσι απλές πρέπει να είναι οι σχέσεις των ανθρώπων, χωρίς δεύτερες σκέψεις και αμφιβολίες, αν μάθεις να μοιράζεσαι τότε είναι πολλά αυτά που θα κερδίσεις.
Έτσι απλά, χωρίς περιτύλιγμα και πίσω κείμενο στα λόγια μας· πόσο αλήθεια έχει κουράσει να προσπαθεί κανείς να καταλάβει τι εννοούσε με τις τόσες μπερδεμένες και διφορούμενες εκφράσεις, τα τόσα αφηρημένα λόγια, το τόσο μυστήριο, το άτομο που επιδιώκεται ένα απλό φλερτ; Γιατί κάναμε τον έρωτα τόσο δύσκολο;
Απλά, ας σκεφτούμε λιγάκι, πόσο πιο εύκολα και αληθινά θα ήταν όλα, αν τα λόγια μας τα ακολουθούσαν και εκείνες οι πράξεις που ποτέ δεν έρχονται κι όλο εννοούνται. Ιδανικά κι ανέφικτα όλα αυτά, αυτή ίσως να είναι η πρώτη σου σκέψη μα πόσο ουτοπία κι αν μοιάζει, μακρινό σύμπαν δεν είναι άυλο ούτε ανυπόστατο.
Ένα μήνυμα λοιπόν, μια μικρή πρόταση που σου δίνει μια ευκαιρία να ξεκινήσεις μια περιπέτεια, μια καινούρια σελίδα λευκή κι έτοιμη να σε υποδεχτεί για να αρχίσεις να γράφεις. Κι αν έχεις και παρέα φουντώνει κι άλλο η έμπνευση. Να είστε δύο συγγραφείς, όχι εσύ κι ο άλλος ο κομπάρσος που θα του λες εσύ πώς και τι θα κάνει. Κανένας δε θα γράφει το έργο στο οποίο εσύ παίζεις· εσύ θα γράφεις, θα σκηνοθετείς κι εσύ θα είσαι εκείνος που θα λάβει το χειροκρότημα στο τέλος. Η παγίδα είναι να βρεις το πώς να μη γράψεις ένα έργο για να κερδίσεις εντυπώσεις, να γράψεις, να δημιουργήσεις για να ζήσεις στιγμές, λιγάκι πιο αληθινές από αυτές που έχουμε συμβιβαστεί να ζούμε.
Κι εκείνο το ναι, εκείνη η θετική απάντηση θα σε οδηγήσει ποιος να ξέρει πού, ίσως κάτω από ένα ολόγιομο φεγγάρι στη μέση του πουθενά, να φωτίζει τις συζητήσεις σας. Να πεις κι αλήθειες, ίσως, που μέσα στη τρεχάλα της μέρας οι μάσκες που φοράμε όλοι δε μας το επιτρέπουν. Καλός γιος, κόρη που φροντίζει, τέλειος συνεργάτης, συμπονετικός σύντροφος και τον εαυτό σου πού θα τον βρεις;
Ίσως να χρειαζόμαστε όλοι περισσότερο φωτεινά φεγγάρια να βγάλουν τη σκιά από τις αλήθειες μας και μια θάλασσα για να κάνουν τις συζητήσεις μας φιλιά, εκεί στη μέση του πουθενά, χωρίς να κοιτάει κάνεις. Ή μάλλον να κοιτάει ένας, εκείνος που έχεις επιλέξεις να σε δει όπως είσαι πραγματικά για απόψε.
Κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως θα κρατήσει η νέα σου περιπέτεια, μα για ποιο πράγμα σε αυτή τη ζωή μπορεί να δώσει κανείς εγγύηση για διάρκεια; Είναι μια τόσο απλή ερώτηση που χρειάζεται μια απάντηση. Έτσι δες το. Αν διαλέξεις να βγάλεις τη μάσκα σου και να δείξεις τον εαυτό σου, θα έρθει η λύτρωση της απλότητας ως άλλο φως για να σε παρασύρει. Κι ύστερα, θα έρθει και το κέρδος σου, χωρίς να είναι όμως πια αυτοσκοπός. Στιγμές αυτό θα εισπράξεις, ίσως κι έναν άνθρωπο για την επόμενη μέρα, έναν άνθρωπο που επέλεξε να βγάλει τη μάσκα του μαζί σου και να δείξει λίγο από αυτό που είναι.
