όπως θέλω να σε μάθω κι εγώ…
Δε με ξέρεις.
Πως θα γινόταν, άλλωστε, να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν καλά καλά ούτε εγώ με ξέρω.
Όταν υπάρχουν γωνίες μέσα μου αξεσκόνιστες κι από μένα την ίδια.
Όταν υπάρχουν αντιδράσεις και συναισθήματα που έρχονται δίχως να τα προβλέψω, δίχως να τα περιμένω, δίχως να μπορώ να τα διαχειριστώ.
Δε με ξέρεις.
Μα θέλω να προσπαθήσεις να με μάθεις. Να με μάθεις όπως δεν κατάφερε κανείς. Όχι απαραίτητα γιατί δεν προσπάθησε αλλά γιατί δεν τον άφησα.
Είναι εκείνες οι πληγές της ανώριμης ζωής μας, της αυθόρμητης κι εκδηλωτικής, που σηκώνουν τείχη γύρω μας. Κι όσο αυξάνουν οι πληγές, τόσο θωρακίζεται η άμυνα. Τόσο κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν αφήνουμε να μας πλησιάσει κανείς.
Κακός σύμβουλος ο φόβος. Γεννά μοναξιά.
Και δε θέλω άλλο πια να φοβάμαι. Και τη σιχάθηκα τη μοναξιά.
Θέλω να με μάθεις. Και θα σε βοηθήσω κι εγώ.
Τα τείχη μιας ζωής δεν μπορώ σε ένα βράδυ να τα γκρεμίσω, αλλά έχω μια κερκόπορτα ξεκλείδωτη.
Την είχα φυλαγμένη από καιρό, πιστεύοντας πάντα στο ενδεχόμενο…
Δε μαρτυρώ που είναι η μεριά της, αλλά εσένα θα σε κατευθύνω. Κι αν μπορείς βρες την…
Αλλά προσπάθησε, σε παρακαλώ.
Δε θα θέλει κλειδί να την ανοίξεις. Θα σπρώξεις απλά και θα μπεις στον κόσμο μου. Αυτόν που κράταγα από καιρό κρυμμένο.
Θέλω να με μάθεις.
Τι μου αρέσει, τι μισώ, τι με διασκεδάζει, τι με τσατίζει. Γιατί γελώ και την αμέσως επόμενη στιγμή δακρύζω ή το ανάποδο…
Θέλω να μπορείς να ξεχωρίζεις στο ανεπαίσθητο παίξιμο των ματιών και στην κλίση των χειλιών μου, τη διάθεση της στιγμής.
Θέλω να μπορείς να μαντέψεις το επόμενο τραγούδι που θα σου βάλω να ακούσεις, όταν ξενυχτώντας παίζει ο ένας μουσική στον άλλο.
Θέλω τα μικρά κι ασήμαντα, τα σημαντικά και στοιχειώδη…
Θέλω να γνωρίσεις τα στεγανά και τα θέλω μου, τα πρέπει και τα επιβάλλεται.
Θέλω να ψηλαφίσεις τις άκρες μου και να βρεις καμπύλες και γωνίες, το φως και το σκοτάδι μου.
Θέλω πολλά.
Κάποια αγχώνουν, κάποια πάλι ίσως να έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό σου.
Αλλά δε θέλω να σου έχω μυστικά. Δε θέλω τυφλά σημεία, ούτε ψέματα. Δε θέλω δήθεν και φτιασιδωμένα λόγια.
Θέλω να ξέρεις ποια είμαι και πως είμαι. Με τα λάθη και τα σωστά μου, τις ατέλειες και τις καλοσύνες μου.
Με εκείνα τα αφιλότιμα τα δάκρυα που τρέχουν ολοένα και τις στιγμές του γέλιου μου.
Τις παρεξηγιάρικες σιωπές και τις περίεργες ματιές μου…
Με τα ταξίδια του νου, τα πνιγμένα μουσική και τις ατέλειωτες αγκαλιές που αναζητώ στις μεγάλες μου φουρτούνες.
Θέλω να μπορείς να με ζωγραφίσεις με τα μάτια σφαλιστά και να είναι η αφή και ο οσμή σου που θα με αναγνωρίζουν ανάμεσα στο πλήθος.
Θέλω να είμαι εγώ και να είσαι εσύ για μένα.
Και άνθρωπος και δάσκαλος και σύντροφος και φίλος κι εραστής.
Τα θέλω όλα, μα δε θα στα ζητήσω.
Γιατί πάνω από όλα θέλω να θελήσεις εσύ να τα ανακαλύψεις.
Αυτό μετρά μέσα μου.
Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να γκρεμίσει με τον καιρό συθέμελα τα τείχη της μοναξιάς και της πικρίας μου.
Να με κάνει να πιστέψω πως η πλευρά των ανθρώπων που αναζήτησα, η φωτεινή και κρυστάλλινη, δεν υπάρχει μόνο στην αιώνια λιακάδα ενός ονειροπιασμένου μυαλού.
Και πως αυτός ο άτιμος ο έρωτας, που τον κυνήγησα τόσο κι ολοένα μου ξέφευγε από τις χούφτες, μπορεί να έρθει και μια φορά χωρίς να τον ζητήσω.
Έτσι για την έκπληξη, για την ειρωνεία, για τη συνωμοσία ενός σύμπαντος που ξέρει από χιούμορ…
Για την αλλαγή που λένε…
Τούτο δω που νιώθω τώρα δεν μπορεί να είναι λάθος. Κι αυτή η βαθιά επιθυμία μου να με μάθεις, ξεχειλίζει.
Θέλω να με μάθεις… όπως θέλω να σε μάθω κι εγώ…
Τολμώ να ακυρώσω τις άμυνες μου.
