Εκείνες οι αμετανόητα πιστές σε έναν κόσμο που έγινε άπιστος

0

Και με ένα χαμόγελο αντίδοτο σε κάθε δάκρυ.

Εγώ στο έχω πει ότι ζεις πίσω από τον κόσμο.
Άλλα πιστεύεις ότι υπάρχουν εκεί έξω, για άλλα ετοιμάστηκες κι άλλα τελικά βρίσκεις.
Και τα βρίσκεις τρομάρα μου σε μετωπική. Πέφτεις πάνω με τρελή ταχύτητα, δίχως φρένα, δίχως προστατευτικά.
Τα διέλυσες τα μούτρα σου καμάρι μου σε αυτόν τον κόσμο που τον πίστεψες αλλιώς.
Ήθελες εσύ αξιοπρέπειες και σπαθί στο χέρι.
Ήθελες τίμια παιχνίδια κι αξιοκρατία.
Ήθελες καλές συμπεριφορές και δικαιοσύνη.
Μη σου πω τι πήρες τελικά γιατί θα παρεξηγηθούμε.
Πώς είναι να σε αδειάζουν;
Πώς είναι να σε μειώνουν, να σε προδίδουν, να σε πληγώνουν;
Πες μου εσύ που το έμαθες πια καλά. Τα ξέρεις από την ανάποδη παρόλο που κυνήγησες την καλή. Όχι, την καλή τους δεν τη γνώρισες ποτέ.
Πες μου πώς είναι ο κόσμος για σένα.
Μίλα μου για την ομορφιά του. Μίλα μου για καλοσύνη, για τιμιότητα, για ηθική. Μίλα μου.
Και μετά άσε με να σου καταρρίψω έναν έναν τους μύθους σου.
Έλα να σου μιλήσω για απότομες πτώσεις, για μούρες που βλέπουν χώμα, για ψυχές πληγιασμένες.
Άκου με όσο είναι καιρός. Άσε με να σου πω τις αλήθειες τούτου του σκληρού κόσμου.
Άσε με να σου πω να μην αφήνεις έκθετη την πλάτη σου γιατί θα τη βρεις μαχαιρωμένη.
Να σου πω να μην πιστεύεις σε μεγάλα λόγια, σε μεγάλες αγάπες, σε μεγάλες υποσχέσεις γιατί θα καταρρεύσουν.
Μην εμπιστεύεσαι, μη δίνεσαι, μη δίνεις. Κοίτα να παίρνεις.
Μη μου κουνάς εμένα αρνητικά το κεφάλι. Μην είσαι ξεροκέφαλη.
Τόσα έπαθες, δεν έμαθες ακόμη;
Πού πας; Γιατί απομακρύνεσαι; Γύρνα πίσω να σε βλέπω! Από μένα τον καθρέφτη σου δεν μπορείς να κρυφτείς! Εγώ ξέρω. Σε ξέρω.
Πεισματάρα είσαι.
Και μεταξύ μας πολύ το αγαπώ αυτό πάνω σου.
Αν εγώ ήμουν εσύ κι εσύ το είδωλό σου στον καθρέφτη, δηλαδή εγώ, θα τα έκανα όλα ανάποδα.
Θα τους έδινα να καταλάβουν όσους με πλήγωσαν. Θα πάλευα για το κάθε τι που θα θεωρούσα ότι δικαιούμαι, θα ούρλιαζα στις αδικίες.
Εσύ σωπαίνεις και δακρύζεις. Παλεύεις λες, αλλά δε βάζεις ούτε μια τρικλοποδιά.
Και το πιο εξωφρενικό από όλα είναι που δε μετανιώνεις.
Παθαίνεις, πληγώνεσαι αλλά δε μετανιώνεις που είσαι σωστή, που είσαι ειλικρινής, που είσαι τίμια.
Αυτός ο κόσμος είναι άσχημος κι εσύ παλεύεις να τον κάνεις όμορφο. Πιστεύεις σε αυτόν και δεν αφήνεις κανέναν να σου αλλάξει γνώμη.
Κι είναι τόση η πίστη σου στην κρυμμένη ομορφιά του που κάνεις κι εμένα, να απορώ.
Τίμια και καλή σε έναν κόσμο άτιμο και κακό.
Αμετανόητα πιστή σε έναν κόσμο που έγινε άπιστος.
Και με ένα χαμόγελο αντίδοτο σε κάθε δάκρυ.
Αυτή είσαι.
Τα κάνεις όλα δύσκολα ενώ θα μπορούσαν να γίνουν εύκολα.
Δε σε χωνεύω να ξέρεις.
Μα σε καμαρώνω κιόλας. Στέκεσαι σωστή κι εγώ το ταπεινό σου είδωλο στον καθρέφτη, ο άλλος εαυτός σου, δεν έχω να σου προσάψω τίποτα. Μόνο από καιρούς σε καιρούς να δοκιμάζω τις αντοχές σου σε τούτο τον παλιόκοσμο που θέλει να σε διαφθείρει.
Μα δεν τα καταφέρνει.
Και πολύ χαίρομαι γι’αυτό.

Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top