Το ξέρω μάτωσες, ανθρωπάκο.
Άκου ανθρωπάκο,
Αφού έμαθες κι εσύ να ζυγίζεις τη ζωή σου σε χρόνια αντί στιγμές, μέτρησες ήδη 30 καλοκαίρια προσπαθώντας μάταια να παραγράψεις τους χειμώνες σου.
Χρόνια υπεκφυγές ανθρωπάκο,
(άλλοτε) να σε πονάνε ως απώλεια της μοναδικότητας σε κάθε ασημαντότητα που προσέδωσες στην ουσιαστικότητα επιλέγοντας τη σιωπηλή υποχώρηση.
Χρόνια επιταγές ανθρωπάκο,
(άλλοτε) να σε ταλανίζουν ως εξαναγκαστική επιστροφή στην απρόσωπη μοναχικότητα σε κάθε μακρόσυρτο αποχαιρετισμό που αυτοκαταδίκασες την υπαρξιακότητα σου καταφεύγοντας στην ευτελότητα.
Χρόνια αναβολές ανθρωπάκο,
(άλλοτε) να σου τρυπάνε το μεδούλι ως τσουχτεροί χειμώνες που πέρασαν συμμαρτυρώντας ότι η φυσική σου παρουσία υφίσταται με ή χωρίς «εσένα».
Αλλά άκου ανθρωπάκο, κάνει μοναξιά..
Κι αφουγκράζεσαι την καρδιά σου ν’ αργοχτυπάει αδιάφορα στο μαξιλάρι σου στον απόηχο της απουσίας «σου».
Άκου ανθρωπάκο, κάνει μοναξιά, και ξέρεις και ξέρω, πως οι ψυχές προχωράνε χέρι, χέρι μόνο όταν τα σώματα πιότερο αγαπήθηκαν σε παγκάκια με θέα το πέλαγο.
Άκου ανθρωπάκο, κάνει μοναξιά, και ξέρεις και ξέρω, πως πάντα ο ουρανός θ’ ανταμώνει τη θάλασσα στο βάθος του ορίζοντα.
Και τότε έρχεται η μέρα ανθρωπάκο, ξύπνησες θαρρώ!
Διψάς για χρόνια επιλογές…
Πλημμύρισε η ψυχή σου φως και πώς να την (ξανα)καταδικάσεις στο σκοτάδι;
Κατάλαβες θαρρώ, ανθρωπάκο, πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπορείς να ξεριζώσεις το είναι σου.
Ένιωσες θαρρώ, ανθρωπάκο, πως όση ζωή κι αν σπαταλήσεις ακόμη, δεν θα ’χεις ποτέ θέση σε μια ζωή που δεν σε χώρεσε.
Και τότε έπαψε, ανθρωπάκο, να σε αρκεί να διεκδικείς αξιοπρεπώς το δικαίωμά σου στο αντίο.
Και τότε έπαψε, ανθρωπάκο, να σε αρκεί να εναποθέτεις τα όνειρά σου στο έλεος των τυχαία εκπληρούμενων (ή μάλλον όχι) ελπίδων σου.
Κι έχτισες όραμα ανθρωπάκο!
Λάξευσες – ξεσκίζοντας τις σάρκες σου – μία, μία τις γωνίες της τετραγωνισμένης σου ύπαρξης.
Το ξέρω μάτωσες, ανθρωπάκο.
Αλλά δες, ανθρωπάκο!
Έγινες κύκλος με κέντρο το είναι σου και ακτίνα τα θέλω σου.
Τώρα πια κυλάς χωρίς δεκανίκια ανθρωπάκο!
Το ξέρεις, κάποτε θα φτάσεις όντως εκεί που θες να πας …
Κι όμως δες, ανθρωπάκο!
Τώρα πια θέτεις αδρές, αδρές τις γραμμές σου σε παντός είδους σύνολα σε βένια διαγράμματα: ανήκει / δεν ανήκει.
Αλλά κοίτα ανθρωπάκο!
Τώρα πια αναγνωρίζεις κι άλλους κύκλους ομόκεντρους με ‘σένα!
Γιγαντώθηκες ανθρωπάκο!
Θέριεψε η ψυχή σου! Σήκωσες ανάστημα!
Τώρα πια θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος!
Κι άκου «ΑΝΘΡΩΠΕ»,
Τώρα πια δικαιωματικά ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ!
