Συνήθως τα πιο απλά πράγματα τα κάνουμε εμείς δύσκολα...
Για τον καθένα μας έρχεται κάποτε αυτή η εποχή που σηματοδοτεί το τέλος της ανεμελιάς. Είτε ηλικιακά όταν μπαίνεις σε μια καθορισμένη τροχιά, είτε με βάση τις εμπειρίες που έχεις ζήσει και ανάλογα τον τρόπο που τις διαχειρίζεσαι. Πλέον η τελευταία επταετία, θέλοντας και μη, πήρε σχεδόν από όλους τους ανθώπους εκείνη την ανεμελιά που μπορεί να μη μας συντρόφευε μόνιμα αλλά φροντίζαμε να την έχουμε σε κρίσιμες στιγμές.
Μαζί με την ανεμελιά, χάθηκε το κουράγιο μας, η ελπίδα μας και όχι αδικαιολόγητα. Αντέχουμε πολύ περισσότερα από όσα θα άντεχε οποιοσδήποτε άλλος λαός, γιατί έχουμε μια εσωτερική δύναμη και ένα ταπεραμέντο αξεπέραστα και ασύγκριτα. Πως όμως να ζήσεις έστω και λίγες ώρες ξεγνοιασιάς όταν έχεις να αντιμετωπίσεις θέματα επιβίωσης και άλλα σοβαρά ζητήματα; Είναι πραγματικά άθλος.. Κι όσοι το καταφέρνουν γίνονται θύματα κριτικής, μιας και ο περίγυρος θεωρεί πως ζουν στον κόσμο τους.
Πραγματικά, πόσο άσχημο είναι να ζούμε και λίγο στον κόσμο μας όταν δεν ενοχλούμε κανέναν; Δεν βρίσκεσαι σε γυάλα, ούτε στην λεγόμενη ζώνη άνεσης. Απλώς θέλεις λίγο τον δικό σου χώρο να ηρεμήσεις από την σκληρή πραγματικότητα, να ασχοληθείς με όσα αγαπάς, να απολαύσεις στιγμές με τους αγαπημένους σου, να κάνεις χαζομάρες, να έχεις το δικαίωμα να τεμπελιάσεις χωρίς τύψεις γιατί ο οργανισμός σου πρέπει και να χαλαρώνει.. Να αδειάσεις το μυαλουδάκι σου από τις σκοτούρες, να σκεφτείς έστω και αυτά τα λίγα που σου δίνουν δύναμη, για τα οποία νιώθεις ευγνωμοσύνη.
Όταν λοιπόν επιτρέπεις στον εαυτό σου να διεκδικήσει λίγες ώρες ανεμελιάς, δεν βρίσκεις το νόημα να παλεύεις, να ονειρεύεσαι; Συνήθως τα πιο απλά πράγματα τα κάνουμε εμείς δύσκολα, ξεχνάμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο γι’αυτό θα πρέπει να χαιρόμαστε την στιγμή με ό,τι έχουμε και να μας επιτρέπουμε να περνάμε ξέγνοιαστες στιγμές.
Μαζί με την ανεμελιά, χάθηκε το κουράγιο μας, η ελπίδα μας και όχι αδικαιολόγητα. Αντέχουμε πολύ περισσότερα από όσα θα άντεχε οποιοσδήποτε άλλος λαός, γιατί έχουμε μια εσωτερική δύναμη και ένα ταπεραμέντο αξεπέραστα και ασύγκριτα. Πως όμως να ζήσεις έστω και λίγες ώρες ξεγνοιασιάς όταν έχεις να αντιμετωπίσεις θέματα επιβίωσης και άλλα σοβαρά ζητήματα; Είναι πραγματικά άθλος.. Κι όσοι το καταφέρνουν γίνονται θύματα κριτικής, μιας και ο περίγυρος θεωρεί πως ζουν στον κόσμο τους.
Πραγματικά, πόσο άσχημο είναι να ζούμε και λίγο στον κόσμο μας όταν δεν ενοχλούμε κανέναν; Δεν βρίσκεσαι σε γυάλα, ούτε στην λεγόμενη ζώνη άνεσης. Απλώς θέλεις λίγο τον δικό σου χώρο να ηρεμήσεις από την σκληρή πραγματικότητα, να ασχοληθείς με όσα αγαπάς, να απολαύσεις στιγμές με τους αγαπημένους σου, να κάνεις χαζομάρες, να έχεις το δικαίωμα να τεμπελιάσεις χωρίς τύψεις γιατί ο οργανισμός σου πρέπει και να χαλαρώνει.. Να αδειάσεις το μυαλουδάκι σου από τις σκοτούρες, να σκεφτείς έστω και αυτά τα λίγα που σου δίνουν δύναμη, για τα οποία νιώθεις ευγνωμοσύνη.
Όταν λοιπόν επιτρέπεις στον εαυτό σου να διεκδικήσει λίγες ώρες ανεμελιάς, δεν βρίσκεις το νόημα να παλεύεις, να ονειρεύεσαι; Συνήθως τα πιο απλά πράγματα τα κάνουμε εμείς δύσκολα, ξεχνάμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο γι’αυτό θα πρέπει να χαιρόμαστε την στιγμή με ό,τι έχουμε και να μας επιτρέπουμε να περνάμε ξέγνοιαστες στιγμές.
Της Κατερίνας Βερίγκα
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.