Μην ξεχάσεις, ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις, να ‘σαι ευτυχισμένος.
Όσο πιο μικρός είσαι τόσο περισσότερα, μεγαλύτερα ως κι ανέφικτα όνειρα έχεις. Θες να κατακτήσεις τον κόσμο. Ακούς τους γύρω σου που όλο γκρινιάζουν πως δεν προλαβαίνουν να κάνουν όσα θέλουν. Δεν έχουν αρκετό χρόνο για τον εαυτό τους, κάνουν ένα επάγγελμα που δεν το αγαπούν αρκετά ή κάποιοι μετανιώνουν που δεν ακολούθησαν αυτό που λαχταρούσε η καρδιά τους, κι εσύ γελάς. «Αν το θέλατε αρκετά, θα το πετυχαίνατε!» τους λες και νιώθεις πως εσύ θα εκπληρώσεις κάθε σου επιθυμία. Θα ‘χεις τη δουλειά των ονείρων σου, θα ‘χεις δυο-τρία χόμπι, οικογένεια, φίλους, θα βγαίνεις σχεδόν κάθε μέρα, και, όχι, δε θα πάθεις ποτέ υπερκόπωση.
Αρκετές φορές σκέφτηκες ταυτόχρονα με τη δουλειά σου να σπουδάσεις και κάτι ακόμα, να έχεις ένα back up plan, βρε αδερφέ. Φυσικά, δεν ξεχνάς και το μεταπτυχιακό. Τα ‘χεις οργανώσει όλα πολύ καλά στο μυαλό σου, μα δεν έχεις υπολογίσει κάτι πολύ σημαντικό. Ότι είσαι άνθρωπος και συμβαίνουν απρόοπτα στη ζωή σου. Ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος και πρέπει να τον μοιράζεις σωστά. Πρέπει και να ζήσεις λιγάκι, μωρέ. Να ξεκουράζεσαι πού και πού.
Εκεί, λοιπόν, γύρω στα 25, σου έρχεται αυτή η σφαλιάρα που σου μαυρίζει τα όνειρα και σε κερνάει τη συνειδητοποίηση πως θα πρέπει να υπάρξουν προτεραιότητες στη ζωή σου τώρα πια. Δουλειά, οικογένεια, χόμπι, προσωπική εξέλιξη, με όποια σειρά επιλέξει ο καθένας. Επιβάλλεται, όμως, να οριοθετήσεις τα «θέλω» σου, να αφήσεις κάποια, για να εστιάσεις σε άλλα.
Είναι πολύ δύσκολο να μην πελαγώσεις μέσα στις υποχρεώσεις, μέσα στη νέα σου ζωή, όταν από φοιτητής ουσιαστικά ενηλικιώνεσαι. Αναλαμβάνεις να χτίσεις τη ζωή σου και τώρα πια είσαι υπεύθυνος για κάθε κεραμίδι που θα χρησιμοποιήσεις. Οι αποφάσεις που θα πάρεις νιώθεις πως θα σε καθορίσουν. Θεωρείς πως δεν έχεις χρόνο για χάσιμο και θέλεις όλα να γίνουν τώρα σωστά. Μα ποιος το ορίζει αυτό το «σωστά»; Πολλές φορές πιστεύεις ότι η κοινωνία το δημιουργεί, άλλες η οικογένεια, άλλες οι φίλοι.
Θυμήσου, όμως, πως το σωστό για τη δίκη σου ζωή το ορίζεις εσύ και μόνο. Υπάρχει άλλος που να ξέρει τον εαυτό σου καλύτερα από εσένα; Υπάρχει καλύτερος σύμβουλος απ’ τα λάθη που ‘χεις ήδη κάνει, αλλά κι αυτά που θα κάνεις; Μην πελαγώνεις να τα κάνεις όλα σωστά, γιατί στο τέλος δε θα καταφέρεις τίποτα ή, απλά, δε θα κάνεις τίποτα, αγκαλιάζοντας την αδράνεια. Ναι, είναι δύσκολο, ειδικά αν είσαι δραστήριο τυπάκι, ξαφνικά να επιβάλλεται να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα της δουλειάς, ενός οκταώρου (που όλοι ξέρουμε πως κρατά πολύ παραπάνω) κι ενός αυστηρού (κι άνευρου, συχνά) προγράμματος. Θα υπάρξουν μέρες που ο χρόνος θα τελειώνει πολύ γρήγορα κι εσύ μέσα στο άγχος θα τρέχεις να προλαβαίνεις καθετί που έκανες ως φοιτητής, μα δε θα τα φτάνεις. Κι οι διακοπές; Αχ, πάνε αυτά τα καλοκαιράκια που καθόσουν δυο-τρεις μήνες. Ας μη μιλήσουμε για ‘κείνες τις δυο βδομάδες των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Τώρα, μέρες μετρημένες.
