Κι έτσι, σιωπώ, προχωρώ κι ελπίζω...
Τελικά τα καλοκαίρια με πληγώνουν. Μου αφαιρούν δύναμη. Με αναγκάζουν να βλέπω τα πάντα ορθολογιστικά. Με κάνουν να πετάω από μέσα μου κάθε συναίσθημα.
Και βρίσκομαι στο τέλος κάθε καλοκαιριού, να αποφασίζω, να ξεσκαρτάρω, να ξεσκονίζω ζωή και συνείδηση και να διαλέγω το δύσκολο δρόμο της μοναξιάς μου. Που έχει αποτυπωθεί επάνω μου σαν ανεξίτηλο τατουάζ. Που έχει ποτίσει σκέψεις και τρόπους συμπεριφοράς.
Όχι δεν είμαι εγώ! Σίγουρα δεν είμαι εγώ, αυτή που σαν αγρίμι διαγράφω τις μνήμες ενός ολόκληρου χρόνου. Σίγουρα δεν είμαι εγώ, αυτή που ικανοποιούμαι να πληγώνω ότι με συντρόφεψε και να αποχωρώ. Κάνω λάθη, το νιώθω, με διαλύει, όμως ο φόβος για κάθε άνθρωπο είναι πολύ πιο ισχυρός, απ’ τη λογική μου.
Δεν θέλω, ρε γαμώτο, να φύγω κι από δω. Δεν θέλω πάλι να αναζητώ. Λαχταράω να μείνω στην ασφάλεια, στο χαμόγελο που ξαναβρήκα, στη γκρίνια που αγάπησα.
Όμως, ορκίζομαι στον Θεό που πιστεύω, τρέμω στη σκέψη πως όλα θα πάνε στραβά. Και κλείνομαι στο καβούκι μου, μαζεύω κρυφά τα διαλυμένα θέλω μου κι απομακρύνομαι, αθόρυβα, απ’ όσα ειλικρινά αγαπάω.
Και το ξέρω πως εδώ τρέφεται η ψυχή μου, κλείσανε πληγές χρόνων, δυνάμωσα, χωρίς υπερβολές και όρκους. Με την απλή καθημερινότητα, με ένα καλημέρα, ένα καληνύχτα κι ένα ευχαριστώ. Όμως η επιθυμία να το βάλω στα πόδια, υπερνικά το οτιδήποτε.
Άλλος ένας Αύγουστος, που δίπλα σε κάθε ημερομηνία του, εδραιώνεται το τέλος, που αναίτια αποφασίζω. Κι ας προσπαθώ να φιμώσω το μυαλό μου, να πάψει να μου φωνάζει εξαφανίσου. Κι ας προσπαθώ να κάνω την καρδιά μου, να μπει μπροστά και να διεκδικήσει την ομορφιά. Σαν μικρό παιδί, ανασύρω εφιάλτες και τους αφήνω να αποφασίζουν.
Δεν ξέρω… Ίσως αν άκουγα εκείνα τα λόγια που λύνουν τα αδιέξοδα, ένα απλό “μου έλειψες”, ένα “σε θέλω εδώ”, να μαλάκωνε κάπως η ψυχή κι ο τρόμος. Αλλά και πάλι, πως μπορώ εγώ να αναγκάσω τους ανθρώπους να αλλάξουν ριζικά, μόνο και μόνο για να γίνουν αυτό που εγώ έχω πλάσει στη σκέψη μου σαν ιδανικό;
Κι έτσι, σιωπώ, προχωρώ κι ελπίζω, πως κάπου στην πορεία θα ξαναβρώ το χαμένο μου εγώ και θα ξεκινήσω απ’ την αρχή…
Και βρίσκομαι στο τέλος κάθε καλοκαιριού, να αποφασίζω, να ξεσκαρτάρω, να ξεσκονίζω ζωή και συνείδηση και να διαλέγω το δύσκολο δρόμο της μοναξιάς μου. Που έχει αποτυπωθεί επάνω μου σαν ανεξίτηλο τατουάζ. Που έχει ποτίσει σκέψεις και τρόπους συμπεριφοράς.
Όχι δεν είμαι εγώ! Σίγουρα δεν είμαι εγώ, αυτή που σαν αγρίμι διαγράφω τις μνήμες ενός ολόκληρου χρόνου. Σίγουρα δεν είμαι εγώ, αυτή που ικανοποιούμαι να πληγώνω ότι με συντρόφεψε και να αποχωρώ. Κάνω λάθη, το νιώθω, με διαλύει, όμως ο φόβος για κάθε άνθρωπο είναι πολύ πιο ισχυρός, απ’ τη λογική μου.
Δεν θέλω, ρε γαμώτο, να φύγω κι από δω. Δεν θέλω πάλι να αναζητώ. Λαχταράω να μείνω στην ασφάλεια, στο χαμόγελο που ξαναβρήκα, στη γκρίνια που αγάπησα.
Όμως, ορκίζομαι στον Θεό που πιστεύω, τρέμω στη σκέψη πως όλα θα πάνε στραβά. Και κλείνομαι στο καβούκι μου, μαζεύω κρυφά τα διαλυμένα θέλω μου κι απομακρύνομαι, αθόρυβα, απ’ όσα ειλικρινά αγαπάω.
Και το ξέρω πως εδώ τρέφεται η ψυχή μου, κλείσανε πληγές χρόνων, δυνάμωσα, χωρίς υπερβολές και όρκους. Με την απλή καθημερινότητα, με ένα καλημέρα, ένα καληνύχτα κι ένα ευχαριστώ. Όμως η επιθυμία να το βάλω στα πόδια, υπερνικά το οτιδήποτε.
Άλλος ένας Αύγουστος, που δίπλα σε κάθε ημερομηνία του, εδραιώνεται το τέλος, που αναίτια αποφασίζω. Κι ας προσπαθώ να φιμώσω το μυαλό μου, να πάψει να μου φωνάζει εξαφανίσου. Κι ας προσπαθώ να κάνω την καρδιά μου, να μπει μπροστά και να διεκδικήσει την ομορφιά. Σαν μικρό παιδί, ανασύρω εφιάλτες και τους αφήνω να αποφασίζουν.
Δεν ξέρω… Ίσως αν άκουγα εκείνα τα λόγια που λύνουν τα αδιέξοδα, ένα απλό “μου έλειψες”, ένα “σε θέλω εδώ”, να μαλάκωνε κάπως η ψυχή κι ο τρόμος. Αλλά και πάλι, πως μπορώ εγώ να αναγκάσω τους ανθρώπους να αλλάξουν ριζικά, μόνο και μόνο για να γίνουν αυτό που εγώ έχω πλάσει στη σκέψη μου σαν ιδανικό;
Κι έτσι, σιωπώ, προχωρώ κι ελπίζω, πως κάπου στην πορεία θα ξαναβρώ το χαμένο μου εγώ και θα ξεκινήσω απ’ την αρχή…
Γράφει η Λιάνα
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.