Αντιμετώπισε με με λέξεις, όχι με σιωπή...

Μη φοβάσαι… Έχω πνιγεί!

Για την ώρα, αποφάσισα να μην ενοχλώ τις σκέψεις σου και να «πνίγω» τις δικές μου.
Για τώρα! Για όσο αντέξω! Για αύριο δεν ξέρω...

Δεν υπόσχομαι τίποτα!

Είναι βλέπεις, πολύ βαρύ για μένα να στοιβάζω «πτώματα» κάθε βράδυ…
Σκέψεις, λέξεις, πόθοι, όνειρα, μαζεύονται ένα κουβάρι «πτώματα» που βρωμάνε «αποτυχία»...
Δεν αντέχω να θρηνώ το θάνατό τους κάθε βράδυ και με δυσπιστία να γιορτάζω τη νεκρανάστασή τους κάθε αυγή...
Γιατί κι αν ανασταίνονται, ποτέ δεν είναι ίδια!

Μετά από κάθε πνιγμό χάνουν τη δύναμή τους και με καθιστούν πιο αδύναμη να με αντιμετωπίσω και να κρατήσω το λόγο μου: Να πνίγω τις σκέψεις μου, μη και σε ενοχλήσουν οι αλήθειες τους.
Κοίτα να δεις τι έχω πάθει!

Κατάντησα να παίζω με τις σκέψεις μου κρυφτό και με τα όνειρά μου κυνηγητό...
Οι πόθοι μου αγαλματάκια ακίνητα, ακούνητα, αγέλαστα σ' ένα αφιλόξενο σύμπαν περιμένουν μάταια, το σύνθημά σου να ζωντανέψουν ξανά.

Άκου! Βαρέθηκα να παίζω μόνη και να χάνω!
Σε θέλω αντίπαλο. Εκεί! Απέναντί μου!
Να στα χώνω και να σε προκαλώ να με αντιμετωπίσεις!
Με λέξεις, όχι με σιωπή!

Με το σπαθί σου, όχι με φυγή...

Να χάσω έντιμα έστω μια φορά! Πολεμώντας μ’ εσένα κι όχι το «αόρατο ΕγΩ σου».
Εσύ κι Εγώ. Σώμα με σώμα. Ματιά με ματιά! Ψυχή με ψυχή!
Σε λυπάμαι που δεν έχεις τα κότσια να τα βάλεις μαζί μου και βολεύεσαι στην άνανδρη λιποταξία σου…
Έχασα πάλι αλλά κι εσύ ΔΕ νίκησες!

Νικήθηκες από την ατολμία σου να σταθείς στο ύψος της περίστασης κι έχασες την ευκαιρία να μάθεις πως η ζωή αγαπά τους τολμηρούς κι όχι τους λιποτάκτες…
Και κοίτα να δεις τι έπαθα τώρα και μη γελάσεις.

Ξεπήδησε από μέσα μου ένα παράπονο για όσα δε ζήσαμε κι αντί να το πνίξω, μ' έπνιξε αυτό…
Κοιμήσου ήσυχα πια, αγκαλιά με την ατολμία σου…
Μη φοβάσαι… Έχω πνιγεί!
Μπορείς να με κλάψεις.

Χριστίνα Ζαμπούνη

ewoman