να πας εκεί που σε “σκοτώνουν” λίγο λίγο...
Δεν σε συγχωρώ!
Δεν βρίσκω, όσο κι αν ψάχνω, να σου δώσω ούτε ένα άλλοθι, ούτε ένα ελαφρυντικό δεν σου δικαιολογώ.
Εγώ κι εσύ θα μπορούσαμε να μιλάμε με Αγγέλους, κι εσύ επέλεξες να μιλάμε με φονικούς δαιμόνους.
Εγώ κι εσύ έναν παράδεισο θα φτιάχναμε αντάμα, κι αντί για παράδεισο, μια κόλαση φλεγόμενη μας χάρισες.
Εγώ κι εσύ θα μπορούσαμε να γράψουμε ιστορία, κι εσύ διάλεξες να γράψουμε μια τραγωδία τρισάθλια.
Εγώ κι εσύ θα μπορούσαμε δειλή και βολεμένη να ορίσουμε απόλυτα εκείνο το “μαζί”, κι εσύ προτίμησες το “χωριστά” να ορίσεις.
Δεν σε συχωρώ, το έκανα ήδη αμέτρητες φορές στο παρελθόν και καμία δεν εκτιμήθηκε, συγχώρησα εγκλήματα δικά σου και ναυάγια. Σε πήρα από το χέρι πάρα πολλές φορές και σου είπα, “εγώ κι εσύ μπορούμε να φτιάξουμε ένα θαύμα”, μα εσύ από θαύματα ήξερες μόνο όσα σε συμφέρουν.
Δεν σε συγχωρώ, γιατί δεν άκουσες ποτέ σου πως χτυπάει η καρδιά μου όταν σε βλέπω, δεν είδες ούτε μια φορά πως λάμπω όταν βρίσκομαι κοντά σου, γιατί τους φόβους μου τους γλέντησες άδικα κι αποτρόπαια.
Δεν είμαι θεός για να αντέχω το κάθε σου φευγιό, δεν θα είμαι θεός να συγχωρώ τα ψέματα σου, γι΄αυτό τρελή μου κι εγώ άλλο δεν θα σε συχωρέσω.
Δεν σε συγχωρώ, γιατί ποτέ δεν στάθηκες στο πλάι μου όταν λύγιζα, ενώ στα δικά σου τα λυγίσματα εγώ ήμουν πάντοτε εκεί, σύμμαχος κι αποκούμπι. Δεν τίμησες ποτέ σου τα όσα είπες, δεν πήρες ούτε μια φορά τα κρίματα και τις ευθήνες σου και τα φόρτωνες σε εμένα με ευκολία.
Όχι σου λέω, ετούτη την φορά θα συγχωρήσω μόνο εμένα! Θα αγκαλιάσω για μια φορά τον εαυτό μου, που τον άφησες χίλιες φορές μονάχο, θα φιλήσω τις δικές μου τις ανάγκες που εσύ πάντα αφίλητες τις άφηνες, θα σώσω την δική μου αξιοπρέπεια που μου την “πήδηξες” με προστυχιά και θράσος .
Αυτή την φορά θα ερωτευτώ την δική μου την ψυχή, γιατί μέχρι σήμερα μόνο την δικιά σου ερωτευόμουν, θα με αγαπήσω όπως μου πρέπει και μου αξίζει, γιατί ως τα τώρα κι οι δυο μας μόνο εσένα αγαπούσαμε.
Δεν σε συχωρώ άλλο, γιατί με κούρασε αφόρητα το περίμενε, οι αναβολές σου και το θα δούμε, με κούρασε να σε μαζεύω κάθε τρεις και λίγο σωστό κουρέλι από τους δρόμους, κουράστηκα να ζω αγάπη μου με κλεμμένα και χθεσινά φιλιά.
Δεν σε συγχωρώ κι από σήμερα να με λογίζεις για εχθρό σου, μιας και δεν προσπάθησες ποτέ στα αλήθεια για να γίνω ο άνθρωπο σου.
Δεν γίνεται άλλο φτηνή μου να σε συγχωρώ, να πας εκεί που σε “σκοτώνουν” λίγο λίγο, να πας εκεί που μυρίζει θανατίλα και φορμόλη. Άλλωστε, τα αργύρια, την προδοσία και την σταύρωση αγάπησες Ιούδα μου, κι όχι την ανάσταση.
