Άσε με στον κόσμο μου

Δε ταιριάζω σε κανέναν άλλο!

Ένα βράδυ σου 'χα πει πως δε μπορώ ν' αλλάξω κι είχες γελάσει επιδεικτικά.
Είχες τη γνώμη πως όλοι αλλάζουν, κι όλοι μπορεί να ξεπουλήσουν τα «πάντα τους», αρκεί να βρεις την τιμή τους.
Είχα θυμώσει και ανταπάντησα πως τιμή έχει, μόνο ότι πουλιέται...

Αλήθεια έλεγα, ακόμη το πιστεύω κι ας με θεώρησες μια αφελή που ζω σ’ έναν κόσμο ξεπερασμένο!
Αμετανόητα ρομαντική επιμένω ακόμη, να ζω στον ξεπερασμένο «κόσμο μου», όπου τα αυθεντικά και σπάνια κοστολογούνται ως «ανεκτίμητης αξίας».
Δε κάνω «εκπτώσεις» στα συναισθήματά μου, ούτε ξεπουλάω σε «τιμή ευκαιρίας» τα όνειρά μου. Τα «θέλω» μου δεν έχουν ταμπέλες, οδηγίες χρήσης και ημερομηνία λήξης και δε θα τα βρεις «εκτεθειμένα» πουθενά!
Έχουν σταθερή αξία, που κανείς δε μπορεί να τη ρίξει…
Ακριβά ήταν και ακριβά θα παραμείνουν. Έτσι είναι η στόφα τους… Δε ταιριάζουν σε λαϊκές και παζάρια.
Κανείς, δε μπορεί να τα (εξ)αγοράσει. Με κανένα τίμημα.
Είναι (μονα)δικά μου και όχι, δε πουλιούνται!
Μπορώ μόνο να τα μοιραστώ μ’ όποιον με κερδίσει...
Μπορώ ακόμη και να τα χαρίσω. Μα όχι, δε θα τα πουλήσω!
Καμιά ανάγκη μου δε θα με κάνει να τα βγάλω «στο σφυρί» ούτε να τα «σκοτώσω» όσο όσο…
Δε παζαρεύω όσα ονειρεύτηκα! Ούτε ξεπουλάω τα «πιστεύω» μου!
Δε μπορώ και ΔΕ ΘΕΛΩ -συνειδητά– πλέον, ν’ αλλάξω τον κόσμο μου!
Γιατί έξω απ’ τα νερά του, δεν θα είμαι πια «εγώ»...Και δε μπορώ να μην είμαι «εγώ».
Ακόμη κι αν με αμφισβητώ, κι αν με δικάζω, με αγαπώ που μπορώ και παραμένω ο εαυτός μου σ’ έναν κόσμο παράφρων που οι περισσότεροι ψάχνουν ν’ αγοράσουν σε ξεπουλήματα «ότι να ‘ναι ρόλους» να υποδυθούν.
Με αγαπώ που μπορώ και ξεντύνω τη ψυχή μου χωρίς να ντρέπομαι για τη γύμνια της και προτιμώ να κρυώνει γυμνή παρά να της φορώ παρτάλια που δεν της «πηγαίνουν»…
Με αγαπώ, γιατί θέλει τσαγανό και μαγκιά να παραμένεις ο αυθεντικός και γνήσιος εαυτός σου! Αυτός που έχτιζες λιθαράκι λιθαράκι από παιδί και καμιά κρίση και συγκυρία δε κατάφερε να τον γκρεμίσει…

Άσε με στον «κόσμο μου»… Δε ταιριάζω σε κανέναν άλλο!

Χριστίνα Ζαμπούνη

ewoman