Έρχονται και σε αφήνουν ταπί.
Είναι κι εκείνοι οι αδιέξοδοι έρωτες που δε βγάζουν πουθενά.
Σε πάει καρδιά σου κατά κει, την ίδια ώρα που το μυαλό σου φρενάρει μπροστά στην πινακίδα. Αδιέξοδο λέει, τη βλέπεις, τη νιώθεις, το ξέρεις καλά. Κι όμως, όσο κι αν θες να σταματήσεις, να γυρίσεις πλάτη και να τρέξεις μακριά, εσύ διαλέγεις τον δρόμο τους.
Και δεν είναι τίποτα ζηλευτό να πεις. Δεν είναι από εκείνες τις γυαλιστερές λεωφόρους, τις γεμάτες φως και χρώματα. Στον δρόμο των αδιέξοδων ερώτων κυριαρχεί το κόκκινο. Κόκκινο παθιασμένο που σε εμποδίζει να δεις τριγύρω. Ούτε τον τοίχο που πας καταπάνω του βλέπεις, αν και ξέρεις ότι είναι εκεί. Κάθε βήμα που κάνεις στα τυφλά, παρασυρμένος από το πάθος σου συνοδεύεται κι έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Δεν έφτασες ακόμη στο τέρμα. Θα τον ζήσεις λίγο ακόμη… Ίσως και να ελπίζεις πως η πινακίδα είναι λάθος, πως δεν είναι αδιέξοδο και πως αυτός ο έρωτας που ζεις με όλο σου το παράλογο είναι, θα βγάλει κάπου.
Ξεθαρρεύεις. Κι εκεί που πας ψαχουλευτά, αρχίζεις και τρέχεις. Εμπιστεύεσαι τον έρωτά σου. Θα νικήσει λες. Και τότε τρως τα μούτρα σου. Τοίχος. Μαύρος και συμπαγής. Αδιαπέραστος όπως σε κάθε αδιέξοδο που σέβεται τον εαυτό του.
«Δεν περνάς» σου ψιθυρίζει χαιρέκακα, καθώς πέφτεις από την πρόσκρουση κάτω. Πονάνε τα μούτρα, πονάει η καρδιά σου. Πονά το κορμί. Αυτοί οι έρωτες, μάτια μου, οι αδιέξοδοι δεν έχουν back up plan. Το ξέρεις, βαθιά μέσα σου, ότι δε θα βγάλουν πουθενά κι όμως τους περπατάς. Άλλοι τους ζουν με επίγνωση της κατάστασης για όσο κρατήσουν. Άλλοι εθελοτυφλούν πιστεύοντας σε ένα θαύμα.
Μα ο τοίχος είναι τοίχος κι αν δεν είσαι ο Χάρι Πότερ, δε θα τον περάσεις ποτέ. Μόνο θα κάθεσαι οκλαδόν, στο τέρμα του, με το κορμί να πονά από τη στέρηση του άλλου και θα κοιτάς τον τοίχο. Κι εκεί θα κάνεις ταμείο. Τι έδωσες, τι πήρες, τι έχασες, τι σου απομένει. Θα γυρνάς τις τσέπες ανάποδα και δε θα κουδουνίζει μήτε ένα κέρμα. Οι αδιέξοδοι έρωτες κοστίζουν ακριβά. Έρχονται και σε αφήνουν ταπί. Μήτε ένα δεκαράκι να το στρίψεις για να δεις τι θα κάνεις μετά δεν υπάρχει. Σε αφήνουν μόνο κι άφραγκο. Με σκέψεις και μνήμες. Με μια καρδιά καμένη και χρόνο που έφυγε. Πέταξε και δεν ξαναγυρνάει.
