Κοίτα γύρω σου. Κοίτα αυτούς που σε περιστοιχίζουν...
Έρχεται σπίτι! Πλησιάζει..
Δεν έχει φανεί ακόμα, αλλά είναι η ώρα του! Σχόλασε από τη δουλειά, πριν κανά μισάωρο.
Όσο δηλαδή, κάνει για να έρθει…
Υπάρχει μία κάποια αναστάτωση. Κάποια ανησυχία.
Το φαί είναι έτοιμο; Είναι καλομαγειρεμένο; Ναι και στα δύο..
Τα παιδιά, πρέπει να είναι ήσυχα, για να μην εκνευριστεί! Ειδικά δε, όταν μετά το φαί, ξαπλώσει για τον μεσημεριανό του ύπνο!
Ήρθε! Ακούγεται η μηχανή του αυτοκινήτου.
Το κλειδί στην πόρτα, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει!
Ο Πατέρας!
Με το γνωστό αγριωπό και μουτρωμένο ύφος του.
Μη μιλάτε. Μην αναπνέετε!
Κυρίως, μην κάνετε οποιοδήποτε παράπονο! Θα αρχίσει πάλι τις αγριοφωνάρες και τα
επιχειρήματα, με το, όντως, απαράμιλλο λέγειν του, αναλύοντας μας, πόσο θυσίασε τα καλύτερα του χρόνια για να ασχοληθεί μαζί μας, αντί να φύγει και να κάνει τη ζωή του. Ο μονόλογος αυτός, θα καταλήξει με τον λογαριασμό!
Τον λογαριασμό που λέει πως του χρωστάς τόσα χρόνια, όσα και τα χρόνια που ζεις! Εκείνη την ημέρα του χρώσταγες δώδεκα χρόνια από τη ζωή του. Αυτός είναι ένας λογαριασμός,
που όσο περνάει ο καιρός, όλο και ανεβαίνει..
…ανεβάζοντας παράλληλα και το βάρος που έχεις μέσα σου! Το βάρος της ενοχής που απλά… υπάρχεις! Από δίπλα και η μάνα (ο Θεός να την κάνει), που σιγοντάρει αυτά τα επιχειρήματα.
Είσαι ακόμα παιδί και ως παιδί, ονειρεύεσαι. Για την ακρίβεια, ονειροπολείς. Μόνο που τα δικά σου όνειρα, δεν είναι τα συνηθισμένα όνειρα ενός παιδιού του Γυμνασίου.
Ονειρεύεσαι να μεγαλώσεις, να βγάλεις λεφτά και να τα δώσεις στους γονείς σου, για να κάνουν τη ζωή που εσύ τους στέρησες!
Η εφηβεία και η αμφισβήτηση, ακόμα και της δικής σου λογικής, αργεί ακόμα..
Προς το παρόν, κυριαρχεί η «λογική» που παρά φύση σου έχουν μάθει.
Σου έχουν μάθει, πως φταις! Απλά, φταις!
Θα περάσουν ακόμα πολλά χρόνια, μέχρι να αποδράσεις από αυτό το περιβάλλον. Θα
περάσουν από δίπλα σου, πολλοί ακόμα, άνθρωποι όπως οι γονείς σου. Άνθρωποι βαμπίρ, που σε ρουφάν, απομυζώντας σου δυνάμεις, με τον γνωστό τρόπο. Μεταφέροντας σε εσένα τις δικές τους αδυναμίες..
Κατηγορώντας σε για πράγματα, για τα οποία εσύ δεν μπορεί να είσαι υπεύθυνος! Όμως, αναλαμβάνεις τις ευθύνες και το βάρος αυτών, γιατί έτσι σε έμαθαν! Έτσι συνήθισες..
Όχι! Δε φταις εσύ! Το ξέρεις. Μέσα, βαθιά μέσα σου, το ξέρεις!
Η δύναμη της συνήθειας όμως, είναι τεράστια.
Έτσι σε έχουν συνηθίσει! Είσαι για αυτούς ο σάκος της πυγμαχίας, όπου επάνω σου ξεσπούν τις δικές τους ανεπάρκειες!
Κυρίως όμως, έτσι έχεις συνηθίσει και εσύ τον εαυτό σου!
Συμπεριφέρεσαι όπως οι φτωχομπινέδες! Αυτοί που όλο κλαίγονται για τη φτώχια τους, αλλά, πρακτικά δεν κάνουν κάτι ουσιαστικό για να ξεφύγουν από αυτή! Την έχουν συνηθίσει!
Έτσι και εσύ. Κλαίγεσαι, αλλά είσαι εκεί! Ο σάκος τους!
Που σταματάει η δική τους ευθύνη και που αρχίζει η δική σου;!
Ναι, η δική σου ευθύνη!
Η ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου!
Εντάξει. Στα πέντε, επτά, εννέα σου, άντε, έως τα είκοσι σου, δεν έφταιγες. Ήσουν ακόμα μικρός..
Αλλά τώρα, πόσα χρόνια ευθύνης και πρακτικής απραξίας μετράς;
Κοίτα γύρω σου. Κοίτα αυτούς που σε περιστοιχίζουν..
