Αλίμονο άλλωστε, σε εκείνον που δεν απέτυχε ποτέ.
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι.
Όχι απαραίτητα επειδή το θέλησαν, όσο γιατί συμβαίνει κι αυτό. Άλλωστε και οι χωρισμοί είναι μέρος της ζωής μας. Ερωτεύεσαι, ταιριάζεις, σμίγεις και ταυτίζεις την πορεία σου με του άλλου. Από επιλογή κι αίσθημα.
Κι έρχεται ο χρόνος να τραβήξει τις κουρτίνες. Να σου δείξει ποιος στα αλήθεια είναι εκείνος και ποιος είσαι εσύ.
Τα θέλω, τα φοβάμαι, τα ανησυχώ.
Τα όνειρα, τις ελπίδες και τα στεγανά.
Τα δικά σου και τα δικά του. Που δεν είναι απαραίτητα δικά σας.
Κι όπως φαίνεται δε θα γίνουν ποτέ.
Δεν είναι κακό. Απλά λίγο άτυχο. Κι είναι αυτή η ζωή που σου κόβει τα πόδια. Που αρχικά σε ανεβάζει ψηλά και σου δίνει την ασφάλεια πως βρήκες αυτό που έψαχνες. Και που στη συνέχεια σου δίνει μια και σε γκρεμίζει. Και τρως τα μούτρα σου.
Αλλά δεν πειράζει. Κι ας κλαις. Κι ας αναθεματίζεις. Κι ας αναρωτιέσαι γιατί σε σένα. Ξανά…
Γιατί χωρίζουν κιόλας οι άνθρωποι. Δεν είναι όμορφο αλλά συχνά είναι σωτήριο. Γιατί δεν ταιριάζουν, γιατί δεν μπορούν να συμβαδίσουν.
Γιατί χώρια είναι πιο ευτυχισμένοι από μαζί. Κι ας είναι αυτή μια αλήθεια που πονάει. Μακάρι να είχαμε το θάρρος να ξεστομίζαμε όλες τις αλήθειες που μας πληγώνουν. Κρατώντας τις μέσα μας τις κάνουμε διπλές.
Τις κάνουμε στοιχειά που δε μας αφήνουν να ηρεμήσουμε.
Μας ρουφούν τον αέρα. Μας γονατίζουν.
Έζησες έναν έρωτα. Και τώρα απέμεινε μόνο η σκιά του. Ανασήκωσε τα μανίκια και καθάρισε τη ζωή σου. Διώξ’τον…
Έζησες την αγάπη που έφυγε; Αυτό έχει σημασία. Κάνε την πολύχρωμες φωτογραφίες, λεύκωμα στιγμών που δε θα ξεχάσεις ποτέ.
Έφαγες άλλη μια φορά τα μούτρα σου; Με γεια σου με χαρά σου. Οι άνθρωποι μάτια μου είναι πολυδιάστατοι, αχανείς κι απρόβλεπτοι. Αυτή είναι άλλωστε και η ομορφιά τους.
Αποχαιρέτα την αγάπη που καλά έκανε κι έφυγε, μιας και δεν έκανε για σένα. Κλάψε αν σε ανακουφίζει. Βγες, πιες, σπάσ’τα. Εξωτερίκευσε αυτό το «γαμώτο» που νιώθεις.
Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σα να τη βρίζεις. Σα να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει.
Την έζησες και τώρα την αποχαιρετάς καθώς σε προσπερνά και πάει να θαφτεί στο άγνωστο της μνήμης.
Ήταν κακή επιλογή, δεν ήσουν εσύ αρκετή; Μην το ψάχνεις…
Σημασία έχει πως σε έκανε δυστυχισμένη. Γι’ αυτό καλά κάνει και φεύγει.
Κι εσύ καλά κάνεις κι απλώνεις το βλέμμα στο μέλλον. Με ελπίδα, ανυπομονησία και σιγουριά.
Κάπου εκεί έξω, υπάρχει ένας άνθρωπος που σε αναζητά. Που επιμένει να σκέφτεται πως υπάρχεις και θα σε βρει. Μπορεί να μην έχετε πει ούτε μια καλημέρα. Μπορεί να μην έχετε βρεθεί ποτέ σε ένα σταυροδρόμι. Μα νιώθεις την αύρα του να σε γυροφέρνει. Ψάχνει να βρει μια τόση δα ρωγμή στο κάστρο που προστατευτικά έχτισες. Και θα τη βρει.
Γιατί μπορεί να σμίγουν και να χωρίζουν οι άνθρωποι, αλλά γεννήθηκαν για να αγαπιούνται…
Κι αυτό είναι νόμος. Απαρασάλευτος και παντοτινός…
Πέτα τη σκέψη πως απέτυχες. Αλίμονο άλλωστε, σε εκείνον που δεν απέτυχε ποτέ. Που κατάφερε τα πάντα με την πρώτη. Που δεν έμαθε πως είναι να προσπαθείς, να περιμένεις, να ανυπομονείς…
Γιατί η ευτυχία και η αγάπη έρχονται σε όποιον πεισματωμένα διεκδικεί.
