Κι αν το καταλάβεις νωρίς, ίσως να βρεις το χρόνο να σώσεις τη δική σου.
Τι θα πει διαφορετικό;
Τι θα πει εγώ είμαι καλός κι εσύ κακός μόνο και μόνο επειδή δεν είμαστε ίδιοι;
Και γιατί θα έπρεπε να είμαστε ίδιοι;
Ποιος όρισε το σωστό χρώμα, τη σωστή θρησκεία, τη σωστή σεξουαλικότητα, τη σωστή εθνικότητα;
Πες μου εσύ που δείχνεις με το δάχτυλο, εσύ που κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους, εσύ που κατηγορείς, γιατί είσαι σωστός.
Απόδειξέ το μου με επιχειρήματα κι όχι με ανόητα, αβάσιμα αποκυήματα του στενού μυαλού σου κι εγώ θα το δεχτώ.
Θα παραδεχτώ πως η διαφορετικότητά μου με κάνει αυτόματα και λάθος.
Αλλά δεν είμαι λάθος. Ούτε εσύ είσαι.
Είμαστε απλά διαφορετικοί. Κάποιος εκεί πάνω, την ώρα της δημιουργίας, αποφάσισε πως δε θα μοιάζουμε.
Ναι δε θα είμαστε ίδιοι. Αλλά δε θα πειράζει αυτό. Βασικά δε θα πείραζε σε έναν ιδανικό κόσμο που ο σεβασμός στη διαφορετικότητα θα ήταν στην κορυφή της λίστας των αξιών. Αμέσως μετά την αξία της ζωής.
Στα λέω αλλά δε με καταλαβαίνεις.
Φωνάζω αλλά δε δέχεσαι τίποτα.
Τοίχος είσαι και πάνω σου έχω την ατυχία να πέσω εγώ.
Απειλείς να μου σπάσεις τα μούτρα με τη σκληρότητά σου. Στήνεσαι θεόρατος μπροστά μου κι απειλείς να μου κόψεις τη φόρα.
Θέλεις να με αποκόψεις από τον κόσμο που νομίζεις πως προστατεύεις από μένα.
Μα εγώ δεν είμαι κίνδυνος για τον κόσμο σου. Εγώ σέβομαι ακόμη και κάτι στενόμυαλους σαν κι εσένα. Δέχομαι ότι δεν ταιριάζουμε και προχωράω.
Εσύ πάλι μένεις εκεί, ανένδοτος, σκληρός. Με κοιτάς λες και είμαι μίασμα κι απειλείς να με λιώσεις, να με εξαφανίσεις…Μα δε θα σε αφήσω να το κάνεις. Είμαι άνθρωπος κι εγώ. Είμαι διαφορετικός, ναι, αλλά έχω αξία. Έχω ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ζήσω με αξιοπρέπεια όπως μου κλήρωσε ή όπως αποφάσισα να ζήσω. Και λόγος, λυπάμαι πολύ, αλλά δε σου πέφτει.
Κοίταξε καλύτερα τη δική σου ζωή. Αφιερώσου σε όσα αγαπάς, αν αλήθεια αγαπάς κάτι, και ζήσε. Μη γίνεις φίλος μου, δε σε θέλω.
Μη γίνεις συνεργάτης μου, μη με συναναστραφείς αφού δεν έχεις τον πολιτισμό να δεχτείς τη διαφορετικότητά μου.
Άσε με μόνο να ζήσω τη ζωή μου χωρίς το ρατσισμό σου, χωρίς εκείνο το τεντωμένο σου δάχτυλο που στοχοποιεί, κατηγορεί, εκμηδενίζει.
Δεν είμαι μηδέν. Είμαι το δικό μου όλον… Όπως κι εσύ είσαι το δικό σου.
Αταίριαστοι αλλά υπάρχουμε και οι δύο.
Εσύ με την κακία σου κι εγώ με τις άμυνές μου απέναντί της.
Λες η κακία φωλιάζει στις διαφορετικές φυλές κι επιλογές.
Εγώ θα σου πω ότι η κακία φωλιάζει μόνο στις ψυχές.
