τώρα έχουμε χαθεί μα είναι σαν να συνέβηκαν χθες.
Είναι εκείνες οι στιγμές που το μόνο που εύχεσαι είναι να γυρνούσες τον χρόνο πίσω. Χωρίς να θέλεις να αλλάξεις κάτι από το παρελθόν σου απλά να το ξαναζούσες για λίγο ακόμη. Μεγαλώσαμε απότομα και καταλάβαμε τελικά πως τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια μας ήταν τα πιο ξέγνοιαστα, τα πιο όμορφα, τα πιο σπουδαία. Θυμάσαι τότε που το μόνο που σκεφτόσουν ήταν αν θα στείλει μήνυμα το πρόσωπο ή όχι; Θυμάσαι που το να κάνεις σχέση ήταν τόσο απλό όσο η ερώτηση: «Θες να τα φτιάξουμε;» Και τα φτιάχνατε. Και μετά που χωρίζατε παίζατε στην ίδια αυλή χωρίς να κρατάει κάποιος μούτρα ή κακία.
Θυμάσαι τα ξενύχτια και τις μετέπειτα διανυκτερεύσεις με τους κολλητούς; «Κολλητούς» που τώρα θα σε δουν στο δρόμο και δε θα σε χαιρετήσουν. Κολλητούς που τώρα ανταλλάζετε ένα τυπικό χρόνια πολλά μέσω των «social media» κι αυτό είναι όλο. Μεγάλωσες. Μεγάλωσες κι ακόμη κι αν είσαι περήφανος μ’ αυτό που έγινες δεν μπορείς να αρνηθείς ότι είναι φορές που μελαγχολείς διότι αναπολείς στιγμές. Στιγμές που ανήκουν σ’ ένα παρελθόν που όσο και να προσπαθήσεις να φέρεις πίσω τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Κάνεις παρέα με μικρότερούς σου διότι σου θυμίζουν τα χρόνια που σου έχουν λείψει περισσότερο. Τους συμβουλεύεις να μην κάνουν τα δικά σου λάθη. Βλέπεις συχνά φωτογραφίες από τότε που ήσασταν όλοι μια μεγάλη παρέα. Ψαχουλεύεις πού και πού τις ξεχασμένες κούτες στο σπίτι σου που έχουν μέσα όλα εκείνα τα μικρά μα τόσο σημαντικά ενθύμια από τα παιδικά σου χρόνια που όταν τα μυρίζεις ή τα κοιτάζεις σε γυρνάνε για μια στιγμή πίσω κι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα σου αρκούν και σου είναι πολύτιμα.
Περνάς από το παλιό σου σχολείο και κάθεσαι εκεί για δύο-τρία λεπτά. Θυμάσαι που κάποτε έβριζες που έπρεπε να σηκωθείς το πρωί κι απορείς. Απορείς διότι τώρα θα έδινες τα πάντα να μη μεγάλωνες. Τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα. Ήταν σαν η ζωή να σε έχει βάλει σ’ ένα κουτί κι από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκες τελειόφοιτος. Και μετά στο πανεπιστήμιο. Και τώρα έχεις γίνει ένας άνθρωπος ανάμεσα στους τόσους άλλους με έγνοιες, σκοτούρες, προβλήματα, ανησυχίες, σκέψεις, ευθύνες και χίλια πράγματα τη μέρα να κάνεις. Δεν έχεις ξεπεράσει τα χρόνια που πέρασαν ούτε και θα το κάνεις ποτέ. Κανείς μας δεν το έχει κάνει.
Τσακώνεις τον εαυτό σου να εύχεται να υπήρχε το λεγόμενο «τζίνι» ή τελοσπάντων μια μηχανή να σε γυρίσει για λίγο πίσω, σαν τις ταινίες. Εκεί στην αυλή του πατρικού σου, που έπαιζες με την καρδιά σου, γελούσες και τα μάτια σου έλαμπαν, ακόμη και τις στιγμές που έκλαιγες έχεις πεθυμήσει. Διότι δεν ήταν δάκρυα πόνου ακριβώς. Ήταν παιδικό κι εφηβικό παράπονο που περνούσε εύκολα και ξεχνιόταν σε λίγες μέρες. Δεν ήταν σαν τα δάκρυα που ρίχνεις τώρα. Οι σχέσεις ήταν πιο εύκολες. Δε χρειαζόταν να σκεφτείς και πολύ ποιον να εμπιστευτείς, η απάτη σού ήταν άγνωστη λέξη.