Είναι κορυφές που για να τις ανέβεις πρέπει πρώτα να κατέβεις…
Φαρμάκι και νέκταρ μαζί… Το λες απλά ζωή…
Όχι απαραίτητα επειδή το θέλησαν, όσο γιατί συμβαίνει κι αυτό. Άλλωστε και οι χωρισμοί είναι μέρος της ζωής μας. Ερωτεύεσαι, ταιριάζεις, σμίγεις και ταυτίζεις την πορεία σου με του άλλου. Από επιλογή κι αίσθημα.
Κι έρχεται ο χρόνος να τραβήξει τις κουρτίνες. Να σου δείξει ποιος στα αλήθεια είναι εκείνος και ποιος είσαι εσύ.
Τα θέλω, τα φοβάμαι, τα ανησυχώ.
Τα όνειρα, τις ελπίδες και τα στεγανά.
Τα δικά σου και τα δικά του. Που δεν είναι απαραίτητα δικά σας.
Κι όπως φαίνεται δε θα γίνουν ποτέ.
Δεν είναι κακό. Απλά λίγο άτυχο. Κι είναι αυτή η ζωή που σου κόβει τα πόδια. Που αρχικά σε ανεβάζει ψηλά και σου δίνει την ασφάλεια πως βρήκες αυτό που έψαχνες. Και που στη συνέχεια σου δίνει μια και σε γκρεμίζει. Και τρως τα μούτρα σου.
Αλλά δεν πειράζει. Κι ας κλαις. Κι ας αναθεματίζεις. Κι ας αναρωτιέσαι γιατί σε σένα. Ξανά…
Γιατί χωρίζουν κιόλας οι άνθρωποι. Δεν είναι όμορφο αλλά συχνά είναι σωτήριο. Γιατί δεν ταιριάζουν, γιατί δεν μπορούν να συμβαδίσουν.
Γιατί χώρια είναι πιο ευτυχισμένοι από μαζί. Κι ας είναι αυτή μια αλήθεια που πονάει. Μακάρι να είχαμε το θάρρος να ξεστομίζαμε όλες τις αλήθειες που μας πληγώνουν. Κρατώντας τις μέσα μας τις κάνουμε διπλές.
Τις κάνουμε στοιχειά που δε μας αφήνουν να ηρεμήσουμε.
Μας ρουφούν τον αέρα. Μας γονατίζουν.
Έζησες έναν έρωτα. Και τώρα απέμεινε μόνο η σκιά του. Ανασήκωσε τα μανίκια και καθάρισε τη ζωή σου. Διώξ’τον…
Έζησες την αγάπη που έφυγε; Αυτό έχει σημασία. Κάνε την πολύχρωμες φωτογραφίες, λεύκωμα στιγμών που δε θα ξεχάσεις ποτέ.
Έφαγες άλλη μια φορά τα μούτρα σου; Με γεια σου με χαρά σου. Οι άνθρωποι μάτια μου είναι πολυδιάστατοι, αχανείς κι απρόβλεπτοι. Αυτή είναι άλλωστε και η ομορφιά τους.
Αποχαιρέτα την αγάπη που καλά έκανε κι έφυγε, μιας και δεν έκανε για σένα. Κλάψε αν σε ανακουφίζει. Βγες, πιες, σπάσ’τα. Εξωτερίκευσε αυτό το «γαμώτο» που νιώθεις.
Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σα να τη βρίζεις. Σα να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει.
Την έζησες και τώρα την αποχαιρετάς καθώς σε προσπερνά και πάει να θαφτεί στο άγνωστο της μνήμης.
Ήταν κακή επιλογή, δεν ήσουν εσύ αρκετή; Μην το ψάχνεις…
Σημασία έχει πως σε έκανε δυστυχισμένη. Γι’ αυτό καλά κάνει και φεύγει.
Κι εσύ καλά κάνεις κι απλώνεις το βλέμμα στο μέλλον. Με ελπίδα, ανυπομονησία και σιγουριά.
Κάπου εκεί έξω, υπάρχει ένας άνθρωπος που σε αναζητά. Που επιμένει να σκέφτεται πως υπάρχεις και θα σε βρει. Μπορεί να μην έχετε πει ούτε μια καλημέρα. Μπορεί να μην έχετε βρεθεί ποτέ σε ένα σταυροδρόμι. Μα νιώθεις την αύρα του να σε γυροφέρνει. Ψάχνει να βρει μια τόση δα ρωγμή στο κάστρο που προστατευτικά έχτισες. Και θα τη βρει.
Γιατί μπορεί να σμίγουν και να χωρίζουν οι άνθρωποι, αλλά γεννήθηκαν για να αγαπιούνται…
Κι αυτό είναι νόμος. Απαρασάλευτος και παντοτινός…
Πέτα τη σκέψη πως απέτυχες. Αλίμονο άλλωστε, σε εκείνον που δεν απέτυχε ποτέ. Που κατάφερε τα πάντα με την πρώτη. Που δεν έμαθε πως είναι να προσπαθείς, να περιμένεις, να ανυπομονείς…
Γιατί η ευτυχία και η αγάπη έρχονται σε όποιον πεισματωμένα διεκδικεί.
Είναι κορυφές που για να τις ανέβεις πρέπει πρώτα να κατέβεις…
Φαρμάκι και νέκταρ μαζί… Το λες απλά ζωή…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.