Μόνον η συνείδησή μου μ΄ ενδιαφέρει τι θα πει…
Αυτός ο κόσμος άφαντος, στις δυσκολίες μας για να βοηθήσει. Η "εγώ το ήξερα" θα πει ή "καλά έπαθε" ή "αν ήμουν εγώ".
Αμάν, πουθενά να δώσει μια αγκαλιά ή ένα χέρι βοηθείας.
Ναι, είμαι κι εγώ άλλο ένα παιδί του "Τι θα πει ο κόσμος;" Για να είμαι ειλικρινής, παρόλο που μεγάλωσα με αυτήν την απορία, δεν θυμάμαι πότε να τον ρώτησα. Είχα και έχω την άποψη, πως δεν του πέφτει λόγος. Στα αυτιά μου ηχούν όλα αυτά τα απαγορευμένα "μη". Αυτά τα "μη" που θα δίνανε τροφή και δικαίωμα σε όλους αυτούς να κρίνουν τη ζωή μου.
Πως μπορείς ν΄ αφήνεις στην δικαιοδοσία του καθένα να κριθούν οι επιλογές σου; Γεννάνε μέσα μας έναν πρωτόγνωρο φόβο, πως κάθε λάθος ή σωστή επιλογή μας θα έχει κριτή.
Στις κλειστές κοινωνίες η "γνώμη του κόσμου " έχει βαρύτητα και είναι ικανή να θάψει ζωές, κάτω από αρρωστημένες περιέργειες.
Μπορεί να μην έδωσα ποτέ το δικαίωμα για να κριθώ, κάποιοι όμως το πήραν από μόνοι τους. Δεν άφησα κανέναν να καθίσει δίπλα μου, να πάρει από εμένα το ελεύθερο, ώστε να μπορεί να εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ζωής μου και να γίνει κριτής της. Βαρέθηκα, κουράστηκα για το τι θα πει ο κόσμος… Μόνον η συνείδησή μου μ΄ ενδιαφέρει τι θα πει… Αυτήν υπολογίζω...
Οι χειρότεροι κριτές είναι συνήθως όλοι αυτοί, που εσύ ο ίδιος επέλεξες να μοιραστείς κομμάτια δικά σου. Θυσιάστηκαν όνειρα, ζωές και βραβεύτηκαν οι λάθος επιλογές. Εάν ο Κόσμος το έκρινε αυτό αρκούσε! Ήταν όλα σωστά! Οι ζωές χάνονταν και οι ψυχές ούρλιαζαν.
Οι φωνές δεν ακούγονταν γιατί το βουητό του κόσμου τις κάλυπτε. Τώρα, εάν με ρώταγαν τι θα πει ο κόσμος θα ήξερα ν΄ απαντήσω.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, τώρα έμαθα, πως η γνώμη του μου είναι αδιάφορη.
Το άγρυπνο μάτι του επάνω σε κάθε τι δικό μου περνά απαρατήρητο. Εγώ κρατάω αυτό που λέει ο λαός μας… Μην κρίνεις για να μην κριθείς!
Αμάν, πουθενά να δώσει μια αγκαλιά ή ένα χέρι βοηθείας.
Ναι, είμαι κι εγώ άλλο ένα παιδί του "Τι θα πει ο κόσμος;" Για να είμαι ειλικρινής, παρόλο που μεγάλωσα με αυτήν την απορία, δεν θυμάμαι πότε να τον ρώτησα. Είχα και έχω την άποψη, πως δεν του πέφτει λόγος. Στα αυτιά μου ηχούν όλα αυτά τα απαγορευμένα "μη". Αυτά τα "μη" που θα δίνανε τροφή και δικαίωμα σε όλους αυτούς να κρίνουν τη ζωή μου.
Πως μπορείς ν΄ αφήνεις στην δικαιοδοσία του καθένα να κριθούν οι επιλογές σου; Γεννάνε μέσα μας έναν πρωτόγνωρο φόβο, πως κάθε λάθος ή σωστή επιλογή μας θα έχει κριτή.
Στις κλειστές κοινωνίες η "γνώμη του κόσμου " έχει βαρύτητα και είναι ικανή να θάψει ζωές, κάτω από αρρωστημένες περιέργειες.
Μπορεί να μην έδωσα ποτέ το δικαίωμα για να κριθώ, κάποιοι όμως το πήραν από μόνοι τους. Δεν άφησα κανέναν να καθίσει δίπλα μου, να πάρει από εμένα το ελεύθερο, ώστε να μπορεί να εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ζωής μου και να γίνει κριτής της. Βαρέθηκα, κουράστηκα για το τι θα πει ο κόσμος… Μόνον η συνείδησή μου μ΄ ενδιαφέρει τι θα πει… Αυτήν υπολογίζω...
Οι χειρότεροι κριτές είναι συνήθως όλοι αυτοί, που εσύ ο ίδιος επέλεξες να μοιραστείς κομμάτια δικά σου. Θυσιάστηκαν όνειρα, ζωές και βραβεύτηκαν οι λάθος επιλογές. Εάν ο Κόσμος το έκρινε αυτό αρκούσε! Ήταν όλα σωστά! Οι ζωές χάνονταν και οι ψυχές ούρλιαζαν.
Οι φωνές δεν ακούγονταν γιατί το βουητό του κόσμου τις κάλυπτε. Τώρα, εάν με ρώταγαν τι θα πει ο κόσμος θα ήξερα ν΄ απαντήσω.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, τώρα έμαθα, πως η γνώμη του μου είναι αδιάφορη.
Το άγρυπνο μάτι του επάνω σε κάθε τι δικό μου περνά απαρατήρητο. Εγώ κρατάω αυτό που λέει ο λαός μας… Μην κρίνεις για να μην κριθείς!
Ελένη Γκίκα
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.