Πόσα βαμπίρ βλέπεις;..
Δεν έχει φανεί ακόμα, αλλά είναι η ώρα του! Σχόλασε από τη δουλειά, πριν κανά μισάωρο.
Όσο δηλαδή, κάνει για να έρθει…
Υπάρχει μία κάποια αναστάτωση. Κάποια ανησυχία.
Το φαί είναι έτοιμο; Είναι καλομαγειρεμένο; Ναι και στα δύο..
Τα παιδιά, πρέπει να είναι ήσυχα, για να μην εκνευριστεί! Ειδικά δε, όταν μετά το φαί, ξαπλώσει για τον μεσημεριανό του ύπνο!
Ήρθε! Ακούγεται η μηχανή του αυτοκινήτου.
Το κλειδί στην πόρτα, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει!
Ο Πατέρας!
Με το γνωστό αγριωπό και μουτρωμένο ύφος του.
Μη μιλάτε. Μην αναπνέετε!
Κυρίως, μην κάνετε οποιοδήποτε παράπονο! Θα αρχίσει πάλι τις αγριοφωνάρες και τα
επιχειρήματα, με το, όντως, απαράμιλλο λέγειν του, αναλύοντας μας, πόσο θυσίασε τα καλύτερα του χρόνια για να ασχοληθεί μαζί μας, αντί να φύγει και να κάνει τη ζωή του. Ο μονόλογος αυτός, θα καταλήξει με τον λογαριασμό!
Τον λογαριασμό που λέει πως του χρωστάς τόσα χρόνια, όσα και τα χρόνια που ζεις! Εκείνη την ημέρα του χρώσταγες δώδεκα χρόνια από τη ζωή του. Αυτός είναι ένας λογαριασμός,
που όσο περνάει ο καιρός, όλο και ανεβαίνει..
…ανεβάζοντας παράλληλα και το βάρος που έχεις μέσα σου! Το βάρος της ενοχής που απλά… υπάρχεις! Από δίπλα και η μάνα (ο Θεός να την κάνει), που σιγοντάρει αυτά τα επιχειρήματα.
Είσαι ακόμα παιδί και ως παιδί, ονειρεύεσαι. Για την ακρίβεια, ονειροπολείς. Μόνο που τα δικά σου όνειρα, δεν είναι τα συνηθισμένα όνειρα ενός παιδιού του Γυμνασίου.
Ονειρεύεσαι να μεγαλώσεις, να βγάλεις λεφτά και να τα δώσεις στους γονείς σου, για να κάνουν τη ζωή που εσύ τους στέρησες!
Η εφηβεία και η αμφισβήτηση, ακόμα και της δικής σου λογικής, αργεί ακόμα..
Προς το παρόν, κυριαρχεί η «λογική» που παρά φύση σου έχουν μάθει.
Σου έχουν μάθει, πως φταις! Απλά, φταις!
Θα περάσουν ακόμα πολλά χρόνια, μέχρι να αποδράσεις από αυτό το περιβάλλον. Θα
περάσουν από δίπλα σου, πολλοί ακόμα, άνθρωποι όπως οι γονείς σου. Άνθρωποι βαμπίρ, που σε ρουφάν, απομυζώντας σου δυνάμεις, με τον γνωστό τρόπο. Μεταφέροντας σε εσένα τις δικές τους αδυναμίες..
Κατηγορώντας σε για πράγματα, για τα οποία εσύ δεν μπορεί να είσαι υπεύθυνος! Όμως, αναλαμβάνεις τις ευθύνες και το βάρος αυτών, γιατί έτσι σε έμαθαν! Έτσι συνήθισες..
Όχι! Δε φταις εσύ! Το ξέρεις. Μέσα, βαθιά μέσα σου, το ξέρεις!
Η δύναμη της συνήθειας όμως, είναι τεράστια.
Έτσι σε έχουν συνηθίσει! Είσαι για αυτούς ο σάκος της πυγμαχίας, όπου επάνω σου ξεσπούν τις δικές τους ανεπάρκειες!
Κυρίως όμως, έτσι έχεις συνηθίσει και εσύ τον εαυτό σου!
Συμπεριφέρεσαι όπως οι φτωχομπινέδες! Αυτοί που όλο κλαίγονται για τη φτώχια τους, αλλά, πρακτικά δεν κάνουν κάτι ουσιαστικό για να ξεφύγουν από αυτή! Την έχουν συνηθίσει!
Έτσι και εσύ. Κλαίγεσαι, αλλά είσαι εκεί! Ο σάκος τους!
Που σταματάει η δική τους ευθύνη και που αρχίζει η δική σου;!
Ναι, η δική σου ευθύνη!
Η ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου!
Εντάξει. Στα πέντε, επτά, εννέα σου, άντε, έως τα είκοσι σου, δεν έφταιγες. Ήσουν ακόμα μικρός..
Αλλά τώρα, πόσα χρόνια ευθύνης και πρακτικής απραξίας μετράς;
Κοίτα γύρω σου. Κοίτα αυτούς που σε περιστοιχίζουν..
Πόσα βαμπίρ βλέπεις;..
Γράφει ο Γιώργος Παρασκευόπουλος
eternalradio
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.