Τώρα πονάς και το κορμί σου βαραίνει, δε θες να φας ούτε να πιεις, δεν έχεις όρεξη να σηκωθείς από το κρεβάτι και όμως το κάνεις γιατί πρέπει. Σε έχει κουράσει η ζωή του «μεγάλου.» Νόμιζες πως θα ήταν όλα ρόδινα και άκουγες πως η φοιτητική ζωή είναι η πιο ωραία. Νόμιζες πως όλα θα έφτιαχναν όταν θα μεγάλωνες και θα είχες τη δική σου δουλεία, το δικό σου σπίτι, θα ήσουν ανεξάρτητος και δε θα χρειαζόταν να ακούς τη μάνα σου που φώναζε να προσέχεις και να γυρίσεις γρήγορα σπίτι. Και τώρα; Τώρα θα έδινες τα πάντα για να είσαι κοντά στους γονείς σου και να φας ένα ζεστό πιάτο από τη μητέρα σου. Τώρα αρπάζεις ένα σάντουιτς και γίνεται μπαγιάτικο μέχρι να το φας γιατί δεν προλαβαίνεις αφού τρέχεις όλη μέρα. Τώρα που η κατάσταση σοβάρεψε καταλαβαίνεις πως δε σε παίρνει να κάνεις λάθη γιατί εξαρτάται το υπόλοιπο της ζωής σου από τις αποφάσεις που παίρνεις. Τώρα απορείς γιατί ήθελες τόσο έντονα να ενηλικιωθείς και σου έρχονται στο μυαλό οι στιγμές που άκουγες τον πατέρα σου να εύχεται να ήταν ακόμη στην τότε δική σου ηλικία. Εσύ τον αγνοούσες γιατί «όλα είναι πιο ωραία στην ενήλικη ζωή» έλεγες.
Δεν ήμασταν έτοιμοι να μεγαλώσουμε και το λέμε χωρίς να ντρεπόμαστε. Δε σημαίνει πως τώρα είμαστε ανώριμοι απλώς μερικές φορές τείνουμε προς κάποιες εξόδους διαφυγής. Τείνουμε προς τα μέρη που μας θυμίζουν τα χρόνια που αγαπήσαμε πιο πολύ και που πάντα θα διεκδικούν ένα ξεχωριστό μέρος στην καρδιά μας. Θα αναπολούμε και θα νοσταλγούμε αιώνια τις στιγμές στο πατρικό μας, στο σπίτι της γιαγιάς που είχε πάντα άφθονο φαγητό και απέραντη αγάπη για εμάς, τις μέρες με τους παιδικούς μας φίλους που πονούσε η κοιλιά μας από τα γέλια, το σχολείο, τους συμμαθητές που τώρα έχουμε χαθεί μα είναι σαν να συνέβηκαν χθες. Άλλη μια μέρα γράφτηκε στο ημερολόγιο. Ας την κάνουμε να αξίζει.
Θυμάσαι τα ξενύχτια και τις μετέπειτα διανυκτερεύσεις με τους κολλητούς; «Κολλητούς» που τώρα θα σε δουν στο δρόμο και δε θα σε χαιρετήσουν. Κολλητούς που τώρα ανταλλάζετε ένα τυπικό χρόνια πολλά μέσω των «social media» κι αυτό είναι όλο. Μεγάλωσες. Μεγάλωσες κι ακόμη κι αν είσαι περήφανος μ’ αυτό που έγινες δεν μπορείς να αρνηθείς ότι είναι φορές που μελαγχολείς διότι αναπολείς στιγμές. Στιγμές που ανήκουν σ’ ένα παρελθόν που όσο και να προσπαθήσεις να φέρεις πίσω τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Κάνεις παρέα με μικρότερούς σου διότι σου θυμίζουν τα χρόνια που σου έχουν λείψει περισσότερο. Τους συμβουλεύεις να μην κάνουν τα δικά σου λάθη. Βλέπεις συχνά φωτογραφίες από τότε που ήσασταν όλοι μια μεγάλη παρέα. Ψαχουλεύεις πού και πού τις ξεχασμένες κούτες στο σπίτι σου που έχουν μέσα όλα εκείνα τα μικρά μα τόσο σημαντικά ενθύμια από τα παιδικά σου χρόνια που όταν τα μυρίζεις ή τα κοιτάζεις σε γυρνάνε για μια στιγμή πίσω κι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα σου αρκούν και σου είναι πολύτιμα.