Τολμάς να τις περάσεις;
Πως θα γινόταν, άλλωστε, να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν καλά καλά ούτε εγώ με ξέρω.
Όταν υπάρχουν γωνίες μέσα μου αξεσκόνιστες κι από μένα την ίδια.
Όταν υπάρχουν αντιδράσεις και συναισθήματα που έρχονται δίχως να τα προβλέψω, δίχως να τα περιμένω, δίχως να μπορώ να τα διαχειριστώ.
Δε με ξέρεις.
Μα θέλω να προσπαθήσεις να με μάθεις. Να με μάθεις όπως δεν κατάφερε κανείς. Όχι απαραίτητα γιατί δεν προσπάθησε αλλά γιατί δεν τον άφησα.
Είναι εκείνες οι πληγές της ανώριμης ζωής μας, της αυθόρμητης κι εκδηλωτικής, που σηκώνουν τείχη γύρω μας. Κι όσο αυξάνουν οι πληγές, τόσο θωρακίζεται η άμυνα. Τόσο κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν αφήνουμε να μας πλησιάσει κανείς.
Κακός σύμβουλος ο φόβος. Γεννά μοναξιά.
Και δε θέλω άλλο πια να φοβάμαι. Και τη σιχάθηκα τη μοναξιά.
Θέλω να με μάθεις. Και θα σε βοηθήσω κι εγώ.
Τα τείχη μιας ζωής δεν μπορώ σε ένα βράδυ να τα γκρεμίσω, αλλά έχω μια κερκόπορτα ξεκλείδωτη.
Την είχα φυλαγμένη από καιρό, πιστεύοντας πάντα στο ενδεχόμενο…
Δε μαρτυρώ που είναι η μεριά της, αλλά εσένα θα σε κατευθύνω. Κι αν μπορείς βρες την…
Αλλά προσπάθησε, σε παρακαλώ.
Δε θα θέλει κλειδί να την ανοίξεις. Θα σπρώξεις απλά και θα μπεις στον κόσμο μου. Αυτόν που κράταγα από καιρό κρυμμένο.
Θέλω να με μάθεις.
Τι μου αρέσει, τι μισώ, τι με διασκεδάζει, τι με τσατίζει. Γιατί γελώ και την αμέσως επόμενη στιγμή δακρύζω ή το ανάποδο…
Θέλω να μπορείς να ξεχωρίζεις στο ανεπαίσθητο παίξιμο των ματιών και στην κλίση των χειλιών μου, τη διάθεση της στιγμής.
Θέλω να μπορείς να μαντέψεις το επόμενο τραγούδι που θα σου βάλω να ακούσεις, όταν ξενυχτώντας παίζει ο ένας μουσική στον άλλο.
Θέλω τα μικρά κι ασήμαντα, τα σημαντικά και στοιχειώδη…
Θέλω να γνωρίσεις τα στεγανά και τα θέλω μου, τα πρέπει και τα επιβάλλεται.
Θέλω να ψηλαφίσεις τις άκρες μου και να βρεις καμπύλες και γωνίες, το φως και το σκοτάδι μου.
Θέλω πολλά.
Κάποια αγχώνουν, κάποια πάλι ίσως να έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό σου.
Αλλά δε θέλω να σου έχω μυστικά. Δε θέλω τυφλά σημεία, ούτε ψέματα. Δε θέλω δήθεν και φτιασιδωμένα λόγια.
Θέλω να ξέρεις ποια είμαι και πως είμαι. Με τα λάθη και τα σωστά μου, τις ατέλειες και τις καλοσύνες μου.
Με εκείνα τα αφιλότιμα τα δάκρυα που τρέχουν ολοένα και τις στιγμές του γέλιου μου.
Τις παρεξηγιάρικες σιωπές και τις περίεργες ματιές μου…
Με τα ταξίδια του νου, τα πνιγμένα μουσική και τις ατέλειωτες αγκαλιές που αναζητώ στις μεγάλες μου φουρτούνες.
Θέλω να μπορείς να με ζωγραφίσεις με τα μάτια σφαλιστά και να είναι η αφή και ο οσμή σου που θα με αναγνωρίζουν ανάμεσα στο πλήθος.
Θέλω να είμαι εγώ και να είσαι εσύ για μένα.
Και άνθρωπος και δάσκαλος και σύντροφος και φίλος κι εραστής.
Τα θέλω όλα, μα δε θα στα ζητήσω.
Γιατί πάνω από όλα θέλω να θελήσεις εσύ να τα ανακαλύψεις.
Αυτό μετρά μέσα μου.
Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να γκρεμίσει με τον καιρό συθέμελα τα τείχη της μοναξιάς και της πικρίας μου.
Να με κάνει να πιστέψω πως η πλευρά των ανθρώπων που αναζήτησα, η φωτεινή και κρυστάλλινη, δεν υπάρχει μόνο στην αιώνια λιακάδα ενός ονειροπιασμένου μυαλού.
Και πως αυτός ο άτιμος ο έρωτας, που τον κυνήγησα τόσο κι ολοένα μου ξέφευγε από τις χούφτες, μπορεί να έρθει και μια φορά χωρίς να τον ζητήσω.
Έτσι για την έκπληξη, για την ειρωνεία, για τη συνωμοσία ενός σύμπαντος που ξέρει από χιούμορ…
Για την αλλαγή που λένε…
Τούτο δω που νιώθω τώρα δεν μπορεί να είναι λάθος. Κι αυτή η βαθιά επιθυμία μου να με μάθεις, ξεχειλίζει.
Θέλω να με μάθεις… όπως θέλω να σε μάθω κι εγώ…
Τολμώ να ακυρώσω τις άμυνες μου.
Τολμάς να τις περάσεις;
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.