Όμως, μη μασάς. Εκείνες τις στιγμές που πελαγώνεις όταν τα σκέφτεσαι όλα αυτά, δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να ξεκουραστεί. Άραξε στο σαλόνι με λίγη μουσική. Απόλαυσε τη θέα του μπαλκονιού σου με ένα κοκτειλάκι σπιτικό, δες μια ταινία, διάβασε ένα βιβλίο ή μην κανείς απολύτως τίποτα, πέρα από μια βουτιά στο κρεβάτι. Δεν είναι απαραίτητο κάθε μέρα να τρέχεις. Προτεραιότητα έχεις εσύ και μετά ακολουθούν τα όνειρά σου κι ο σχεδιασμός τους. Πρέπει να αντιληφθείς ότι μεγαλώνεις και πως η κάθε ηλικία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά αλλά και τα δικά της όρια. Άλλες αντοχές έχεις σήμερα, άλλες θα ‘χεις αύριο.
Έχεις σκεφτεί να απολαύσεις κάθε περίοδο της ζωής σου χωρίς γκρίνια αλλά με θετική σκέψη κι ενέργεια; Δε θα ήταν καλύτερα να αγαπήσεις τον δρόμο προς τα πρώτα «-άντα» και να συμφιλιωθείς με την ιδέα πως μεγαλώνεις, πως ο χρόνος δεν είναι άπειρος; Σαφώς, δε θα παραιτηθείς απ’ την ελπίδα για το άπιαστο, δε θα παρατήσεις καθετί που λαχταράς να κάνεις ή να γίνεις. Δε θα παραστήσεις ένα ρομπότ, αφιερωμένο στη δουλειά του, κι ας μην τον ευτυχεί. Ούτε θα απαρνηθείς τους σπουδαίους στόχους, γιατί είναι απαιτητικοί, κι απλά θα επιβιώνεις με το χαρτζιλίκι των γονιών σου. Χρειάζεται απλώς να απολαύσεις την αλλαγή εποχής και φάσης, να προσαρμοστείς και να κινηθείς κατάλληλα, ορίζοντας τα δικά σου δεδομένα και ζητούμενα.
Τα 25 είναι ηλικία σταθμός, θα μπορούσαμε να πούμε ίσως και συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην ανεμελιά με την ονειροπόληση και την ωριμότητα με την υπεύθυνη δράση. Μη χάσεις αυτή τη σύνδεση. Προσπάθησε να τη βιώσεις ως το τελευταίο της λεπτό. Σαφέστατα, κάθε αρχή και δύσκολη. Οι ευθύνες μας ζορίζουν, τα οργανωμένα πλάνα μας αγχώνουν, όμως εκείνα μας φέρνουν πιο κοντά σε όσα επιθυμούμε πολύ. Σε βοηθούν να αντιληφθείς τη σημαντικότητα αρκετών πραγμάτων και να εκτιμήσεις τις καταστάσεις. Μην απελπίζεσαι, όλοι πέρασαν από αυτό το βάσανο. Επίλεξε τον κατάλληλο δρόμο για ‘σένα και βάδισέ τον μέχρι τέλους. Μόνο μην ξεχάσεις, ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις, να ‘σαι ευτυχισμένος.
Αρκετές φορές σκέφτηκες ταυτόχρονα με τη δουλειά σου να σπουδάσεις και κάτι ακόμα, να έχεις ένα back up plan, βρε αδερφέ. Φυσικά, δεν ξεχνάς και το μεταπτυχιακό. Τα ‘χεις οργανώσει όλα πολύ καλά στο μυαλό σου, μα δεν έχεις υπολογίσει κάτι πολύ σημαντικό. Ότι είσαι άνθρωπος και συμβαίνουν απρόοπτα στη ζωή σου. Ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος και πρέπει να τον μοιράζεις σωστά. Πρέπει και να ζήσεις λιγάκι, μωρέ. Να ξεκουράζεσαι πού και πού.
Εκεί, λοιπόν, γύρω στα 25, σου έρχεται αυτή η σφαλιάρα που σου μαυρίζει τα όνειρα και σε κερνάει τη συνειδητοποίηση πως θα πρέπει να υπάρξουν προτεραιότητες στη ζωή σου τώρα πια. Δουλειά, οικογένεια, χόμπι, προσωπική εξέλιξη, με όποια σειρά επιλέξει ο καθένας. Επιβάλλεται, όμως, να οριοθετήσεις τα «θέλω» σου, να αφήσεις κάποια, για να εστιάσεις σε άλλα.
Είναι πολύ δύσκολο να μην πελαγώσεις μέσα στις υποχρεώσεις, μέσα στη νέα σου ζωή, όταν από φοιτητής ουσιαστικά ενηλικιώνεσαι. Αναλαμβάνεις να χτίσεις τη ζωή σου και τώρα πια είσαι υπεύθυνος για κάθε κεραμίδι που θα χρησιμοποιήσεις. Οι αποφάσεις που θα πάρεις νιώθεις πως θα σε καθορίσουν. Θεωρείς πως δεν έχεις χρόνο για χάσιμο και θέλεις όλα να γίνουν τώρα σωστά. Μα ποιος το ορίζει αυτό το «σωστά»; Πολλές φορές πιστεύεις ότι η κοινωνία το δημιουργεί, άλλες η οικογένεια, άλλες οι φίλοι.