Περνάς από το παλιό σου σχολείο και κάθεσαι εκεί για δύο-τρία λεπτά. Θυμάσαι που κάποτε έβριζες που έπρεπε να σηκωθείς το πρωί κι απορείς. Απορείς διότι τώρα θα έδινες τα πάντα να μη μεγάλωνες. Τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα. Ήταν σαν η ζωή να σε έχει βάλει σ’ ένα κουτί κι από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκες τελειόφοιτος. Και μετά στο πανεπιστήμιο. Και τώρα έχεις γίνει ένας άνθρωπος ανάμεσα στους τόσους άλλους με έγνοιες, σκοτούρες, προβλήματα, ανησυχίες, σκέψεις, ευθύνες και χίλια πράγματα τη μέρα να κάνεις. Δεν έχεις ξεπεράσει τα χρόνια που πέρασαν ούτε και θα το κάνεις ποτέ. Κανείς μας δεν το έχει κάνει.
Τσακώνεις τον εαυτό σου να εύχεται να υπήρχε το λεγόμενο «τζίνι» ή τελοσπάντων μια μηχανή να σε γυρίσει για λίγο πίσω, σαν τις ταινίες. Εκεί στην αυλή του πατρικού σου, που έπαιζες με την καρδιά σου, γελούσες και τα μάτια σου έλαμπαν, ακόμη και τις στιγμές που έκλαιγες έχεις πεθυμήσει. Διότι δεν ήταν δάκρυα πόνου ακριβώς. Ήταν παιδικό κι εφηβικό παράπονο που περνούσε εύκολα και ξεχνιόταν σε λίγες μέρες. Δεν ήταν σαν τα δάκρυα που ρίχνεις τώρα. Οι σχέσεις ήταν πιο εύκολες. Δε χρειαζόταν να σκεφτείς και πολύ ποιον να εμπιστευτείς, η απάτη σού ήταν άγνωστη λέξη.
Τώρα πονάς και το κορμί σου βαραίνει, δε θες να φας ούτε να πιεις, δεν έχεις όρεξη να σηκωθείς από το κρεβάτι και όμως το κάνεις γιατί πρέπει. Σε έχει κουράσει η ζωή του «μεγάλου.» Νόμιζες πως θα ήταν όλα ρόδινα και άκουγες πως η φοιτητική ζωή είναι η πιο ωραία. Νόμιζες πως όλα θα έφτιαχναν όταν θα μεγάλωνες και θα είχες τη δική σου δουλεία, το δικό σου σπίτι, θα ήσουν ανεξάρτητος και δε θα χρειαζόταν να ακούς τη μάνα σου που φώναζε να προσέχεις και να γυρίσεις γρήγορα σπίτι. Και τώρα; Τώρα θα έδινες τα πάντα για να είσαι κοντά στους γονείς σου και να φας ένα ζεστό πιάτο από τη μητέρα σου. Τώρα αρπάζεις ένα σάντουιτς και γίνεται μπαγιάτικο μέχρι να το φας γιατί δεν προλαβαίνεις αφού τρέχεις όλη μέρα. Τώρα που η κατάσταση σοβάρεψε καταλαβαίνεις πως δε σε παίρνει να κάνεις λάθη γιατί εξαρτάται το υπόλοιπο της ζωής σου από τις αποφάσεις που παίρνεις. Τώρα απορείς γιατί ήθελες τόσο έντονα να ενηλικιωθείς και σου έρχονται στο μυαλό οι στιγμές που άκουγες τον πατέρα σου να εύχεται να ήταν ακόμη στην τότε δική σου ηλικία. Εσύ τον αγνοούσες γιατί «όλα είναι πιο ωραία στην ενήλικη ζωή» έλεγες.
Δεν ήμασταν έτοιμοι να μεγαλώσουμε και το λέμε χωρίς να ντρεπόμαστε. Δε σημαίνει πως τώρα είμαστε ανώριμοι απλώς μερικές φορές τείνουμε προς κάποιες εξόδους διαφυγής. Τείνουμε προς τα μέρη που μας θυμίζουν τα χρόνια που αγαπήσαμε πιο πολύ και που πάντα θα διεκδικούν ένα ξεχωριστό μέρος στην καρδιά μας. Θα αναπολούμε και θα νοσταλγούμε αιώνια τις στιγμές στο πατρικό μας, στο σπίτι της γιαγιάς που είχε πάντα άφθονο φαγητό και απέραντη αγάπη για εμάς, τις μέρες με τους παιδικούς μας φίλους που πονούσε η κοιλιά μας από τα γέλια, το σχολείο, τους συμμαθητές που τώρα έχουμε χαθεί μα είναι σαν να συνέβηκαν χθες. Άλλη μια μέρα γράφτηκε στο ημερολόγιο. Ας την κάνουμε να αξίζει.
Ιωάννα Μιχαήλ
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.