Ο επιτυχημένος ομορφάντρας,ο κοκέτης, καλοκάγαθος τύπος
Γεννήθηκε στην Αθήνα από εύπορη οικογένεια της Κωνσταντινούπολης στις 13 Μαρτίου του 1913. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σπούδασε στην σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού και στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει χρυσοχόος! Παρασυρμένος από το έντονο κλίμα του φιλελευθερισμού της εποχής, παράτησε τις σπουδές του και παραδόθηκε στις διασκεδάσεις!
Για να βγάλει τα προς το ζην, κατέληξε κομπάρσος σε μια θεατρική παράσταση του Λουϊ Ζουβέ. Στη συνέχεια σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Λουί Ζουβέ στο Παρίσι (1931) και έπαιξε στο γαλλικό θέατρο και τον κινηματογράφο σε ρόλους ζεν πρεμιέ με το όνομα Κωστάν Νταράς (Constant D' Aras). Η κινηματογραφική του καριέρα στο Παρίσι περιλαμβάνει συμμετοχές σε ταινίες όπως: "Πόρτο Φράγκο", "Ο τελευταίος Ροβινσώνας", "Ανεβαίνοντας τα Ηλύσια" κ.ά.
Το 1938 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου συνέχισε τη θεατρική του σταδιοδρομία, συνεργαζόμενος με τους πιο αξιόλογους θιάσους της εποχής. Ξεκίνησε με τον Θίασο της Κατερίνας στο έργο Τα Παράσημα της Γριούλας. Το 1941 ερμήνευσε τον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο στο έργο Ο Παίκτης του Ντοστογιέφσκι με το θίασο του Μ. Μυράτ - Γ. Παππά. Αργότερα, το 1948, ίδρυσε δικό του θίασο και μαζί με την Μ.Μυράτ ανέβασαν το έργο Βρώμικα Χέρια. Συνέχισε με διάφορους θιάσους και το 1958 συγκρότησε θίασο με την Χριστίνα Σύλβα, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του '60 αφοσιώθηκε στην Ελληνική Κωμωδία, κάνοντας σημαντικές επιτυχίες με τους συγγραφείς Γιαλαμά - Πρετεντέρη.
Πρώτη του εμφάνιση στον ελληνικό κινηματογράφο το 1940, στην ταινία Το τραγούδι του χωρισμού, που τον καθιέρωσε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Έπαιξε σε 78 ταινίες, πολλές από τις οποίες ήταν μεγάλες εμπορικές επιτυχίες. Η καριέρα πέρασε από τρεις φάσεις με την ίδια πάντα επιτυχία: του ζεν-πρεμιέ (1940-1956), του πατέρα γνωστών πρωταγωνιστριών (1958-1966) και του μεσόκοπου Δον Ζουάν (1967-1974).
Τιμήθηκε με το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1969, για την ερμηνεία του στη ταινία Ο Μπλοφατζής. Τιμήθηκε με το Μετάλλιο Τραυματία Πολέμου 1940-41 και με το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.
Στην τηλεόραση έκανε την είσοδό του το 1976, παίζοντας μόνο στη σειρά "Εκείνες κι εγώ".
Ο Λάμπρος παντρεύτηκε δυο φορές. Το 1945 με την Γιούλη Γεωργοπούλου από την οποία απέκτησε τον γιο του Δημήτρη (γνωστό δημοσιογράφο), και το 1971 με την Φιλιώ Κεκάτου. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έφυγε τον Ιούνιο του 1985, αλλά εξακολουθεί να γοητεύει το κοινό που τον αγάπησε και τον παρακολούθησε καθ’όλη τη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του, απολαμβάνοντας το πληθωρικό ταλέντο του σε ρόλος που τον χαρακτήρισαν.