Εκείνοι οι αδιέξοδοι έρωτες με την ημερομηνία λήξης, αργά ή γρήγορα θα σε αναγκάσουν να γυρίσεις πίσω. Μόνος κι έρημος. Το μυαλό κάποτε, σε είχε προειδοποιήσει κι επέλεξες να το αγνοήσεις. Την επόμενη φορά, άκουσέ το κι αυτό. Ίσως, πού και πού, να ξέρει κάτι παραπάνω… για το καλό σου…
Σε πάει καρδιά σου κατά κει, την ίδια ώρα που το μυαλό σου φρενάρει μπροστά στην πινακίδα. Αδιέξοδο λέει, τη βλέπεις, τη νιώθεις, το ξέρεις καλά. Κι όμως, όσο κι αν θες να σταματήσεις, να γυρίσεις πλάτη και να τρέξεις μακριά, εσύ διαλέγεις τον δρόμο τους.
Και δεν είναι τίποτα ζηλευτό να πεις. Δεν είναι από εκείνες τις γυαλιστερές λεωφόρους, τις γεμάτες φως και χρώματα. Στον δρόμο των αδιέξοδων ερώτων κυριαρχεί το κόκκινο. Κόκκινο παθιασμένο που σε εμποδίζει να δεις τριγύρω. Ούτε τον τοίχο που πας καταπάνω του βλέπεις, αν και ξέρεις ότι είναι εκεί. Κάθε βήμα που κάνεις στα τυφλά, παρασυρμένος από το πάθος σου συνοδεύεται κι έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Δεν έφτασες ακόμη στο τέρμα. Θα τον ζήσεις λίγο ακόμη… Ίσως και να ελπίζεις πως η πινακίδα είναι λάθος, πως δεν είναι αδιέξοδο και πως αυτός ο έρωτας που ζεις με όλο σου το παράλογο είναι, θα βγάλει κάπου.
Ξεθαρρεύεις. Κι εκεί που πας ψαχουλευτά, αρχίζεις και τρέχεις. Εμπιστεύεσαι τον έρωτά σου. Θα νικήσει λες. Και τότε τρως τα μούτρα σου. Τοίχος. Μαύρος και συμπαγής. Αδιαπέραστος όπως σε κάθε αδιέξοδο που σέβεται τον εαυτό του.
«Δεν περνάς» σου ψιθυρίζει χαιρέκακα, καθώς πέφτεις από την πρόσκρουση κάτω. Πονάνε τα μούτρα, πονάει η καρδιά σου. Πονά το κορμί. Αυτοί οι έρωτες, μάτια μου, οι αδιέξοδοι δεν έχουν back up plan. Το ξέρεις, βαθιά μέσα σου, ότι δε θα βγάλουν πουθενά κι όμως τους περπατάς. Άλλοι τους ζουν με επίγνωση της κατάστασης για όσο κρατήσουν. Άλλοι εθελοτυφλούν πιστεύοντας σε ένα θαύμα.
Μα ο τοίχος είναι τοίχος κι αν δεν είσαι ο Χάρι Πότερ, δε θα τον περάσεις ποτέ. Μόνο θα κάθεσαι οκλαδόν, στο τέρμα του, με το κορμί να πονά από τη στέρηση του άλλου και θα κοιτάς τον τοίχο. Κι εκεί θα κάνεις ταμείο. Τι έδωσες, τι πήρες, τι έχασες, τι σου απομένει. Θα γυρνάς τις τσέπες ανάποδα και δε θα κουδουνίζει μήτε ένα κέρμα. Οι αδιέξοδοι έρωτες κοστίζουν ακριβά. Έρχονται και σε αφήνουν ταπί. Μήτε ένα δεκαράκι να το στρίψεις για να δεις τι θα κάνεις μετά δεν υπάρχει. Σε αφήνουν μόνο κι άφραγκο. Με σκέψεις και μνήμες. Με μια καρδιά καμένη και χρόνο που έφυγε. Πέταξε και δεν ξαναγυρνάει.
Εκείνοι οι αδιέξοδοι έρωτες με την ημερομηνία λήξης, αργά ή γρήγορα θα σε αναγκάσουν να γυρίσεις πίσω. Μόνος κι έρημος. Το μυαλό κάποτε, σε είχε προειδοποιήσει κι επέλεξες να το αγνοήσεις. Την επόμενη φορά, άκουσέ το κι αυτό. Ίσως, πού και πού, να ξέρει κάτι παραπάνω… για το καλό σου…
Στεύη Τσούτση
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.