Δεν βρίσκω, όσο κι αν ψάχνω, να σου δώσω ούτε ένα άλλοθι, ούτε ένα ελαφρυντικό δεν σου δικαιολογώ.
Εγώ κι εσύ θα μπορούσαμε να μιλάμε με Αγγέλους, κι εσύ επέλεξες να μιλάμε με φονικούς δαιμόνους.
Εγώ κι εσύ έναν παράδεισο θα φτιάχναμε αντάμα, κι αντί για παράδεισο, μια κόλαση φλεγόμενη μας χάρισες.
Εγώ κι εσύ θα μπορούσαμε να γράψουμε ιστορία, κι εσύ διάλεξες να γράψουμε μια τραγωδία τρισάθλια.
Εγώ κι εσύ θα μπορούσαμε δειλή και βολεμένη να ορίσουμε απόλυτα εκείνο το “μαζί”, κι εσύ προτίμησες το “χωριστά” να ορίσεις.
Δεν σε συχωρώ, το έκανα ήδη αμέτρητες φορές στο παρελθόν και καμία δεν εκτιμήθηκε, συγχώρησα εγκλήματα δικά σου και ναυάγια. Σε πήρα από το χέρι πάρα πολλές φορές και σου είπα, “εγώ κι εσύ μπορούμε να φτιάξουμε ένα θαύμα”, μα εσύ από θαύματα ήξερες μόνο όσα σε συμφέρουν.
Δεν σε συγχωρώ, γιατί δεν άκουσες ποτέ σου πως χτυπάει η καρδιά μου όταν σε βλέπω, δεν είδες ούτε μια φορά πως λάμπω όταν βρίσκομαι κοντά σου, γιατί τους φόβους μου τους γλέντησες άδικα κι αποτρόπαια.
Δεν είμαι θεός για να αντέχω το κάθε σου φευγιό, δεν θα είμαι θεός να συγχωρώ τα ψέματα σου, γι΄αυτό τρελή μου κι εγώ άλλο δεν θα σε συχωρέσω.
Δεν σε συγχωρώ, γιατί ποτέ δεν στάθηκες στο πλάι μου όταν λύγιζα, ενώ στα δικά σου τα λυγίσματα εγώ ήμουν πάντοτε εκεί, σύμμαχος κι αποκούμπι. Δεν τίμησες ποτέ σου τα όσα είπες, δεν πήρες ούτε μια φορά τα κρίματα και τις ευθήνες σου και τα φόρτωνες σε εμένα με ευκολία.
Όχι σου λέω, ετούτη την φορά θα συγχωρήσω μόνο εμένα! Θα αγκαλιάσω για μια φορά τον εαυτό μου, που τον άφησες χίλιες φορές μονάχο, θα φιλήσω τις δικές μου τις ανάγκες που εσύ πάντα αφίλητες τις άφηνες, θα σώσω την δική μου αξιοπρέπεια που μου την “πήδηξες” με προστυχιά και θράσος .
Αυτή την φορά θα ερωτευτώ την δική μου την ψυχή, γιατί μέχρι σήμερα μόνο την δικιά σου ερωτευόμουν, θα με αγαπήσω όπως μου πρέπει και μου αξίζει, γιατί ως τα τώρα κι οι δυο μας μόνο εσένα αγαπούσαμε.
Δεν σε συχωρώ άλλο, γιατί με κούρασε αφόρητα το περίμενε, οι αναβολές σου και το θα δούμε, με κούρασε να σε μαζεύω κάθε τρεις και λίγο σωστό κουρέλι από τους δρόμους, κουράστηκα να ζω αγάπη μου με κλεμμένα και χθεσινά φιλιά.
Δεν σε συγχωρώ κι από σήμερα να με λογίζεις για εχθρό σου, μιας και δεν προσπάθησες ποτέ στα αλήθεια για να γίνω ο άνθρωπο σου.
Δεν γίνεται άλλο φτηνή μου να σε συγχωρώ, να πας εκεί που σε “σκοτώνουν” λίγο λίγο, να πας εκεί που μυρίζει θανατίλα και φορμόλη. Άλλωστε, τα αργύρια, την προδοσία και την σταύρωση αγάπησες Ιούδα μου, κι όχι την ανάσταση.
Γιώργος Καραγεώργος
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.