Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε;
Tι καλοκαίρι και αηδίες είναι αυτό;
Το καλοκαίρι του καύσωνα, των ανέμων όπου μόνο ο Λαμπίρης, η Τζοβάννα και η γιαγιά Αννούσκα λείπουν. Οχι δεν θα εξηγήσω ποιοι είναι αυτοί που μου καμώνεσαι ότι τάχα δεν ξέρεις ενώ ήσουν στην εφεύρεση του τροχού.
Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε;
Όλοι μας μισούν, η κυβέρνηση (τρόπος του λέγειν), οι γείτονες (ειδικά του 6ου), οι Ευρωπαίοι (εξαιρούνται οι Ισλανδοί), ο ντελιβεράς με την τρύπια εξάτμιση που κάνει σφήνα μπροστά σου, κόβει δεξιά και περνάει με κόκκινο. Απόλυτη, λογική συνέπεια να τους μισούμε κι εμείς, όλους αυτούς. Και πολύ σωστά κάνουμε!
Kαι ακόμη πιο σωστό είναι να προσπαθήσεις έστω να ξεφύγεις. Να πας την καταδίκη μου διακοπές, και βακάνς χωρίς θάλασσα είναι καρπούζι χωρίς κουκούτσια. (Με την σκέψη αυτή τώρα, ρε λες να λέει και στο βουνό; Διότι το κουκούτσι σε κάθε μπουκιά, μου την δίνει.)
Δοκιμή νούμερο ούνο, ζέσταμα, είπα να σκάσω μύτη σε ένα ωραιότατο πουλόμπαρο, μέσα στο πράσινο. Η πισίνα, δια γυμνού οφθαλμού, καθαρή την έκοψα. Προσγειώνομαι σε σκιερή ξαπλώστρα. Χαλαρή μουσική που εμπλουτιζόταν με άπειρα φλάτσα-φλούτσα αριστεροδεξιά μου από τα βρεγμένα φλιπ-φλοπς. Εβγαλα το βιβλίο μου, κατέβασα το καπελάκι μου ως τα φρύδια και βούλιαξα στην αφήγηση, που μεταξύ μας τώρα, βλακεία ήταν. Απλά είπα να το τελειώσω και στο τέλος να αποφασίσω πόσα βόλτ θα ήταν η ενδεδειγμένη δόση για τα ηλεκτροσόκ προς την συγγραφέα.
Βρίσκω μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην Μαρία και τον Παναγιώτη. Ούτε που τους ήξερα. Για την ακρίβεια δεν ήξερα πως υπήρχαν κι ίσως να ήταν καλύτερα να μην το μάθαινα. Κάθονταν δίπλα μου. ‘Η μήπως ήρθαν μετά; Κάνανε διάφορες γλυκουλιές. Μάλιστα η Μαρία έκανε και ερωτήσεις τύπου: “Σαρλώ, είναι πόλη της Γαλλίας;” Σ΄αυτό το μικροδευτερόλεπτο ένοιωσα την ξαπλώστρα μου να θέλει να με κάνει ανατροπή, να γίνει νεροτσουλήθρα,να με εκσφενδονίσει στο κέντρο της πισίνας,στο κεφάλι του μικρού που φώναζε στο μπαμπά του στην απέναντι πλευρά, “Τοίτα μπαμπά, τοίτα, κάνω βουτές!”.Και φουρ-φουρ η σφυρίχτρα ο ναυαγοσώστης, “Οχι βουτιές”
Απέναντι, ξανθιές υποψήφιες μοδέλες και σφίχτηδες. Κοιτάζομαι. Ρε το μαύρισμα αυτό από πότε το κάνανε; Τα Χριστούγεννα κάτω από τα λαμπιόνια; Πού; Στα μικροκύματα; Και δώστου λάδι, τόσο που πιστεύω πως πήραν επιδότηση από κάποιο Ευρωπαϊκό πακέτο.
