Δε θέλω να πολεμώ μονάχη πια.
Μίλα μου.
Όταν η σιωπή μου κάνει κρότο, όταν τα σκοτάδια μου τα νιώθεις να μας τριγυρνάνε, μίλα μου.
Μην περιμένεις να σου πω εγώ.
Έμαθα να κλείνομαι στα ζόρια. Έμαθα μονάχη μου για χρόνια.
Κι είναι αυτό το μαζί, το δικό μας μαζί που τόσο το αγαπώ κι όμως δε λέω να το συνηθίσω.
Σαν με βλέπεις λοιπόν και πέφτω, άπλωσε το χέρι σου και κράτα με.
Μίλα μου να ακούω τη φωνή σου. Μίλα μου να σε κάμω πυξίδα μες τη μαυρίλα που απειλεί να με τυλίξει. Έτσι θα βρω το δρόμο μου.
Επέμεινε να σου πω τι έχω.
Μη σταματάς στα τίποτά μου. Πάντα πίσω υπάρχει κάτι. Υπάρχει ένα τίποτα που σημαίνει πολύ περισσότερα από όσα εγώ αφήνω να φανούν.
Είναι οι δαίμονές μου. Είναι στοιχειά που μεγάλωσαν στη μοναξιά μου και τρέφονται από αυτή.
Μα τώρα το μαζί μας θα τα νικήσει.
Αρκεί να το πάρω απόφαση και να ανοιχτώ. Αρκεί να επιμείνεις να σου ανοιχτώ.
Δύσκολο πράγμα είναι. Γι’αυτό μη θυμώνεις στις αρνήσεις μου.
Μεγαλώνεις, ζεις, πονάς. Μαθαίνεις να αυτοπροστατεύεσαι. Ιδίως όταν υπήρξαν άλλοι που σε γέμισαν πληγές. Άλλοι που σε έκαναν να μην εμπιστεύεσαι μήτε τη σκιά σου.
Κι εγώ τη φοβάμαι τη σκιά μου.
Ακόμη και τώρα που μου κρατάς το χέρι.
Ξυπνώ τις νύχτες και ψάχνω αν είσαι εκεί.
Κοιτώ πίσω μου καχύποπτα αναζητώντας λεπίδες έτοιμες να με μαχαιρώσουν. Κι όσο τις σκέφτομαι τις λεπίδες, τόσο εσύ είσαι εκεί να με προστατεύσεις.
Ξέμαθα να βασίζομαι σε άλλους. Ξέμαθα να με νοιάζονται.
Μάλλον δεν το έμαθα ποτέ αληθινά.
Νόμιζα πάντα πως το είχα. Μα στο τέλος έβγαινε πως έκανα λάθος.
Κι έτσι έγινα όπως έγινα.
Μοναχικό αγρίμι με λες που δε μοιράζεται. Γλύφει μονάχα τις πληγές, που εσύ δεν τις βλέπεις μα υπάρχουν. Και κοιτά καχύποπτο τριγύρω περιμένοντας άλλες.
Μη μου θυμώνεις. Κατάλαβέ με μόνο και μίλα μου.
Επέμεινε να σου πω τι έχω. Ζόρισέ με να ξεστομίσω τα ζόρια μου, να μοιραστώ.
Θα το κάνω, το ξέρω. Κανείς δεν μπορεί για πολύ μόνος του, είναι ο νόμος των ανθρώπων.
Θα σε εμπιστευτώ. Θα ανοίξω την καρδιά μου να δεις τους φόβους μου.
Μην τρομάξεις. Μόνο κατάλαβέ με και στήριξέ με.
Όπως το ίδιο θα κάνω κι εγώ για τα δικά σου δαιμονικά.
Όλοι έχουμε, άλλωστε, κανείς μας δεν ξεφεύγει από δαύτα.
Ολοένα έρχονται κι απειλούν με τα σκοτάδια τους. Μακριά πλοκάμια μας τυλίγουν κι αρχίζουν να σφίγγουν.
Θα μας πνίξουν;
Ελπίζω όχι.
Δεν τους μισώ τους δαίμονές μου. Τους έμαθα πια. Τους κοιτώ στα μάτια και τους αποκαλώ με το μικρό τους όνομα. Με θράσος εκεί που αυτοί περίμεναν παρακάλια. Έλα να τους γελάσουμε κατάμουτρα μαζί.
Κάνε με να σου ανοιχτώ.
Κι όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους.
Δε θέλω να πολεμώ μονάχη πια. Δε θέλω τα σκοτάδια.
Θέλω να ξορκίσουμε μαζί τους δαίμονές μας, αγάπη μου.
