«Εγώ στην ηλικία σου…»
Τους αγαπάμε τους πατεράδες μας.
Μπορεί ως άντρες να βρισκόμασταν συχνά σε κόντρα μεταξύ μας και ενίοτε να πλακωνόμασταν μαζί τους, αλλά δεν ξεχνάμε ποτέ τι έχουν τραβήξει για να μας μεγαλώσουν.
Όσο αδυναμία κι αν τους έχουμε όμως, όσο κι αν μπορούμε να τους συγχωρήσουμε το οτιδήποτε, υπάρχει μια κοινή συνήθειά τους που μας τη δίνει.
Μια διαχρονική πάθηση (που πιθανότατα θα υποστούμε και οι ίδιοι όταν φτάσουμε στα χρόνια τους) η οποία μας κουράζει:
Η εντύπωση ότι στην εποχή τους τα πάντα ήταν καλύτερα. Και ότι οι ίδιοι έκαναν τα πάντα καλύτερα από μας.
Πράγματα, ας πούμε, όπως τα εξής:
Τροπάριο που ξεκινάει από όταν είσαι μικρός και συνεχίζεται (τουλάχιστον) μέχρι να απολυθείς από φαντάρος. Στα σχολικά χρόνια αποτελούσε την ύστατη προσπάθεια να σε ρίξει στο φιλότιμο ώστε να διαβάσεις με ατάκες του τύπου «εγώ όταν πήγαινα σχολείο έπρεπε και να δουλεύω ταυτόχρονα». Και αργότερα στην εφηβεία σου (αγωνιώντας μη γίνεις ρεμπεσκές και χαραμοφάης) σου πέταγε σε κάποιον καυγά ότι «εγώ στην ηλικία σου ρε είχα ήδη δικά μου λεφτά».
Σε βλέπει να σερφάρεις και κουνάει απαξιωτικά το κεφάλι. Ακούει που κανονίζετε για ποτάκι και γελάει με θυμηδία. Απορεί πώς γίνεται να κρατάς όλη μέρα το κινητό και πώς διασκεδάζεις «με αυτά τα κλαπατσίμπανα». Και κάπου εκεί αρχίζει το ποίημα για τη «σημερινή νεολαία» (που δεν ξέρει να περάσει καλά). Για τη δική του εποχή (όπου οι παρέες ήταν δεμένες). Και φυσικά για τους καλλιτέχνες (τραγουδιστές, συνθέτες κλπ) που ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι τότε ήταν ανώτεροι.
Φροντίζει να στο υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία. Διπλασιάζει τη σχετική πώληση μούρης όταν μπροστά είναι και οι φίλοι σου (ώστε να ξέρουν κι εκείνοι περί τίνος μπήχτη επρόκειτο). Γιατί στα δικά του τα χρόνια «οι άντρες ήτανε κυνηγοί». Προφανώς και ήταν μεγαλύτερα αλάνια. Προφανώς και έριχναν ευκολότερα τις γυναίκες. Προφανώς και πηδούσαν με τέτοιους ρυθμούς (και αριθμούς) που θα ‘καναν τον Ρόκο Σιφρέντι να νιώθει ερασιτέχνης…
Δεν είναι μόνο ότι οι σημερινοί παίκτες δεν κάνουν ούτε για να γυαλίζουν τα παπούτσια αυτών που έβλεπε εκείνος στην εποχή του. Είναι και ότι ο ίδιος ήτανε παιχταράς! Τον είχαν ξεχωρίσει από την ομάδα του χωριού του, είχαν πάθει πλάκα μαζί του οι προπονητές, ήταν να γίνει επαγγελματίας. Είτε τον φάγανε όμως οι γκόμενες, είτε ένας σοβαρός τραυματισμός τον ανάγκασε να σταματήσει και στέρησε από το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα σπάνιο ταλέντο.
Μπορεί ως άντρες να βρισκόμασταν συχνά σε κόντρα μεταξύ μας και ενίοτε να πλακωνόμασταν μαζί τους, αλλά δεν ξεχνάμε ποτέ τι έχουν τραβήξει για να μας μεγαλώσουν.
Όσο αδυναμία κι αν τους έχουμε όμως, όσο κι αν μπορούμε να τους συγχωρήσουμε το οτιδήποτε, υπάρχει μια κοινή συνήθειά τους που μας τη δίνει.
Μια διαχρονική πάθηση (που πιθανότατα θα υποστούμε και οι ίδιοι όταν φτάσουμε στα χρόνια τους) η οποία μας κουράζει:
Η εντύπωση ότι στην εποχή τους τα πάντα ήταν καλύτερα. Και ότι οι ίδιοι έκαναν τα πάντα καλύτερα από μας.
Πράγματα, ας πούμε, όπως τα εξής:
Δούλευαν από μικροί
Τροπάριο που ξεκινάει από όταν είσαι μικρός και συνεχίζεται (τουλάχιστον) μέχρι να απολυθείς από φαντάρος. Στα σχολικά χρόνια αποτελούσε την ύστατη προσπάθεια να σε ρίξει στο φιλότιμο ώστε να διαβάσεις με ατάκες του τύπου «εγώ όταν πήγαινα σχολείο έπρεπε και να δουλεύω ταυτόχρονα». Και αργότερα στην εφηβεία σου (αγωνιώντας μη γίνεις ρεμπεσκές και χαραμοφάης) σου πέταγε σε κάποιον καυγά ότι «εγώ στην ηλικία σου ρε είχα ήδη δικά μου λεφτά».
Διασκέδαζαν
Σε βλέπει να σερφάρεις και κουνάει απαξιωτικά το κεφάλι. Ακούει που κανονίζετε για ποτάκι και γελάει με θυμηδία. Απορεί πώς γίνεται να κρατάς όλη μέρα το κινητό και πώς διασκεδάζεις «με αυτά τα κλαπατσίμπανα». Και κάπου εκεί αρχίζει το ποίημα για τη «σημερινή νεολαία» (που δεν ξέρει να περάσει καλά). Για τη δική του εποχή (όπου οι παρέες ήταν δεμένες). Και φυσικά για τους καλλιτέχνες (τραγουδιστές, συνθέτες κλπ) που ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι τότε ήταν ανώτεροι.
Πηδούσαν
Φροντίζει να στο υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία. Διπλασιάζει τη σχετική πώληση μούρης όταν μπροστά είναι και οι φίλοι σου (ώστε να ξέρουν κι εκείνοι περί τίνος μπήχτη επρόκειτο). Γιατί στα δικά του τα χρόνια «οι άντρες ήτανε κυνηγοί». Προφανώς και ήταν μεγαλύτερα αλάνια. Προφανώς και έριχναν ευκολότερα τις γυναίκες. Προφανώς και πηδούσαν με τέτοιους ρυθμούς (και αριθμούς) που θα ‘καναν τον Ρόκο Σιφρέντι να νιώθει ερασιτέχνης…
Έπαιζαν μπαλάρα
Δεν είναι μόνο ότι οι σημερινοί παίκτες δεν κάνουν ούτε για να γυαλίζουν τα παπούτσια αυτών που έβλεπε εκείνος στην εποχή του. Είναι και ότι ο ίδιος ήτανε παιχταράς! Τον είχαν ξεχωρίσει από την ομάδα του χωριού του, είχαν πάθει πλάκα μαζί του οι προπονητές, ήταν να γίνει επαγγελματίας. Είτε τον φάγανε όμως οι γκόμενες, είτε ένας σοβαρός τραυματισμός τον ανάγκασε να σταματήσει και στέρησε από το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα σπάνιο ταλέντο.
Ερρίκος Βούλγαρης
menshouse
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.