Κανένας δε γεννήθηκε για να κουβαλάει δύο ψυχές.
Ναι παιδιά μου! Κάτι ξέρει και η Κοκκίνου. Μα εμείς δε λέμε να το καταλάβουμε και παραείμαστε ειλικρινείς! Ό,τι σκεφτόμαστε αμέσως να το πούμε στον άλλον και ξαφνικά απορούμε που πήγε το φλερτ; Πού να πήγε βρε, που από την πολλή ειλικρίνεια ο άλλος ξέρει και τι βρακί φοράς τα Σάββατα, ξέρει πότε θα κοιμηθείς και πότε θα πεινάσεις, και καταλήγετε σ’ αυτό το μελοδραματικό «συνεννοούμαστε με τα μάτια». Όταν από την ημέρα νούμερο ένα τα δίνεις όλα στο πιάτο, για ποιο πράγμα να μιλήσετε; για την εξωτερική πολιτική της καινούριας κυβέρνησης;
Πού πήγε αυτό το βλέμμα αγωνίας όταν κοιτούσες το κινητό ανά 2 κλάσματα δευτερολέπτου αν σου απάντησε, αν σε πήρε τηλέφωνο, αν μπήκε μέσα στο facebook, αν έχει στείλει σήμερα καπνού. Αυτό το δήθεν αδιάφορο «ναι δεν έχω να κάνω κάτι, πάμε για καφέ αν θέλεις» και η κούρσα που ακολουθούσε έπειτα, να βρεις τι θα βάλεις, να διαλέξεις άρωμα, να διαλέξεις εσώρουχα -που δε θα δει φυσικά, είναι νωρίς!- να σκέφτεσαι από μέσα σου, ε να μην καθαρίσεις και λίγο το σπίτι; μπορεί να θέλει να ανέβει μετά, άντε και μια γενική το σπίτι, και το αμάξι; χάλια είναι! άντε και για πλύσιμο το αμάξι. Κι αφού έχεις προετοιμαστεί καλύτερα από πεζοναύτη που πάει σε πεδίο μάχης ακολουθεί εκείνο το ωραία άβολο της βόλτας. Γιατί χαμογελάει συνέχεια; Τώρα τι σκέφτεται; Μήπως θέλει να με φιλήσει; Γιατί δε με φιλάει να τελειώνουμε;
Όμως, τελικά, όλα μία χαρά πάνε. Γιατί; Επειδή όλη αυτή η αμφιβολία και ο επακόλουθος παραλογισμός είναι αναγκαία για το πάθος, για την ένταση, για τον έρωτα. Αλλά αργότερα που νομίζεις ότι έδεσες το γάιδαρό σου, τα ξεχνάς όλα αυτά και λαχταράς τις παλιές καλές μέρες, κατηγορώντας την καθημερινότητα και ψάχνοντας τι άλλαξε. Εσείς αλλάξατε και παίρνετε για δεδομένα πράγματα, διαλύοντάς τα!
Δε λέω! Καλή και η ειλικρίνεια, καλή και η σιγουριά και η ασφάλεια αλλά η σχέση δεν είναι ιδανικό ταμείο συνταξιούχου. Το μαζί θέλει και λίγο μυστήριο, θέλει, πώς να το πω; Τα έφηβα παιδιά που βάλατε για ύπνο μέσα σας. Θέλει τις αταξίες, το παράνομο, το κρυφό, τις αμφιβολίες, τα νάζια. Βάρυνες, πάρ΄το απόφαση και τα παιδιά μέσα σας βαριούνται.
Μη μανουριάζεις που θα έλεγε και η γιαγιά σου! Τίποτα δεν είναι δεδομένο και ειδικά όσα αντιμετωπίζουμε σαν δικηγόροι του Χάρβαρντ σε αίθουσα δικαστηρίου, τουτέστιν; Με πολύ σοβαρότητα. Βρε το παιχνίδι, το μυστήριο, το πάθος, μην τα λες όλα στον άλλον, άσ’τον να τα ψάξει μόνος του! Κάπου εκεί κρύβονται και όλα όσα νιώθατε ο ένας για τον άλλον στην αρχή. οι ωραίες σας μέρες, που πηγαίνατε βόλτα τα Σαββατοκύριακα μαζί εκδρομές και όχι τα βράδια κρυφά στην κουζίνα ο ένας από τον άλλον. Και ποτέ μα ποτέ μην μπερδευτείτε. Άλλο το να δίνεις σε μία σχέση και άλλο το να δίνεσαι. Σύντροφο ζητάνε οι άνθρωποι όχι σκύλο, όπως εκείνος δεν είναι δικό σου δεδομένο έτσι και εσύ ποτέ μη γίνεις δικό του! Στον εαυτό σου ανήκεις και με όποιον το αξίζει να τον μοιράζεσαι, μα μην τον χαρίζεις. Κανένας δε γεννήθηκε για να κουβαλάει δύο ψυχές.