Έλα…
Όταν η σιωπή μου κάνει κρότο, όταν τα σκοτάδια μου τα νιώθεις να μας τριγυρνάνε, μίλα μου.
Μην περιμένεις να σου πω εγώ.
Έμαθα να κλείνομαι στα ζόρια. Έμαθα μονάχη μου για χρόνια.
Κι είναι αυτό το μαζί, το δικό μας μαζί που τόσο το αγαπώ κι όμως δε λέω να το συνηθίσω.
Σαν με βλέπεις λοιπόν και πέφτω, άπλωσε το χέρι σου και κράτα με.
Μίλα μου να ακούω τη φωνή σου. Μίλα μου να σε κάμω πυξίδα μες τη μαυρίλα που απειλεί να με τυλίξει. Έτσι θα βρω το δρόμο μου.
Επέμεινε να σου πω τι έχω.
Μη σταματάς στα τίποτά μου. Πάντα πίσω υπάρχει κάτι. Υπάρχει ένα τίποτα που σημαίνει πολύ περισσότερα από όσα εγώ αφήνω να φανούν.
Είναι οι δαίμονές μου. Είναι στοιχειά που μεγάλωσαν στη μοναξιά μου και τρέφονται από αυτή.
Μα τώρα το μαζί μας θα τα νικήσει.
Αρκεί να το πάρω απόφαση και να ανοιχτώ. Αρκεί να επιμείνεις να σου ανοιχτώ.
Δύσκολο πράγμα είναι. Γι’αυτό μη θυμώνεις στις αρνήσεις μου.
Μεγαλώνεις, ζεις, πονάς. Μαθαίνεις να αυτοπροστατεύεσαι. Ιδίως όταν υπήρξαν άλλοι που σε γέμισαν πληγές. Άλλοι που σε έκαναν να μην εμπιστεύεσαι μήτε τη σκιά σου.
Κι εγώ τη φοβάμαι τη σκιά μου.
Ακόμη και τώρα που μου κρατάς το χέρι.
Ξυπνώ τις νύχτες και ψάχνω αν είσαι εκεί.
Κοιτώ πίσω μου καχύποπτα αναζητώντας λεπίδες έτοιμες να με μαχαιρώσουν. Κι όσο τις σκέφτομαι τις λεπίδες, τόσο εσύ είσαι εκεί να με προστατεύσεις.
Ξέμαθα να βασίζομαι σε άλλους. Ξέμαθα να με νοιάζονται.
Μάλλον δεν το έμαθα ποτέ αληθινά.
Νόμιζα πάντα πως το είχα. Μα στο τέλος έβγαινε πως έκανα λάθος.
Κι έτσι έγινα όπως έγινα.
Μοναχικό αγρίμι με λες που δε μοιράζεται. Γλύφει μονάχα τις πληγές, που εσύ δεν τις βλέπεις μα υπάρχουν. Και κοιτά καχύποπτο τριγύρω περιμένοντας άλλες.
Μη μου θυμώνεις. Κατάλαβέ με μόνο και μίλα μου.
Επέμεινε να σου πω τι έχω. Ζόρισέ με να ξεστομίσω τα ζόρια μου, να μοιραστώ.
Θα το κάνω, το ξέρω. Κανείς δεν μπορεί για πολύ μόνος του, είναι ο νόμος των ανθρώπων.
Θα σε εμπιστευτώ. Θα ανοίξω την καρδιά μου να δεις τους φόβους μου.
Μην τρομάξεις. Μόνο κατάλαβέ με και στήριξέ με.
Όπως το ίδιο θα κάνω κι εγώ για τα δικά σου δαιμονικά.
Όλοι έχουμε, άλλωστε, κανείς μας δεν ξεφεύγει από δαύτα.
Ολοένα έρχονται κι απειλούν με τα σκοτάδια τους. Μακριά πλοκάμια μας τυλίγουν κι αρχίζουν να σφίγγουν.
Θα μας πνίξουν;
Ελπίζω όχι.
Δεν τους μισώ τους δαίμονές μου. Τους έμαθα πια. Τους κοιτώ στα μάτια και τους αποκαλώ με το μικρό τους όνομα. Με θράσος εκεί που αυτοί περίμεναν παρακάλια. Έλα να τους γελάσουμε κατάμουτρα μαζί.
Κάνε με να σου ανοιχτώ.
Κι όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους.
Δε θέλω να πολεμώ μονάχη πια. Δε θέλω τα σκοτάδια.
Θέλω να ξορκίσουμε μαζί τους δαίμονές μας, αγάπη μου.
Έλα…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.