Είσαι τοξικός άνθρωπος και μακάρι να μην υπήρχες

Τόσο απλά, τόσο ωμά μα και τόσο απόλυτα.

Θες να σου πω μια αλήθεια;
Όχι, δε θα είναι κανένα κοινότυπο τσιτάτο, μήτε κάτι κλισέ ίσα για να έχουμε να λέμε.
Θα σου ομολογήσω τη δική μου αλήθεια και φοβάμαι ότι δε θα σου αρέσει καθόλου.
Μάλλον επαναδιατυπώνω: Σκασίλα μου, σου αρέσει δε σου αρέσει.
Βλέπεις ζορίζομαι να την κρατήσω πια μέσα μου και σε αφορά. Ετούτη η αλήθεια μου γράφει το όνομά σου.
Δε σε πάω.
Καθόλου όμως. Το τι ζορίζομαι να σε συναναστραφώ μόνο η καρδιά μου το ξέρει και το στομάχι μου. Η μία γιατί κοντεύει να σπάσει από την ανυπομονησία της να σε ξεφορτωθεί και το άλλο γιατί γίνεται κόμπος και μόνο που σε αντικρύζει.
Ναι, τέτοιο εμετικό ανθρωπάκι είσαι. Και προφανώς δε λέω για τη φάτσα σου. Ποτέ δεν έκρινα από εκεί τους ανθρώπους.
Μιλάω για το εμετικό μέσα σου. Εκείνο το μέσα που δε γνωρίζει αγάπη, δε γνωρίζει έννοια κι ανθρωπιά. Κι αυτή η δηθενιά που την κουνάς παντιέρα, πολύ με χαλάει. Δήθεν καλός άνθρωπος, δήθεν φιλάνθρωπος, δήθεν σπλαχνικός.
Όχι, δεν είσαι καλός άνθρωπος. Δεν έχεις ίχνος καλοσύνης μέσα σου κι όλα τα κάνεις από υπολογισμό.
Μετράς τους ανθρώπους και τους φέρεσαι ανάλογα με το τι έχεις να εισπράξεις από αυτούς. Αν έχεις να πάρεις κάτι κρεμάς στη μούρη σου ένα χαμερπές χαμόγελο κι αρχίζεις τα καλολογικά.
Αν πάλι δεν έχεις τίποτα να ξεζουμίσεις, απλά γυρνάς την πλάτη αφού πρώτα τους έχεις ρίξει μερικές ξεγυρισμένες σφαλιάρες – απόδειξη της δύναμης που λες ότι έχεις και που ίσως και να έχεις.
Ε, λοιπόν, σε απεχθάνομαι. Βασικά δε θα ήθελα καν να υπάρχεις γιατί κάνεις κακό παντού.
Απαντάς στην ευγένεια με κακία, στην καλοσύνη με αχαριστία, στο διάλογο με καυγά.
Ένα τοσοδούλικο ανθρωπάκι δίχως ηθική κι αξίες είσαι κι ας πλασάρεσαι αλλιώτικα. Όσοι σε ξέρουν, μπορούν να καταλάβουν.
Δε σε χωνεύω κι ας αναγκάζομαι να σε συναναστραφώ.
Και θυμώνω μαζί μου κάθε φορά που δεν τολμώ να σε βάλω στη θέση σου. Δεν είναι αδυναμία, είναι αυτοπροστασία. Φυλάω το κάρμα μου. Φυλάω τον εαυτό μου. Αλλά και πάλι με χαλάς.
Πήξαμε στους κακούς σε αυτό τον κόσμο. Γίνατε τόσοι που δεν ξέρουμε πού να σας βάλουμε, πού να σας κρύψουμε για να ξεχάσουμε την ύπαρξή σας. Αλλά δεν μπορούμε. Μας τη θυμίζετε συνεχώς. Με μια προσβολή, μια κακία, μια ειρωνεία.
Ναι, θα ήθελα να μην υπήρχες στη ζωή κανενός ανθρώπου που δεν μπορεί να σε αντιμετωπίσει. Γιατί είσαι χολέρα και μολύνεις όποιον αδύναμο βρεθεί πλάι σου.
Κι είναι κρίμα.
Τοξικούς σας λένε και θα ήθελα να μην υπήρχατε.
Θα ήθελα να μην υπήρχες. Τόσο απλά, τόσο ωμά μα και τόσο απόλυτα.
Κατάλαβες;

Της Στεύης Τσούτση

diaforetiko