Πού πήγε αυτό το βλέμμα αγωνίας όταν κοιτούσες το κινητό ανά 2 κλάσματα δευτερολέπτου αν σου απάντησε, αν σε πήρε τηλέφωνο, αν μπήκε μέσα στο facebook, αν έχει στείλει σήμερα καπνού. Αυτό το δήθεν αδιάφορο «ναι δεν έχω να κάνω κάτι, πάμε για καφέ αν θέλεις» και η κούρσα που ακολουθούσε έπειτα, να βρεις τι θα βάλεις, να διαλέξεις άρωμα, να διαλέξεις εσώρουχα -που δε θα δει φυσικά, είναι νωρίς!- να σκέφτεσαι από μέσα σου, ε να μην καθαρίσεις και λίγο το σπίτι; μπορεί να θέλει να ανέβει μετά, άντε και μια γενική το σπίτι, και το αμάξι; χάλια είναι! άντε και για πλύσιμο το αμάξι. Κι αφού έχεις προετοιμαστεί καλύτερα από πεζοναύτη που πάει σε πεδίο μάχης ακολουθεί εκείνο το ωραία άβολο της βόλτας. Γιατί χαμογελάει συνέχεια; Τώρα τι σκέφτεται; Μήπως θέλει να με φιλήσει; Γιατί δε με φιλάει να τελειώνουμε;
Όμως, τελικά, όλα μία χαρά πάνε. Γιατί; Επειδή όλη αυτή η αμφιβολία και ο επακόλουθος παραλογισμός είναι αναγκαία για το πάθος, για την ένταση, για τον έρωτα. Αλλά αργότερα που νομίζεις ότι έδεσες το γάιδαρό σου, τα ξεχνάς όλα αυτά και λαχταράς τις παλιές καλές μέρες, κατηγορώντας την καθημερινότητα και ψάχνοντας τι άλλαξε. Εσείς αλλάξατε και παίρνετε για δεδομένα πράγματα, διαλύοντάς τα!
Δε λέω! Καλή και η ειλικρίνεια, καλή και η σιγουριά και η ασφάλεια αλλά η σχέση δεν είναι ιδανικό ταμείο συνταξιούχου. Το μαζί θέλει και λίγο μυστήριο, θέλει, πώς να το πω; Τα έφηβα παιδιά που βάλατε για ύπνο μέσα σας. Θέλει τις αταξίες, το παράνομο, το κρυφό, τις αμφιβολίες, τα νάζια. Βάρυνες, πάρ΄το απόφαση και τα παιδιά μέσα σας βαριούνται.
Μη μανουριάζεις που θα έλεγε και η γιαγιά σου! Τίποτα δεν είναι δεδομένο και ειδικά όσα αντιμετωπίζουμε σαν δικηγόροι του Χάρβαρντ σε αίθουσα δικαστηρίου, τουτέστιν; Με πολύ σοβαρότητα. Βρε το παιχνίδι, το μυστήριο, το πάθος, μην τα λες όλα στον άλλον, άσ’τον να τα ψάξει μόνος του! Κάπου εκεί κρύβονται και όλα όσα νιώθατε ο ένας για τον άλλον στην αρχή. οι ωραίες σας μέρες, που πηγαίνατε βόλτα τα Σαββατοκύριακα μαζί εκδρομές και όχι τα βράδια κρυφά στην κουζίνα ο ένας από τον άλλον. Και ποτέ μα ποτέ μην μπερδευτείτε. Άλλο το να δίνεις σε μία σχέση και άλλο το να δίνεσαι. Σύντροφο ζητάνε οι άνθρωποι όχι σκύλο, όπως εκείνος δεν είναι δικό σου δεδομένο έτσι και εσύ ποτέ μη γίνεις δικό του! Στον εαυτό σου ανήκεις και με όποιον το αξίζει να τον μοιράζεσαι, μα μην τον χαρίζεις. Κανένας δε γεννήθηκε για να κουβαλάει δύο ψυχές.
Βασιλεία Παπαδημητρίου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.