Κι εσύ βαρκούλα στ’ ανοιχτά. >
Οι άνθρωποί σου μοιάζουν με τη θάλασσα…
Είναι δύναμη, κανένας δεν τολμάει να την υποτιμήσει.
Είναι ομορφιά, όλοι τη θαυμάζουν.
Είναι ταξίδι… χωρίς να έχει σημασία ποια είναι η Ιθάκη που σε πάει…
Είναι τραγούδι, είναι ψίθυρος, είναι γιορτή κι απανεμιά.
Οι άνθρωποί σου σε γαληνεύουν, σε αγκαλιάζουν, σου δείχνουν τον δρόμο.
Πάντα εκεί όταν τους αναζητήσεις.
Πάντα εκεί.
Με το χέρι τους στον ώμο σου.
Μ’ ένα χαμόγελο στο κατευόδιο σου.
Με την ευχή τους στο δισάκι σου.
Οι άνθρωποί σου δε φοβούνται τα βαθιά, δε λακίζουν στις φουρτούνες.
Δε φοβάσαι το θυμό ούτε το χάδι τους.
Τα νερά τους είναι διάφανα και καθαρά.
Βουτάς μέσα τους και λούζεται η ψυχή σου.
Οι άνθρωποί σου αγαπούν τα χρώματα του δειλινού.
Γεμίζουν με φως των αστεριών τους τα δύσκολα σκοτάδια.
Το γέλιο τους κύμα παιχνιδιάρικο που σε σηκώνει ψηλά.
Κι ο φλοίσβος τους της ψυχής αγαπημένο νανούρισμα.
Οι άνθρωποί σου σ’ αγαπούν με μια αγάπη άδολη.
Δεν της εβάζουνε τιμή, γι’ αυτό δεν έχουν ζύγια.
Η καρδιά τους απέραντη σαν της θάλασσας το μπλε.
Ο λογισμός τους βαθύς όπως τα άπατα νερά.
Και η ψυχή τους κρύσταλλο να ξεδιψάς τη μέρα.
Οι άνθρωποί σου μια θάλασσα βαθιά…
Κι εσύ βαρκούλα στ’ ανοιχτά που μερεμετίζεις μέσα της την ψυχή σου…
Είναι δύναμη, κανένας δεν τολμάει να την υποτιμήσει.
Είναι ομορφιά, όλοι τη θαυμάζουν.
Είναι ταξίδι… χωρίς να έχει σημασία ποια είναι η Ιθάκη που σε πάει…
Είναι τραγούδι, είναι ψίθυρος, είναι γιορτή κι απανεμιά.
Οι άνθρωποί σου σε γαληνεύουν, σε αγκαλιάζουν, σου δείχνουν τον δρόμο.
Πάντα εκεί όταν τους αναζητήσεις.
Πάντα εκεί.
Με το χέρι τους στον ώμο σου.
Μ’ ένα χαμόγελο στο κατευόδιο σου.
Με την ευχή τους στο δισάκι σου.
Οι άνθρωποί σου δε φοβούνται τα βαθιά, δε λακίζουν στις φουρτούνες.
Δε φοβάσαι το θυμό ούτε το χάδι τους.
Τα νερά τους είναι διάφανα και καθαρά.
Βουτάς μέσα τους και λούζεται η ψυχή σου.
Οι άνθρωποί σου αγαπούν τα χρώματα του δειλινού.
Γεμίζουν με φως των αστεριών τους τα δύσκολα σκοτάδια.
Το γέλιο τους κύμα παιχνιδιάρικο που σε σηκώνει ψηλά.
Κι ο φλοίσβος τους της ψυχής αγαπημένο νανούρισμα.
Οι άνθρωποί σου σ’ αγαπούν με μια αγάπη άδολη.
Δεν της εβάζουνε τιμή, γι’ αυτό δεν έχουν ζύγια.
Η καρδιά τους απέραντη σαν της θάλασσας το μπλε.
Ο λογισμός τους βαθύς όπως τα άπατα νερά.
Και η ψυχή τους κρύσταλλο να ξεδιψάς τη μέρα.
Οι άνθρωποί σου μια θάλασσα βαθιά…
Κι εσύ βαρκούλα στ’ ανοιχτά που μερεμετίζεις μέσα της την ψυχή σου…
Γεωργία Ανδριώτου
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.