Και επειδή το καλοκαίρι είναι στη μέση περίπου, θα έχει συνέχεια (;)
Το καλοκαίρι του καύσωνα, των ανέμων όπου μόνο ο Λαμπίρης, η Τζοβάννα και η γιαγιά Αννούσκα λείπουν. Οχι δεν θα εξηγήσω ποιοι είναι αυτοί που μου καμώνεσαι ότι τάχα δεν ξέρεις ενώ ήσουν στην εφεύρεση του τροχού.
Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε;
Όλοι μας μισούν, η κυβέρνηση (τρόπος του λέγειν), οι γείτονες (ειδικά του 6ου), οι Ευρωπαίοι (εξαιρούνται οι Ισλανδοί), ο ντελιβεράς με την τρύπια εξάτμιση που κάνει σφήνα μπροστά σου, κόβει δεξιά και περνάει με κόκκινο. Απόλυτη, λογική συνέπεια να τους μισούμε κι εμείς, όλους αυτούς. Και πολύ σωστά κάνουμε!
Kαι ακόμη πιο σωστό είναι να προσπαθήσεις έστω να ξεφύγεις. Να πας την καταδίκη μου διακοπές, και βακάνς χωρίς θάλασσα είναι καρπούζι χωρίς κουκούτσια. (Με την σκέψη αυτή τώρα, ρε λες να λέει και στο βουνό; Διότι το κουκούτσι σε κάθε μπουκιά, μου την δίνει.)
Δοκιμή νούμερο ούνο, ζέσταμα, είπα να σκάσω μύτη σε ένα ωραιότατο πουλόμπαρο, μέσα στο πράσινο. Η πισίνα, δια γυμνού οφθαλμού, καθαρή την έκοψα. Προσγειώνομαι σε σκιερή ξαπλώστρα. Χαλαρή μουσική που εμπλουτιζόταν με άπειρα φλάτσα-φλούτσα αριστεροδεξιά μου από τα βρεγμένα φλιπ-φλοπς. Εβγαλα το βιβλίο μου, κατέβασα το καπελάκι μου ως τα φρύδια και βούλιαξα στην αφήγηση, που μεταξύ μας τώρα, βλακεία ήταν. Απλά είπα να το τελειώσω και στο τέλος να αποφασίσω πόσα βόλτ θα ήταν η ενδεδειγμένη δόση για τα ηλεκτροσόκ προς την συγγραφέα.
Βρίσκω μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην Μαρία και τον Παναγιώτη. Ούτε που τους ήξερα. Για την ακρίβεια δεν ήξερα πως υπήρχαν κι ίσως να ήταν καλύτερα να μην το μάθαινα. Κάθονταν δίπλα μου. ‘Η μήπως ήρθαν μετά; Κάνανε διάφορες γλυκουλιές. Μάλιστα η Μαρία έκανε και ερωτήσεις τύπου: “Σαρλώ, είναι πόλη της Γαλλίας;” Σ΄αυτό το μικροδευτερόλεπτο ένοιωσα την ξαπλώστρα μου να θέλει να με κάνει ανατροπή, να γίνει νεροτσουλήθρα,να με εκσφενδονίσει στο κέντρο της πισίνας,στο κεφάλι του μικρού που φώναζε στο μπαμπά του στην απέναντι πλευρά, “Τοίτα μπαμπά, τοίτα, κάνω βουτές!”.Και φουρ-φουρ η σφυρίχτρα ο ναυαγοσώστης, “Οχι βουτιές”
Απέναντι, ξανθιές υποψήφιες μοδέλες και σφίχτηδες. Κοιτάζομαι. Ρε το μαύρισμα αυτό από πότε το κάνανε; Τα Χριστούγεννα κάτω από τα λαμπιόνια; Πού; Στα μικροκύματα; Και δώστου λάδι, τόσο που πιστεύω πως πήραν επιδότηση από κάποιο Ευρωπαϊκό πακέτο.
Και επειδή το καλοκαίρι είναι στη μέση περίπου, θα έχει συνέχεια (;)
Απόστολος Καζάκος
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.