Εκείνη ξέρει τον τρόπο. Μόνο εκείνη…
Μεγάλωσες πια…
Μετράς χρόνια που ήρθαν και πέρασαν και υπολογίζεις πόσα άλλα θα έρθουν.
Αν θέλουν να έρθου. Αν τύχει…
Μετράς ανθρώπους, στιγμές, μνήμες. Μνήμες καλές, μνήμες πονεμένες.
Άξιζαν; Αναρωτιέσαι.
Κι απάντηση δε θέλεις να δώσεις. Γιατί μέσα σε όλες κι όλες τις μνήμες που έζησες, έρχονται κι εκείνα τα κενά. Οι άδειες θέσεις όσων θα μπορούσες να ζήσεις μα δεν τα κατάφερες. Δεν τα τόλμησες.
Μπερδεύονται στο κεφάλι, στην καρδιά, στην ψυχή σου.
Πόσα δείλιασες σε τούτη τη ζωή;
Πόσα δεν άντεξες το βάρος τους και τα άφησες στην άκρη;
Έρωτες, φίλους, ευκαιρίες. Αυτά που μετάνιωσες τολμάς να τα παραδεχτείς;
Πόσες ήταν εκείνες οι μοναδικές στιγμές που έπρεπε να κάνεις ένα βήμα εμπρός κι εσύ έτρεξες χιλιόμετρα πίσω;
Μην αποστρέφεις το βλέμμα σαν σου μιλώ. Μη δακρύζεις σαν σε ρωτώ. Μην κρύβεις το κεφάλι σου στο χώμα. Μην αρνείσαι όσα έκανες. Λάθη μιας ζωής ήταν. Παραδέξου τα.
Απαρνήθηκες τις μνήμες κι έμεινες να ζεις με τα “αν”.
Κι είναι αυτά τα “αν” που έφτασες να τα μισείς.
Καυτές πέτρες φορτωμένες στην πλάτη σου όλες οι δειλίες. Σκάνε στο δέρμα, βασανίζουν την ψυχή. Αυτή την ψυχή που τόσο έπρεπε να την προσέξεις εσύ τη γέμισες άκαπνες στιγμές.
Πέρασαν χρόνοι, πέρασαν άνθρωποι κι εσύ απόμεινες να μετανιώνεις.
Κι έμαθες.
Με το σκληρό τρόπο αλλά έμαθες. Τώρα ξέρεις πως η ζωή θέλει τόλμη. Θέλει να βουτάς στη φωτιά και να μη σε νοιάζει αν θα καείς. Να τη ζεις θέλει, όχι να τη φοβάσαι.
Κι ας πάθεις.
Ας πονέσεις.
Καλύτερα ένας θαρραλαίος πόνος σήμερα παρά χίλιοι δειλιασμένοι πόνοι για κάθε αύριο της ζωής σου.
Κι αυτή την ψυχούλα που έχεις ανάμεσα στα στήθια σου, εκείνο το πουλί που φτεροκοπάει με κάθε ευκαιρία , να το φυλάς. Μην του ψαλιδίζεις τα φτερά, μην το αφήνεις ατάιστο. Λάθος ή σωστές οι επιλογές σου, είναι δικές σου και καλώς καμωμένες. Ζήσε τις. Γέμισε τη μνήμη και την ψυχή στιγμές.
Γιόρτασέ τις επιλογές σου καθώς έρχονται κι ας τις μετανιώσεις αργότερα. Τουλάχιστον θα τις έχεις ζήσει, θα τις έχεις απολαύσει. Μη φυλακίζεσαι σε γυάλες. Μη δένεσαι με τα σκοινιά των πρέπει.
Την ψυχή να προσέχεις, δε θα βαρεθώ να στο λέω. Μη σταματάς να την ακούς.
Την ψυχή σου να μην την αφήνεις παραπονομένη.
Να μην τη γεμίζεις απωθημένα, πικρίες κι ερωτηματικά. Να την αγαπάς και να της κάνεις τα χατήρια.
Κι αυτή θα σε ανταμείψει.
Μην ψάχνεις πως.
