η αιώνια μάχη του καλού και του κακού...
Υπάρχει κανείς που να μην είχε ποτέ μια ψυχολογική διαταραχή στην ζωή του; Υπάρχει κανείς που να μην έχει χάσει ποτέ τον έλεγχο των συναισθημάτων του και τις ισορροπίες του; Υπάρχει κανείς που να μην έχει λυγίσει, να μην έχει χάσει τον εαυτό του ποτέ;
Μήπως οι ψυχολογικές διαταραχές δεν είναι τρομακτικές ασθένειες, αλλά σκαλοπάτια που μας ανεβάζουν στο ανώτατο όριο των ψυχικών δυνατοτήτων μας; Μήπως ο χειρότερος και σκοτεινότερος εαυτός μας είναι η γέφυρα που θα μας οδηγήσει στον ανώτερο, φωτεινότερο πνευματικό εαυτό μας;
Μήπως η αποκαθήλωσή μας είναι μια απαραίτητη διαδικασία που μας οδηγεί στην εξέλιξη ώστε να γίνουμε καλύτεροι; Μήπως όταν πιεζόμαστε και πονάμε ψυχικά, ανακαλύπτουμε και ξεπερνάμε τους εαυτούς μας; Μήπως οι ψυχικά νοσούντες, οι «προβληματικοί» είναι πιο έξυπνοι και φυσιολογικοί από τους τέλειους, πάντα αλάθητους και πετυχημένους;
Μήπως δεν υπάρχει σωστό και λάθος και δεν πρέπει να κρίνουμε αυστηρά κανέναν; Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να κουνάμε αυστηρά το δακτυλάκι μας προς τους άλλους και να ασχολούμαστε μόνο με την αυτοβελτίωση μας;
Μήπως είμαστε πολύ λίγοι για να κρίνουμε τους άλλους και υποχρεούμαστε να σεβόμαστε την μοναδικότητα και διαφορετικότητα του καθενός;
Τελικά η αιώνια μάχη του καλού και του κακού, ο πόλεμος ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, έχουν την σημαντικότερη αποστολή: Την αναγέννηση και επιβίωσή μας.
Τελικά, η φθορά μας είναι το απαραίτητο καύσιμο για να αράξουμε στην Ιθάκη μας. Κάλο μας ταξίδι.
Μήπως οι ψυχολογικές διαταραχές δεν είναι τρομακτικές ασθένειες, αλλά σκαλοπάτια που μας ανεβάζουν στο ανώτατο όριο των ψυχικών δυνατοτήτων μας; Μήπως ο χειρότερος και σκοτεινότερος εαυτός μας είναι η γέφυρα που θα μας οδηγήσει στον ανώτερο, φωτεινότερο πνευματικό εαυτό μας;
Μήπως η αποκαθήλωσή μας είναι μια απαραίτητη διαδικασία που μας οδηγεί στην εξέλιξη ώστε να γίνουμε καλύτεροι; Μήπως όταν πιεζόμαστε και πονάμε ψυχικά, ανακαλύπτουμε και ξεπερνάμε τους εαυτούς μας; Μήπως οι ψυχικά νοσούντες, οι «προβληματικοί» είναι πιο έξυπνοι και φυσιολογικοί από τους τέλειους, πάντα αλάθητους και πετυχημένους;
Μήπως δεν υπάρχει σωστό και λάθος και δεν πρέπει να κρίνουμε αυστηρά κανέναν; Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να κουνάμε αυστηρά το δακτυλάκι μας προς τους άλλους και να ασχολούμαστε μόνο με την αυτοβελτίωση μας;
Μήπως είμαστε πολύ λίγοι για να κρίνουμε τους άλλους και υποχρεούμαστε να σεβόμαστε την μοναδικότητα και διαφορετικότητα του καθενός;
Τελικά η αιώνια μάχη του καλού και του κακού, ο πόλεμος ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, έχουν την σημαντικότερη αποστολή: Την αναγέννηση και επιβίωσή μας.
Τελικά, η φθορά μας είναι το απαραίτητο καύσιμο για να αράξουμε στην Ιθάκη μας. Κάλο μας ταξίδι.
Χρύσα Κατσιτοπούλου
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.