Έτσι απλά, χωρίς περιτύλιγμα και πίσω κείμενο στα λόγια μας· πόσο αλήθεια έχει κουράσει να προσπαθεί κανείς να καταλάβει τι εννοούσε με τις τόσες μπερδεμένες και διφορούμενες εκφράσεις, τα τόσα αφηρημένα λόγια, το τόσο μυστήριο, το άτομο που επιδιώκεται ένα απλό φλερτ; Γιατί κάναμε τον έρωτα τόσο δύσκολο;
Απλά, ας σκεφτούμε λιγάκι, πόσο πιο εύκολα και αληθινά θα ήταν όλα, αν τα λόγια μας τα ακολουθούσαν και εκείνες οι πράξεις που ποτέ δεν έρχονται κι όλο εννοούνται. Ιδανικά κι ανέφικτα όλα αυτά, αυτή ίσως να είναι η πρώτη σου σκέψη μα πόσο ουτοπία κι αν μοιάζει, μακρινό σύμπαν δεν είναι άυλο ούτε ανυπόστατο.
Ένα μήνυμα λοιπόν, μια μικρή πρόταση που σου δίνει μια ευκαιρία να ξεκινήσεις μια περιπέτεια, μια καινούρια σελίδα λευκή κι έτοιμη να σε υποδεχτεί για να αρχίσεις να γράφεις. Κι αν έχεις και παρέα φουντώνει κι άλλο η έμπνευση. Να είστε δύο συγγραφείς, όχι εσύ κι ο άλλος ο κομπάρσος που θα του λες εσύ πώς και τι θα κάνει. Κανένας δε θα γράφει το έργο στο οποίο εσύ παίζεις· εσύ θα γράφεις, θα σκηνοθετείς κι εσύ θα είσαι εκείνος που θα λάβει το χειροκρότημα στο τέλος. Η παγίδα είναι να βρεις το πώς να μη γράψεις ένα έργο για να κερδίσεις εντυπώσεις, να γράψεις, να δημιουργήσεις για να ζήσεις στιγμές, λιγάκι πιο αληθινές από αυτές που έχουμε συμβιβαστεί να ζούμε.
Κι εκείνο το ναι, εκείνη η θετική απάντηση θα σε οδηγήσει ποιος να ξέρει πού, ίσως κάτω από ένα ολόγιομο φεγγάρι στη μέση του πουθενά, να φωτίζει τις συζητήσεις σας. Να πεις κι αλήθειες, ίσως, που μέσα στη τρεχάλα της μέρας οι μάσκες που φοράμε όλοι δε μας το επιτρέπουν. Καλός γιος, κόρη που φροντίζει, τέλειος συνεργάτης, συμπονετικός σύντροφος και τον εαυτό σου πού θα τον βρεις;
Ίσως να χρειαζόμαστε όλοι περισσότερο φωτεινά φεγγάρια να βγάλουν τη σκιά από τις αλήθειες μας και μια θάλασσα για να κάνουν τις συζητήσεις μας φιλιά, εκεί στη μέση του πουθενά, χωρίς να κοιτάει κάνεις. Ή μάλλον να κοιτάει ένας, εκείνος που έχεις επιλέξεις να σε δει όπως είσαι πραγματικά για απόψε.
Κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως θα κρατήσει η νέα σου περιπέτεια, μα για ποιο πράγμα σε αυτή τη ζωή μπορεί να δώσει κανείς εγγύηση για διάρκεια; Είναι μια τόσο απλή ερώτηση που χρειάζεται μια απάντηση. Έτσι δες το. Αν διαλέξεις να βγάλεις τη μάσκα σου και να δείξεις τον εαυτό σου, θα έρθει η λύτρωση της απλότητας ως άλλο φως για να σε παρασύρει. Κι ύστερα, θα έρθει και το κέρδος σου, χωρίς να είναι όμως πια αυτοσκοπός. Στιγμές αυτό θα εισπράξεις, ίσως κι έναν άνθρωπο για την επόμενη μέρα, έναν άνθρωπο που επέλεξε να βγάλει τη μάσκα του μαζί σου και να δείξει λίγο από αυτό που είναι.
Άννα Αντωνίου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.