εσύ φταις δέκα που τον δέχτηκες πίσω με τόση αφέλεια.
Οι κύκλοι είναι για να κλείνουν, τα αδιέξοδα για να αλλάζεις δρόμο και οι τελειωμένες ιστορίες για να βάζεις τελεία, τελεία και παύλα.
Και τον έκλεισες τον κύκλο σου. Μετά από έναν άνισο πόλεμο με μνήμες και συναισθήματα, κατάφερες τελικά και τον έκλεισες.
Κι από το αδιέξοδό σου βγήκες. Τρέχοντας αλαφιασμένη και πανικόβλητη αλλά βγήκες. Και διάλεξες έναν άλλο δρόμο πιο φωτεινό, με προοπτική, μια ευθεία. Ή μάλλον όχι ευθεία, ο δρόμος που ακολούθησες ήταν με σκαμπανεβάσματα, με τα πάνω του και τα κάτω του, αλλά χωρίς κύκλους, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς αδιέξοδα.
Εκείνη η τελίτσα όμως πολύ σε ταλαιπώρησε. Σαν να κρυβόταν πίσω από τα ‘γιατί’ του παραμυθιάσματος, του αδειάσματος και της προδοσίας. Για να την βάλεις έπρεπε πρώτα να βρεις την απάντηση, να καταλάβεις γιατί σε πόνεσε τόσο πολύ ένας άνθρωπος που λάτρευες. Δεν μπορούσες να τον διαγράψεις έτσι απλά, λέγοντας αυτό το εξαιρετικό ‘Έλα μωρέ μαλάκας ήτανε’ που συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Γιατί εσύ ήξερες ότι δεν ήταν. Ήξερες ότι σε αγαπούσε και σε νοιαζότανε, το ένιωθες τόσα χρόνια που έζησες μαζί του και γι’ αυτό σου ήταν αδιανόητο να πιστέψεις τον τρόπο που σου φέρθηκε. Παιδεύτηκες πολύ για να βρεις την απάντηση αλλά τελικά τη βρήκες! Ήταν εκεί, ακριβώς μπροστά στα ματάκια σου, τόσο οφθαλμοφανής και γι’ αυτό τόσο δυσδιάκριτη.
Γιατί ήταν άνθρωπος κορίτσι μου, ένας άνθρωπος με αδυναμίες όπως όλοι μας. Φοβήθηκε τη μοναξιά του και μέσα στον πανικό του γύρισε στο οικείο, στο γνώριμο, στην ασφάλεια και στην αγάπη που τόσο απλόχερα του πρόσφερες. Κι έτσι άθελά του σε χρησιμοποίησε σαν δεκανίκι κι όταν αισθάνθηκε σίγουρος για το επόμενο βήμα το έκανε, μακριά σου.
Αυτή ήταν η δική του αδυναμία και, δυστυχώς για σένα, αυτός ήταν η δική σου. Γιατί σκέψου πόσο πόνο ψυχής θα είχες γλυτώσει αν, όταν γύρισε, έβρισκε την πόρτα σου κλειστή.
Γιατί η πικρή αλήθεια είναι πως, αν εκείνος φταίει μία φορά που γύρισε με τόση επιπολαιότητα, εσύ φταις δέκα που τον δέχτηκες πίσω με τόση αφέλεια.
Κάποτε σου είχε πει ότι θα σε προσέχει, μετά από όλα αυτά επιτέλους έμαθες ότι είναι δική σου δουλειά να σε προσέχεις. Να σε προσέχεις, να σε προστατεύεις και να σε αγαπάς.
Γι’ αυτό αν ξαναβρεθεί στο δρόμο σου κανένας πανικόβλητος φοβητσιάρης που χρειάζεται δεκανίκι, να του κλείσεις την πόρτα κατάμουτρα!
Τελεία και παύλα._
Και τον έκλεισες τον κύκλο σου. Μετά από έναν άνισο πόλεμο με μνήμες και συναισθήματα, κατάφερες τελικά και τον έκλεισες.
Κι από το αδιέξοδό σου βγήκες. Τρέχοντας αλαφιασμένη και πανικόβλητη αλλά βγήκες. Και διάλεξες έναν άλλο δρόμο πιο φωτεινό, με προοπτική, μια ευθεία. Ή μάλλον όχι ευθεία, ο δρόμος που ακολούθησες ήταν με σκαμπανεβάσματα, με τα πάνω του και τα κάτω του, αλλά χωρίς κύκλους, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς αδιέξοδα.
Εκείνη η τελίτσα όμως πολύ σε ταλαιπώρησε. Σαν να κρυβόταν πίσω από τα ‘γιατί’ του παραμυθιάσματος, του αδειάσματος και της προδοσίας. Για να την βάλεις έπρεπε πρώτα να βρεις την απάντηση, να καταλάβεις γιατί σε πόνεσε τόσο πολύ ένας άνθρωπος που λάτρευες. Δεν μπορούσες να τον διαγράψεις έτσι απλά, λέγοντας αυτό το εξαιρετικό ‘Έλα μωρέ μαλάκας ήτανε’ που συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Γιατί εσύ ήξερες ότι δεν ήταν. Ήξερες ότι σε αγαπούσε και σε νοιαζότανε, το ένιωθες τόσα χρόνια που έζησες μαζί του και γι’ αυτό σου ήταν αδιανόητο να πιστέψεις τον τρόπο που σου φέρθηκε. Παιδεύτηκες πολύ για να βρεις την απάντηση αλλά τελικά τη βρήκες! Ήταν εκεί, ακριβώς μπροστά στα ματάκια σου, τόσο οφθαλμοφανής και γι’ αυτό τόσο δυσδιάκριτη.
Γιατί ήταν άνθρωπος κορίτσι μου, ένας άνθρωπος με αδυναμίες όπως όλοι μας. Φοβήθηκε τη μοναξιά του και μέσα στον πανικό του γύρισε στο οικείο, στο γνώριμο, στην ασφάλεια και στην αγάπη που τόσο απλόχερα του πρόσφερες. Κι έτσι άθελά του σε χρησιμοποίησε σαν δεκανίκι κι όταν αισθάνθηκε σίγουρος για το επόμενο βήμα το έκανε, μακριά σου.
Αυτή ήταν η δική του αδυναμία και, δυστυχώς για σένα, αυτός ήταν η δική σου. Γιατί σκέψου πόσο πόνο ψυχής θα είχες γλυτώσει αν, όταν γύρισε, έβρισκε την πόρτα σου κλειστή.
Γιατί η πικρή αλήθεια είναι πως, αν εκείνος φταίει μία φορά που γύρισε με τόση επιπολαιότητα, εσύ φταις δέκα που τον δέχτηκες πίσω με τόση αφέλεια.
Κάποτε σου είχε πει ότι θα σε προσέχει, μετά από όλα αυτά επιτέλους έμαθες ότι είναι δική σου δουλειά να σε προσέχεις. Να σε προσέχεις, να σε προστατεύεις και να σε αγαπάς.
Γι’ αυτό αν ξαναβρεθεί στο δρόμο σου κανένας πανικόβλητος φοβητσιάρης που χρειάζεται δεκανίκι, να του κλείσεις την πόρτα κατάμουτρα!
Τελεία και παύλα._
Αριάδνη
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.