Μόνο το βράδυ, στο μαξιλάρι που κουρνιάζει αφήνεται να νιώσει αδύναμος.
Αντέχει ο άνθρωπος.
Είναι στη φύση του να αντιστέκεται στις προκλήσεις και να στυλώνει με πείσμα τα πόδια του στα δύσκολα της ζωής.
Η παραίτηση δεν του ταιριάζει.
Μπολιάζει το παράπονο και τον καημό του μέσα από τις μικρές χαρές της μέρας του και τα καταφέρνει να στέκεται όρθιος.
Είναι πολλά αυτά που απειλούν τις αντοχές και ροκανίζουν τα αποθέματά του.
Έχει, όμως, μια μοναδική ικανότητα να προσαρμόζεται στις συνθήκες και τις περιστάσεις της ζωής του.
Τα συναισθήματα του και ο τρόπος έκφρασής τους εναλλάσσονται όπως οι εποχές του χρόνου.
Έχει έναν δικό του ήλιο για να λάμπει στη χαρά του. Συννεφιάζει όταν τον πληγώσουν ή τον αδικήσουν. Γίνεται καταιγίδα που του τραντάζει τα σωθικά όταν πονέσει πολύ. Ανθίζει σαν το ρόδο όταν ερωτευτεί, γίνεται ήρεμη θάλασσα όταν αγαπιέται.
Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει φωτιά, νερό και άνεμος… με τα πόδια του πάντα σταθερά κολλημένα στην αγαπημένη του γη.
Τα όμορφα και τα δύσκολα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο στη ζωή του κι εκείνος πρέπει να είναι αρματωμένος με την απαραίτητη δύναμη, ώστε να στήσει ή να γκρεμίσει τα κάστρα του για να επιβιώσει.
Μια επιβίωση που δεν είναι μόνο υλική. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να προστατεύει την ψυχή και το μυαλό του. Υιοθετεί αμυντικούς μηχανισμούς που τον κάνουν να φέρεται κατά περίσταση ευγενικά ή με αγένεια, να είναι δοτικός ή να κρατά τις αποστάσεις του, να τραβά ξεκάθαρες γραμμές ή να ρισκάρει τις δικές τους υπερβάσεις.
Η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη, σίγουρα δεν είναι πάντα ευχάριστη, αλλά αναμφισβήτητα είναι όμορφη. Αυτήν διεκδικεί ο άνθρωπος, την ομορφιά της
Κάθε φορά που πάει να προστατέψει τα αποθέματα και τις αντοχές του, κάθε φορά που πάει να παραμυθιάσει τη συνείδησή του, κάθε φορά που χρυσώνει τις παρωπίδες στις αλήθειες που επιμένουν, διεκδικεί τη ζωή του μέσα από συνειδητές ή ασυνείδητες προσαρμογές.
Αυτοί οι μηχανισμοί προσαρμογής διασφαλίζουν την ψυχική του υγεία, γιατί του δημιουργούν την (ψευδ-)αίσθηση πως είναι αυτός που κουμαντάρει τη ζωή του.
Μόνο που το βράδυ, στο μαξιλάρι που κουρνιάζει ο κουρνιαχτός της μέρας χωρίς κανένα καμουφλάζ, αφήνεται να νιώσει αδύναμος, φοβισμένος, υπόλογος στη συνείδησή του ή ικανοποιημένος, γιατί κατάφερε να επιβιώσει κρατώντας την αγριάδα του χειμώνα μακριά του..
Ο άνθρωπος αντέχει, ναι.
Πρέπει να αντέξει.
Πάντα αντέχει.
Αυτή είναι η μοίρα του!
Είναι στη φύση του να αντιστέκεται στις προκλήσεις και να στυλώνει με πείσμα τα πόδια του στα δύσκολα της ζωής.
Η παραίτηση δεν του ταιριάζει.
Μπολιάζει το παράπονο και τον καημό του μέσα από τις μικρές χαρές της μέρας του και τα καταφέρνει να στέκεται όρθιος.
Είναι πολλά αυτά που απειλούν τις αντοχές και ροκανίζουν τα αποθέματά του.
Έχει, όμως, μια μοναδική ικανότητα να προσαρμόζεται στις συνθήκες και τις περιστάσεις της ζωής του.
Τα συναισθήματα του και ο τρόπος έκφρασής τους εναλλάσσονται όπως οι εποχές του χρόνου.
Έχει έναν δικό του ήλιο για να λάμπει στη χαρά του. Συννεφιάζει όταν τον πληγώσουν ή τον αδικήσουν. Γίνεται καταιγίδα που του τραντάζει τα σωθικά όταν πονέσει πολύ. Ανθίζει σαν το ρόδο όταν ερωτευτεί, γίνεται ήρεμη θάλασσα όταν αγαπιέται.
Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει φωτιά, νερό και άνεμος… με τα πόδια του πάντα σταθερά κολλημένα στην αγαπημένη του γη.
Τα όμορφα και τα δύσκολα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο στη ζωή του κι εκείνος πρέπει να είναι αρματωμένος με την απαραίτητη δύναμη, ώστε να στήσει ή να γκρεμίσει τα κάστρα του για να επιβιώσει.
Μια επιβίωση που δεν είναι μόνο υλική. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να προστατεύει την ψυχή και το μυαλό του. Υιοθετεί αμυντικούς μηχανισμούς που τον κάνουν να φέρεται κατά περίσταση ευγενικά ή με αγένεια, να είναι δοτικός ή να κρατά τις αποστάσεις του, να τραβά ξεκάθαρες γραμμές ή να ρισκάρει τις δικές τους υπερβάσεις.
Η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη, σίγουρα δεν είναι πάντα ευχάριστη, αλλά αναμφισβήτητα είναι όμορφη. Αυτήν διεκδικεί ο άνθρωπος, την ομορφιά της
Κάθε φορά που πάει να προστατέψει τα αποθέματα και τις αντοχές του, κάθε φορά που πάει να παραμυθιάσει τη συνείδησή του, κάθε φορά που χρυσώνει τις παρωπίδες στις αλήθειες που επιμένουν, διεκδικεί τη ζωή του μέσα από συνειδητές ή ασυνείδητες προσαρμογές.
Αυτοί οι μηχανισμοί προσαρμογής διασφαλίζουν την ψυχική του υγεία, γιατί του δημιουργούν την (ψευδ-)αίσθηση πως είναι αυτός που κουμαντάρει τη ζωή του.
Μόνο που το βράδυ, στο μαξιλάρι που κουρνιάζει ο κουρνιαχτός της μέρας χωρίς κανένα καμουφλάζ, αφήνεται να νιώσει αδύναμος, φοβισμένος, υπόλογος στη συνείδησή του ή ικανοποιημένος, γιατί κατάφερε να επιβιώσει κρατώντας την αγριάδα του χειμώνα μακριά του..
Ο άνθρωπος αντέχει, ναι.
Πρέπει να αντέξει.
Πάντα αντέχει.
Αυτή είναι η μοίρα του!
Γεωργία Ανδριώτου
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.