Κι αν το καταλάβεις νωρίς, ίσως να βρεις το χρόνο να σώσεις τη δική σου από το δηλητήριο του ρατσισμού σου…
Τι θα πει εγώ είμαι καλός κι εσύ κακός μόνο και μόνο επειδή δεν είμαστε ίδιοι;
Και γιατί θα έπρεπε να είμαστε ίδιοι;
Ποιος όρισε το σωστό χρώμα, τη σωστή θρησκεία, τη σωστή σεξουαλικότητα, τη σωστή εθνικότητα;
Πες μου εσύ που δείχνεις με το δάχτυλο, εσύ που κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους, εσύ που κατηγορείς, γιατί είσαι σωστός.
Απόδειξέ το μου με επιχειρήματα κι όχι με ανόητα, αβάσιμα αποκυήματα του στενού μυαλού σου κι εγώ θα το δεχτώ.
Θα παραδεχτώ πως η διαφορετικότητά μου με κάνει αυτόματα και λάθος.
Αλλά δεν είμαι λάθος. Ούτε εσύ είσαι.
Είμαστε απλά διαφορετικοί. Κάποιος εκεί πάνω, την ώρα της δημιουργίας, αποφάσισε πως δε θα μοιάζουμε.
Ναι δε θα είμαστε ίδιοι. Αλλά δε θα πειράζει αυτό. Βασικά δε θα πείραζε σε έναν ιδανικό κόσμο που ο σεβασμός στη διαφορετικότητα θα ήταν στην κορυφή της λίστας των αξιών. Αμέσως μετά την αξία της ζωής.
Στα λέω αλλά δε με καταλαβαίνεις.
Φωνάζω αλλά δε δέχεσαι τίποτα.
Τοίχος είσαι και πάνω σου έχω την ατυχία να πέσω εγώ.
Απειλείς να μου σπάσεις τα μούτρα με τη σκληρότητά σου. Στήνεσαι θεόρατος μπροστά μου κι απειλείς να μου κόψεις τη φόρα.
Θέλεις να με αποκόψεις από τον κόσμο που νομίζεις πως προστατεύεις από μένα.
Μα εγώ δεν είμαι κίνδυνος για τον κόσμο σου. Εγώ σέβομαι ακόμη και κάτι στενόμυαλους σαν κι εσένα. Δέχομαι ότι δεν ταιριάζουμε και προχωράω.
Εσύ πάλι μένεις εκεί, ανένδοτος, σκληρός. Με κοιτάς λες και είμαι μίασμα κι απειλείς να με λιώσεις, να με εξαφανίσεις…Μα δε θα σε αφήσω να το κάνεις. Είμαι άνθρωπος κι εγώ. Είμαι διαφορετικός, ναι, αλλά έχω αξία. Έχω ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ζήσω με αξιοπρέπεια όπως μου κλήρωσε ή όπως αποφάσισα να ζήσω. Και λόγος, λυπάμαι πολύ, αλλά δε σου πέφτει.
Κοίταξε καλύτερα τη δική σου ζωή. Αφιερώσου σε όσα αγαπάς, αν αλήθεια αγαπάς κάτι, και ζήσε. Μη γίνεις φίλος μου, δε σε θέλω.
Μη γίνεις συνεργάτης μου, μη με συναναστραφείς αφού δεν έχεις τον πολιτισμό να δεχτείς τη διαφορετικότητά μου.
Άσε με μόνο να ζήσω τη ζωή μου χωρίς το ρατσισμό σου, χωρίς εκείνο το τεντωμένο σου δάχτυλο που στοχοποιεί, κατηγορεί, εκμηδενίζει.
Δεν είμαι μηδέν. Είμαι το δικό μου όλον… Όπως κι εσύ είσαι το δικό σου.
Αταίριαστοι αλλά υπάρχουμε και οι δύο.
Εσύ με την κακία σου κι εγώ με τις άμυνές μου απέναντί της.
Λες η κακία φωλιάζει στις διαφορετικές φυλές κι επιλογές.
Εγώ θα σου πω ότι η κακία φωλιάζει μόνο στις ψυχές.
Κι αν το καταλάβεις νωρίς, ίσως να βρεις το χρόνο να σώσεις τη δική σου από το δηλητήριο του ρατσισμού σου…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.