Θυμήσου, όμως, πως το σωστό για τη δίκη σου ζωή το ορίζεις εσύ και μόνο. Υπάρχει άλλος που να ξέρει τον εαυτό σου καλύτερα από εσένα; Υπάρχει καλύτερος σύμβουλος απ’ τα λάθη που ‘χεις ήδη κάνει, αλλά κι αυτά που θα κάνεις; Μην πελαγώνεις να τα κάνεις όλα σωστά, γιατί στο τέλος δε θα καταφέρεις τίποτα ή, απλά, δε θα κάνεις τίποτα, αγκαλιάζοντας την αδράνεια. Ναι, είναι δύσκολο, ειδικά αν είσαι δραστήριο τυπάκι, ξαφνικά να επιβάλλεται να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα της δουλειάς, ενός οκταώρου (που όλοι ξέρουμε πως κρατά πολύ παραπάνω) κι ενός αυστηρού (κι άνευρου, συχνά) προγράμματος. Θα υπάρξουν μέρες που ο χρόνος θα τελειώνει πολύ γρήγορα κι εσύ μέσα στο άγχος θα τρέχεις να προλαβαίνεις καθετί που έκανες ως φοιτητής, μα δε θα τα φτάνεις. Κι οι διακοπές; Αχ, πάνε αυτά τα καλοκαιράκια που καθόσουν δυο-τρεις μήνες. Ας μη μιλήσουμε για ‘κείνες τις δυο βδομάδες των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Τώρα, μέρες μετρημένες.
Όμως, μη μασάς. Εκείνες τις στιγμές που πελαγώνεις όταν τα σκέφτεσαι όλα αυτά, δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να ξεκουραστεί. Άραξε στο σαλόνι με λίγη μουσική. Απόλαυσε τη θέα του μπαλκονιού σου με ένα κοκτειλάκι σπιτικό, δες μια ταινία, διάβασε ένα βιβλίο ή μην κανείς απολύτως τίποτα, πέρα από μια βουτιά στο κρεβάτι. Δεν είναι απαραίτητο κάθε μέρα να τρέχεις. Προτεραιότητα έχεις εσύ και μετά ακολουθούν τα όνειρά σου κι ο σχεδιασμός τους. Πρέπει να αντιληφθείς ότι μεγαλώνεις και πως η κάθε ηλικία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά αλλά και τα δικά της όρια. Άλλες αντοχές έχεις σήμερα, άλλες θα ‘χεις αύριο.
Έχεις σκεφτεί να απολαύσεις κάθε περίοδο της ζωής σου χωρίς γκρίνια αλλά με θετική σκέψη κι ενέργεια; Δε θα ήταν καλύτερα να αγαπήσεις τον δρόμο προς τα πρώτα «-άντα» και να συμφιλιωθείς με την ιδέα πως μεγαλώνεις, πως ο χρόνος δεν είναι άπειρος; Σαφώς, δε θα παραιτηθείς απ’ την ελπίδα για το άπιαστο, δε θα παρατήσεις καθετί που λαχταράς να κάνεις ή να γίνεις. Δε θα παραστήσεις ένα ρομπότ, αφιερωμένο στη δουλειά του, κι ας μην τον ευτυχεί. Ούτε θα απαρνηθείς τους σπουδαίους στόχους, γιατί είναι απαιτητικοί, κι απλά θα επιβιώνεις με το χαρτζιλίκι των γονιών σου. Χρειάζεται απλώς να απολαύσεις την αλλαγή εποχής και φάσης, να προσαρμοστείς και να κινηθείς κατάλληλα, ορίζοντας τα δικά σου δεδομένα και ζητούμενα.
Τα 25 είναι ηλικία σταθμός, θα μπορούσαμε να πούμε ίσως και συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην ανεμελιά με την ονειροπόληση και την ωριμότητα με την υπεύθυνη δράση. Μη χάσεις αυτή τη σύνδεση. Προσπάθησε να τη βιώσεις ως το τελευταίο της λεπτό. Σαφέστατα, κάθε αρχή και δύσκολη. Οι ευθύνες μας ζορίζουν, τα οργανωμένα πλάνα μας αγχώνουν, όμως εκείνα μας φέρνουν πιο κοντά σε όσα επιθυμούμε πολύ. Σε βοηθούν να αντιληφθείς τη σημαντικότητα αρκετών πραγμάτων και να εκτιμήσεις τις καταστάσεις. Μην απελπίζεσαι, όλοι πέρασαν από αυτό το βάσανο. Επίλεξε τον κατάλληλο δρόμο για ‘σένα και βάδισέ τον μέχρι τέλους. Μόνο μην ξεχάσεις, ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις, να ‘σαι ευτυχισμένος.
Ιωάννα Αποστολάκου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.