Πλέον μου φαίνεται ακόμη χάος.
Κύμα που λες στη θάλασσα σήμερα κι αέρας. Να σου σηκώνει τη γνώμη, που λέει και η γιαγιά μου η συνονόματη.
Κι εκεί που αράζεις στην ξαπλώστρα με το βιβλίο αγκαλιά κι απολαμβάνεις την ερημιά της παραλίας -καθώς έχει επικρατήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και κανείς δεν τα βάζει με τα κύματα του ωκεανού που εμφανίστηκαν στην Κύμη- σου σκάει ένα πιτσιρίκι.
Για την ακρίβεια πρώτα ακούς μια ιαχή.
Σηκώνεις το βλέμμα ολίγον ενοχλημένα από το βιβλίο σου. Μα ποιος σου χαλάει την ηρεμία;
Ο πιτσιρικάς είναι δεν είναι πέντε χρονών, με ένα μαγιώ μεγαλύτερο κι από το μπόι του. Βλέπει άδεια τη θάλασσα, πολύ γουστάρει καθώς φαίνεται, ξεφεύγει της προσοχής κι αρχίζει να τρέχει -πιλαλάει που λένε και στο χωριό μου- κατά το νερό. Μες τον ενθουσιασμό του βγάζει και την πολεμική κραυγή που με ξεσήκωσε από το βιβλίο. Φτάνει στην ακροθαλασσιά, βλέπει το τεράστιο κύμα να τον φτάνει και τρέπεται σε άτακτη φυγή με ένα ουρλιαχτό απελπισίας. Σκηνή από ταινία συνομοταξίας Home Alone ο πιτσιρικάς και γελώ και μόνο που το σκέφτομαι.
Κι εκεί, μες την ηρεμία της παραλίας, μες το γέλιο από το έρμο μαύρο χιούμορ που δε λέει να με αποχωριστεί με τα χρόνια, μου έρχεται η βασανιστική σκέψη.
Τι μάνα θα γίνεις τρομάρα σου;
Έλα ντε, τι μάνα θα γίνω;
Η καλύτερη, μου απαντάει η φίλη μου που σπεύδω να μοιραστώ τον προβληματισμό μου. Αλλά δε με πολυεπηρεάζει η απάντησή της καθώς αντικειμενική δεν τη λες…
Και τελικά σκέφτομαι, μάνα γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Βλέπω φίλες που το είχαν εξαρχής. Λες και γεννήθηκαν γνωρίζοντας πώς απολυμαίνεις μπιμπερό -δεν είμαι σίγουρη αν το λένε απολυμαίνεις αλλά καταλάβατε πάνω κάτω τι θέλω να πω- και πώς διαχειρίζεσαι καταστάσεις κρίσης με παιδιά.
Εγώ γελάω γαμώτο. Σε όσα περιστατικά μου έχουν πέσει στα μάτια, κάτι θα βρω να σκεφτώ -μαύρο πάντα το χιούμορ- και θα γελάσω. Κι αν είμαι κοντά κοντά στη σκηνή, θα μετατρέψω το γέλιο σε βήχα για να μην ξεφτιλιστώ, παρεξηγηθώ, φάω ξύλο…
Καλά σημάδια δεν τα λες… Μάλλον δεν το έχω. Άραγε θα το βρω ποτέ; Κοντοζυγώνει λογικά και η ώρα μου πώς θα τη βγάλω καθαρή;
Τα αγαπάω όμως τα πιτσιρίκια, δεν μπορώ να πω.
Είμαι καλή στο να τους φτιάχνω τα μαλλιά, να τους λέω παραμύθια, να τα γαργαλάω να γελάνε και φυσικά να τα στέλνω στη μάνα τους όταν κλαίνε ή όταν γκρινιάζουν.
Καμία ελπίδα τώρα που το σκέφτομαι.
Από την άλλη λέω πως κανείς δε γεννήθηκε για τίποτα μαθημένος. Κάποτε μου φαινόταν χάος να βάψω τα νύχια των ποδιών μου. Πλέον μου φαίνεται ακόμη χάος. Κανένα επιχείρημα για να σταθώ στα πόδια η wannabe μάνα…
Τελικά αποφασίζω να ξαναπιάσω το βιβλίο μου και να αφήσω τον προβληματισμό για τότε που το πρόβλημα θα μου χτυπήσει την πόρτα.
Αν δηλαδή ποτέ εμφανιστεί κανένα πρόβλημα. Γιατί πέρα από την πλάκα, νομίζω πως όλα τα μπορούμε. Όταν έρχεται η ώρα τους να τα αντιμετωπίσουμε και εξοικειωνόμαστε μαζί τους και συνηθίζουμε και τα πάντα.
Όταν λοιπόν έρθει και μένα η ώρα μου, μάλλον κάπως θα τα καταφέρω. Όπως κι όλες άλλωστε… Με μπιμπερό που ή αποστειρώνονται ή απολυμαίνονται (εξακολουθώ να μην είμαι σίγουρη), με πάνες που γύρευε ποιο είναι το μπροστά και ποιο το πίσω τους και με ιαχές θριαμβικές στη θάλασσα (αν και το δικό μου το παιδί τέτοιο ενθουσιασμό για το υγρό στοιχείο δε νομίζω να δείχνει -καταραμένο γονίδιο).
Με παραμύθια που θα βγάζω από το κεφάλι μου -ω ναι σ’αυτό είμαι καλή- και με τραγούδια του Σωκράτη, του Μίλτου και της Νατάσας.