Εκείνη ξέρει τον τρόπο. Μόνο εκείνη…
Μετράς χρόνια που ήρθαν και πέρασαν και υπολογίζεις πόσα άλλα θα έρθουν.
Αν θέλουν να έρθου. Αν τύχει…
Μετράς ανθρώπους, στιγμές, μνήμες. Μνήμες καλές, μνήμες πονεμένες.
Άξιζαν; Αναρωτιέσαι.
Κι απάντηση δε θέλεις να δώσεις. Γιατί μέσα σε όλες κι όλες τις μνήμες που έζησες, έρχονται κι εκείνα τα κενά. Οι άδειες θέσεις όσων θα μπορούσες να ζήσεις μα δεν τα κατάφερες. Δεν τα τόλμησες.
Μπερδεύονται στο κεφάλι, στην καρδιά, στην ψυχή σου.
Πόσα δείλιασες σε τούτη τη ζωή;
Πόσα δεν άντεξες το βάρος τους και τα άφησες στην άκρη;
Έρωτες, φίλους, ευκαιρίες. Αυτά που μετάνιωσες τολμάς να τα παραδεχτείς;
Πόσες ήταν εκείνες οι μοναδικές στιγμές που έπρεπε να κάνεις ένα βήμα εμπρός κι εσύ έτρεξες χιλιόμετρα πίσω;
Μην αποστρέφεις το βλέμμα σαν σου μιλώ. Μη δακρύζεις σαν σε ρωτώ. Μην κρύβεις το κεφάλι σου στο χώμα. Μην αρνείσαι όσα έκανες. Λάθη μιας ζωής ήταν. Παραδέξου τα.
Απαρνήθηκες τις μνήμες κι έμεινες να ζεις με τα “αν”.
Κι είναι αυτά τα “αν” που έφτασες να τα μισείς.
Καυτές πέτρες φορτωμένες στην πλάτη σου όλες οι δειλίες. Σκάνε στο δέρμα, βασανίζουν την ψυχή. Αυτή την ψυχή που τόσο έπρεπε να την προσέξεις εσύ τη γέμισες άκαπνες στιγμές.
Πέρασαν χρόνοι, πέρασαν άνθρωποι κι εσύ απόμεινες να μετανιώνεις.
Κι έμαθες.
Με το σκληρό τρόπο αλλά έμαθες. Τώρα ξέρεις πως η ζωή θέλει τόλμη. Θέλει να βουτάς στη φωτιά και να μη σε νοιάζει αν θα καείς. Να τη ζεις θέλει, όχι να τη φοβάσαι.
Κι ας πάθεις.
Ας πονέσεις.
Καλύτερα ένας θαρραλαίος πόνος σήμερα παρά χίλιοι δειλιασμένοι πόνοι για κάθε αύριο της ζωής σου.
Κι αυτή την ψυχούλα που έχεις ανάμεσα στα στήθια σου, εκείνο το πουλί που φτεροκοπάει με κάθε ευκαιρία , να το φυλάς. Μην του ψαλιδίζεις τα φτερά, μην το αφήνεις ατάιστο. Λάθος ή σωστές οι επιλογές σου, είναι δικές σου και καλώς καμωμένες. Ζήσε τις. Γέμισε τη μνήμη και την ψυχή στιγμές.
Γιόρτασέ τις επιλογές σου καθώς έρχονται κι ας τις μετανιώσεις αργότερα. Τουλάχιστον θα τις έχεις ζήσει, θα τις έχεις απολαύσει. Μη φυλακίζεσαι σε γυάλες. Μη δένεσαι με τα σκοινιά των πρέπει.
Την ψυχή να προσέχεις, δε θα βαρεθώ να στο λέω. Μη σταματάς να την ακούς.
Την ψυχή σου να μην την αφήνεις παραπονομένη.
Να μην τη γεμίζεις απωθημένα, πικρίες κι ερωτηματικά. Να την αγαπάς και να της κάνεις τα χατήρια.
Κι αυτή θα σε ανταμείψει.
Μην ψάχνεις πως.
Εκείνη ξέρει τον τρόπο. Μόνο εκείνη…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.