Αφού έμαθες κι εσύ να ζυγίζεις τη ζωή σου σε χρόνια αντί στιγμές, μέτρησες ήδη 30 καλοκαίρια προσπαθώντας μάταια να παραγράψεις τους χειμώνες σου.
Χρόνια υπεκφυγές ανθρωπάκο,
(άλλοτε) να σε πονάνε ως απώλεια της μοναδικότητας σε κάθε ασημαντότητα που προσέδωσες στην ουσιαστικότητα επιλέγοντας τη σιωπηλή υποχώρηση.
Χρόνια επιταγές ανθρωπάκο,
(άλλοτε) να σε ταλανίζουν ως εξαναγκαστική επιστροφή στην απρόσωπη μοναχικότητα σε κάθε μακρόσυρτο αποχαιρετισμό που αυτοκαταδίκασες την υπαρξιακότητα σου καταφεύγοντας στην ευτελότητα.
Χρόνια αναβολές ανθρωπάκο,
(άλλοτε) να σου τρυπάνε το μεδούλι ως τσουχτεροί χειμώνες που πέρασαν συμμαρτυρώντας ότι η φυσική σου παρουσία υφίσταται με ή χωρίς «εσένα».
Αλλά άκου ανθρωπάκο, κάνει μοναξιά..
Κι αφουγκράζεσαι την καρδιά σου ν’ αργοχτυπάει αδιάφορα στο μαξιλάρι σου στον απόηχο της απουσίας «σου».
Άκου ανθρωπάκο, κάνει μοναξιά, και ξέρεις και ξέρω, πως οι ψυχές προχωράνε χέρι, χέρι μόνο όταν τα σώματα πιότερο αγαπήθηκαν σε παγκάκια με θέα το πέλαγο.
Άκου ανθρωπάκο, κάνει μοναξιά, και ξέρεις και ξέρω, πως πάντα ο ουρανός θ’ ανταμώνει τη θάλασσα στο βάθος του ορίζοντα.
Και τότε έρχεται η μέρα ανθρωπάκο, ξύπνησες θαρρώ!
Διψάς για χρόνια επιλογές…
Πλημμύρισε η ψυχή σου φως και πώς να την (ξανα)καταδικάσεις στο σκοτάδι;
Κατάλαβες θαρρώ, ανθρωπάκο, πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπορείς να ξεριζώσεις το είναι σου.
Ένιωσες θαρρώ, ανθρωπάκο, πως όση ζωή κι αν σπαταλήσεις ακόμη, δεν θα ’χεις ποτέ θέση σε μια ζωή που δεν σε χώρεσε.
Και τότε έπαψε, ανθρωπάκο, να σε αρκεί να διεκδικείς αξιοπρεπώς το δικαίωμά σου στο αντίο.
Και τότε έπαψε, ανθρωπάκο, να σε αρκεί να εναποθέτεις τα όνειρά σου στο έλεος των τυχαία εκπληρούμενων (ή μάλλον όχι) ελπίδων σου.
Κι έχτισες όραμα ανθρωπάκο!
Λάξευσες – ξεσκίζοντας τις σάρκες σου – μία, μία τις γωνίες της τετραγωνισμένης σου ύπαρξης.
Το ξέρω μάτωσες, ανθρωπάκο.
Αλλά δες, ανθρωπάκο!
Έγινες κύκλος με κέντρο το είναι σου και ακτίνα τα θέλω σου.
Τώρα πια κυλάς χωρίς δεκανίκια ανθρωπάκο!
Το ξέρεις, κάποτε θα φτάσεις όντως εκεί που θες να πας …
Κι όμως δες, ανθρωπάκο!
Τώρα πια θέτεις αδρές, αδρές τις γραμμές σου σε παντός είδους σύνολα σε βένια διαγράμματα: ανήκει / δεν ανήκει.
Αλλά κοίτα ανθρωπάκο!
Τώρα πια αναγνωρίζεις κι άλλους κύκλους ομόκεντρους με ‘σένα!
Γιγαντώθηκες ανθρωπάκο!
Θέριεψε η ψυχή σου! Σήκωσες ανάστημα!
Τώρα πια θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος!
Κι άκου «ΑΝΘΡΩΠΕ»,
Τώρα πια δικαιωματικά ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ!
Χριστίνα Χατζησωτηρίου
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.