Γιατί αν δε νανουριστεί το δικό μου παιδί με Πασχαλίδη, τότε ποιο;
Και με χιούμορ. Γιατί με αυτό την παλεύεις πάντα…
Ακόμη κι αν έχεις να αντιμετωπίσεις πάνα με ευωδιαστό μωρουδιακό δωράκι μέσα…
Βοήθειά μας…
Κι εκεί που αράζεις στην ξαπλώστρα με το βιβλίο αγκαλιά κι απολαμβάνεις την ερημιά της παραλίας -καθώς έχει επικρατήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και κανείς δεν τα βάζει με τα κύματα του ωκεανού που εμφανίστηκαν στην Κύμη- σου σκάει ένα πιτσιρίκι.
Για την ακρίβεια πρώτα ακούς μια ιαχή.
Σηκώνεις το βλέμμα ολίγον ενοχλημένα από το βιβλίο σου. Μα ποιος σου χαλάει την ηρεμία;
Ο πιτσιρικάς είναι δεν είναι πέντε χρονών, με ένα μαγιώ μεγαλύτερο κι από το μπόι του. Βλέπει άδεια τη θάλασσα, πολύ γουστάρει καθώς φαίνεται, ξεφεύγει της προσοχής κι αρχίζει να τρέχει -πιλαλάει που λένε και στο χωριό μου- κατά το νερό. Μες τον ενθουσιασμό του βγάζει και την πολεμική κραυγή που με ξεσήκωσε από το βιβλίο. Φτάνει στην ακροθαλασσιά, βλέπει το τεράστιο κύμα να τον φτάνει και τρέπεται σε άτακτη φυγή με ένα ουρλιαχτό απελπισίας. Σκηνή από ταινία συνομοταξίας Home Alone ο πιτσιρικάς και γελώ και μόνο που το σκέφτομαι.
Κι εκεί, μες την ηρεμία της παραλίας, μες το γέλιο από το έρμο μαύρο χιούμορ που δε λέει να με αποχωριστεί με τα χρόνια, μου έρχεται η βασανιστική σκέψη.
Τι μάνα θα γίνεις τρομάρα σου;
Έλα ντε, τι μάνα θα γίνω;
Η καλύτερη, μου απαντάει η φίλη μου που σπεύδω να μοιραστώ τον προβληματισμό μου. Αλλά δε με πολυεπηρεάζει η απάντησή της καθώς αντικειμενική δεν τη λες…
Και τελικά σκέφτομαι, μάνα γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Βλέπω φίλες που το είχαν εξαρχής. Λες και γεννήθηκαν γνωρίζοντας πώς απολυμαίνεις μπιμπερό -δεν είμαι σίγουρη αν το λένε απολυμαίνεις αλλά καταλάβατε πάνω κάτω τι θέλω να πω- και πώς διαχειρίζεσαι καταστάσεις κρίσης με παιδιά.
Εγώ γελάω γαμώτο. Σε όσα περιστατικά μου έχουν πέσει στα μάτια, κάτι θα βρω να σκεφτώ -μαύρο πάντα το χιούμορ- και θα γελάσω. Κι αν είμαι κοντά κοντά στη σκηνή, θα μετατρέψω το γέλιο σε βήχα για να μην ξεφτιλιστώ, παρεξηγηθώ, φάω ξύλο…
Καλά σημάδια δεν τα λες… Μάλλον δεν το έχω. Άραγε θα το βρω ποτέ; Κοντοζυγώνει λογικά και η ώρα μου πώς θα τη βγάλω καθαρή;
Τα αγαπάω όμως τα πιτσιρίκια, δεν μπορώ να πω.
Είμαι καλή στο να τους φτιάχνω τα μαλλιά, να τους λέω παραμύθια, να τα γαργαλάω να γελάνε και φυσικά να τα στέλνω στη μάνα τους όταν κλαίνε ή όταν γκρινιάζουν.
Καμία ελπίδα τώρα που το σκέφτομαι.
Από την άλλη λέω πως κανείς δε γεννήθηκε για τίποτα μαθημένος. Κάποτε μου φαινόταν χάος να βάψω τα νύχια των ποδιών μου. Πλέον μου φαίνεται ακόμη χάος. Κανένα επιχείρημα για να σταθώ στα πόδια η wannabe μάνα…
Τελικά αποφασίζω να ξαναπιάσω το βιβλίο μου και να αφήσω τον προβληματισμό για τότε που το πρόβλημα θα μου χτυπήσει την πόρτα.
Αν δηλαδή ποτέ εμφανιστεί κανένα πρόβλημα. Γιατί πέρα από την πλάκα, νομίζω πως όλα τα μπορούμε. Όταν έρχεται η ώρα τους να τα αντιμετωπίσουμε και εξοικειωνόμαστε μαζί τους και συνηθίζουμε και τα πάντα.
Όταν λοιπόν έρθει και μένα η ώρα μου, μάλλον κάπως θα τα καταφέρω. Όπως κι όλες άλλωστε… Με μπιμπερό που ή αποστειρώνονται ή απολυμαίνονται (εξακολουθώ να μην είμαι σίγουρη), με πάνες που γύρευε ποιο είναι το μπροστά και ποιο το πίσω τους και με ιαχές θριαμβικές στη θάλασσα (αν και το δικό μου το παιδί τέτοιο ενθουσιασμό για το υγρό στοιχείο δε νομίζω να δείχνει -καταραμένο γονίδιο).
Με παραμύθια που θα βγάζω από το κεφάλι μου -ω ναι σ’αυτό είμαι καλή- και με τραγούδια του Σωκράτη, του Μίλτου και της Νατάσας.
Γιατί αν δε νανουριστεί το δικό μου παιδί με Πασχαλίδη, τότε ποιο;
Και με χιούμορ. Γιατί με αυτό την παλεύεις πάντα…
Ακόμη κι αν έχεις να αντιμετωπίσεις πάνα με ευωδιαστό μωρουδιακό δωράκι μέσα…
Βοήθειά μας…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.