Έλα, πάμε! Πάμε για έναν έρωτα ακόμα.
Ό,τι φοβήθηκες, αυτό έγινες. Ό,τι είπες πως “ποτέ δεν θα”, το έζησες. Έγινες από άνθρωπος, ανθρωπάκος. Έγινες το ναυάγιο και η αποτυχία κάθε κανόνα της ζωής σου. Εσύ που υμνούσες τον έρωτα και την αγάπη, μετά από ένα στραπάτσο, ήρθες και φόρεσες την πιο κυνική σου μάσκα.
Μια μαριονέτα του παρελθόντος σου με τα σκοινάκια να κουνιούνται σε κάθε σου μνήμη. Σε κάθε σου θύμηση.
Εσύ, που κάποτε γελούσες και μαζί γελούσαν και τα μάτια σου. Εσύ που ονειρευόσουν κι από τα όνειρά σου δεν θα σε χάραζε κανείς. Εσύ που την ζωή την αποκαλούσες έναν κρυμμένο θησαυρό γεμάτο καλούδια. Κι εμείς..
Εμείς οι απ’ έξω να σε κοιτάμε και να μας τσιμπάει μια ζήλεια για εκείνη την αισιοδοξία σου που ποτέ δεν στέρευε..
Και τώρα;
Πώς έφτασες να μιζεριάζεις έτσι μωρέ;
Ναι, πληγώθηκες! Ναι, προδώθηκες! Ναι, απογοητεύτηκες! Ε και;
Τι ψάχνεις κάτω από τα σκεπάσματα του φόβου; Τι βρίσκεις αρνούμενος να ξαναζήσεις τον έρωτα; Να ξαναζήσεις την αγάπη; Να επενδύσεις ξανά σε έναν άνθρωπο! Τι ψάχνεις και μικραίνεις μέρα με τη μέρα μωρέ;
Σε αμελείς, σε παραμελείς, σε εγκαταλείπεις κάθε στιγμή. Σε αρνείσαι και μαζί αρνείσαι και κάθε σου όνειρο, κάθε σου επιθυμία.
Γιατί; Τι κερδίζεις με το να σκοτώνεις την ελπίδα;
Τι κερδίζεις αφαιρώντας ελπίδα και προσθέτοντας θλίψη; Τι περιμένεις;
Έλα, σήκω ρε! Σήκω! Η ζωή δεν έχει πρόβα. Είναι μια πράξη χωρίς θεωρεία. Ένα έργο χωρίς σενάριο κι εσύ καλείσαι να είσαι ο πρωταγωνιστής της. Η ζωή δεν αξίζει αν την παρατηρείς, αν την κοιτάς πίσω από γρίλιες..
Καλείσαι να ρισκάρεις άλλη μια φορά. Καλείσαι να παίξεις το παιχνίδι από την αρχή! Χωρίς φόβο, με πολύ πάθος..
Έλα, πάμε! Πάμε για έναν έρωτα ακόμα. Για ένα στοίχημα ακόμα. Για μια παράσταση ακόμα και το τέλος, θα φανεί στο χειροκρότημα!
Μια μαριονέτα του παρελθόντος σου με τα σκοινάκια να κουνιούνται σε κάθε σου μνήμη. Σε κάθε σου θύμηση.
Εσύ, που κάποτε γελούσες και μαζί γελούσαν και τα μάτια σου. Εσύ που ονειρευόσουν κι από τα όνειρά σου δεν θα σε χάραζε κανείς. Εσύ που την ζωή την αποκαλούσες έναν κρυμμένο θησαυρό γεμάτο καλούδια. Κι εμείς..
Εμείς οι απ’ έξω να σε κοιτάμε και να μας τσιμπάει μια ζήλεια για εκείνη την αισιοδοξία σου που ποτέ δεν στέρευε..
Και τώρα;
Πώς έφτασες να μιζεριάζεις έτσι μωρέ;
Ναι, πληγώθηκες! Ναι, προδώθηκες! Ναι, απογοητεύτηκες! Ε και;
Τι ψάχνεις κάτω από τα σκεπάσματα του φόβου; Τι βρίσκεις αρνούμενος να ξαναζήσεις τον έρωτα; Να ξαναζήσεις την αγάπη; Να επενδύσεις ξανά σε έναν άνθρωπο! Τι ψάχνεις και μικραίνεις μέρα με τη μέρα μωρέ;
Σε αμελείς, σε παραμελείς, σε εγκαταλείπεις κάθε στιγμή. Σε αρνείσαι και μαζί αρνείσαι και κάθε σου όνειρο, κάθε σου επιθυμία.
Γιατί; Τι κερδίζεις με το να σκοτώνεις την ελπίδα;
Τι κερδίζεις αφαιρώντας ελπίδα και προσθέτοντας θλίψη; Τι περιμένεις;
Έλα, σήκω ρε! Σήκω! Η ζωή δεν έχει πρόβα. Είναι μια πράξη χωρίς θεωρεία. Ένα έργο χωρίς σενάριο κι εσύ καλείσαι να είσαι ο πρωταγωνιστής της. Η ζωή δεν αξίζει αν την παρατηρείς, αν την κοιτάς πίσω από γρίλιες..
Καλείσαι να ρισκάρεις άλλη μια φορά. Καλείσαι να παίξεις το παιχνίδι από την αρχή! Χωρίς φόβο, με πολύ πάθος..
Έλα, πάμε! Πάμε για έναν έρωτα ακόμα. Για ένα στοίχημα ακόμα. Για μια παράσταση ακόμα και το τέλος, θα φανεί στο χειροκρότημα!
Κωνσταντίνος Καρύδης
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.