Για όλους ο Λάμπρος Κωνσταντάρας θα είναι πάντα ο αγαπημένος γλεντζές, ο αρχοντάνθρωπος της ελληνικής μεγάλης οθόνης, ο εκπληκτικός Μαυρογυαλούρος, ο αμετανόητος μπλοφατζής, το χαριτωμένο γεροντοπαλίκαρο που όταν ερωτευόταν άκουγε μέσα του το χλιμίντρισμα του αλόγου, ο γλυκός πατέρας της Αλίκης, ένας από τους πιο αγαπημένος έλληνες ηθοποιούς.
Πέθανε το 1985.
Χαρακτηριστικοί ρόλοι: Υπάρχει και Φιλότιμο, Η Βίλλα των Οργίων, Ο Στρίγγλος που έγινε Αρνάκι, Καπετάν Φάντης Μπαστούνι, Κάτι Κουρασμένα Παληκάρια, Η Χαρτοπαίχτρα, Ο Σπαγγοραμένος, Της Ζήλειας τα Καμώματα, Η Γυναίκα μου Τρελλάθηκε, Τι 30 Τι 40 Τι 50, Ο Τρελλοπενηντάρης.
"Ο επιτυχημένος ομορφάντρας: ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ξεκινάει την καριέρα του το 1939 με το «Τραγούδι του χωρισμού», συνεχίζει τα «Φωνή της καρδιάς» (1943) του Ιωαννόπουλου, «Εξόρμησις» του Χριστοδούλου κ.ά. δράματα της εποχής. Στην αρχή της καριέρας του είναι ο τίμιος, πλούσιος και βέβαια ομορφάντρας. Εχει κύρος και γοητεία, έχει στυλ και θα αποδώσει με επιτυχία στη συνέχεια της καριέρας του τον ρόλο του διευθυντή ναυτικής σχολής στο περίφημο «Η Αλίκη στο Ναυτικό». Στο σπίτι του βέβαια η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αφού εκεί κυριαρχεί η πραγματική του φύση, που είναι εκείνη του χειραγωγήσιμου καλοκάγαθου άνδρα που συχνά παρουσιάζεται να ψάχνει μανιωδώς τη γυναίκα της ζωής του. Οσο προχωρεί η καριέρα του Λ. Κωνσταντάρα βέβαια, πρωταγωνιστεί όλο και σε περισσότερες κωμωδίες που τον θέλουν στον ρόλο του θύματος επιτήδειων. Είναι όμως πάντα ο σωματώδης, κοκέτης, καλοκάγαθος τύπος."
Μάρνυ Παπαματθαίου
«Χαριτωμένος άνθρωπος, καλλιεργημένος, στοχαστικός στην πραγματικότητα, παρόλη τη γλεντζέδικη ζωή του, ένας μοναχικός και εσωστρεφής καλλιτέχνης, γέμισε τη ζωή μας με ρυθμούς, ανεπανάληπτους χαρακτήρες, ευφάνταστους τύπους και πλούτισε την παραστασιολογία με σημάνσεις που δημιούργησαν πρότυπα. Το γεγονός πως δεν μπόρεσε κανείς να τον μιμηθεί και κανείς δεν τον αντικατέστησε σημαίνει ότι προσκόμισε στο θέατρό μας μια σπάνια υποκριτική γνησιότητα και μια βαθιά χαρακτηρολογική ελληνικότητα. Ήταν ένας Ζαν Γκαμπέν, ένας Ζαν Μαραί, ένας Φερναντέλ και ένας Λουί ντε Φυνές ταυτοχρόνως!»
Κώστας Γεωργουσόπουλος
Για όλους ο Λάμπρος Κωνσταντάρας θα είναι πάντα ο αγαπημένος γλεντζές, ο αρχοντάνθρωπος της ελληνικής μεγάλης οθόνης, ο εκπληκτικός Μαυρογυαλούρος, ο αμετανόητος μπλοφατζής, το χαριτωμένο γεροντοπαλίκαρο που όταν ερωτευόταν άκουγε μέσα του το χλιμίντρισμα του αλόγου, ο γλυκός πατέρας της Αλίκης, ένας από τους πιο αγαπημένους Έλληνες ηθοποιούς.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.