Ευτυχώς που έχω εσάς και ξεχαρμανιάζω
Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Koρίτσια (και αγόρια) αν δεν τα «βγάζω» από μέσα μου θα παθαίνω τυμπανισμό όπως ισχυρίζεται η γιατρός μου και ΔΕΝ πρέπει. Ευτυχώς που έχω εσάς και ξεχαρμανιάζω.
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΚΟΛΛΗΤΗΣ ΜΟΥ ΞΑΝΘΙΑΣ ΦΙΛΗΣ
Προχτές, ήρθε μετά από πολλούς μήνες Η «κολλητή» μου. Είναι ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα, από πολύ καλή οικογένεια, σπουδαγμένη στο Παρίσι, μεγαλωμένη με νταντάδες, ο μπαμπάς της είχε έναν εκδοτικό οίκο από τον οποίο ζούσανε πολύ καλά τέσσερις οικογένειες αλλά ...... ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΛΛΑΞΑΝΕ για όλους μας.
Με την φιλενάδα μου, έχουμε ζήσει χρόνια δοξασμένα, που δεν ήτανε το '21, αλλά τα τελευταία 4, έχουμε ζοριστεί όπως άλλα τόσα εκατομμύρια Έλληνες. Αποφεύγουμε μάλιστα να μιλάμε και στο τηλέφωνο, γιατί το μόνιμο θέμα μας είναι οι λογαριασμοί. Δεν έχει γούστο.
Καθίσαμε στον κήπο μου και συζητούσαμε γελώντας την κωμικοτραγική κατάσταση τόσο την δική μας αλλά και πολλών φίλων μας που έχουν βρεθεί «ταπι» χωρίς να είναι ψύχραιμ. Η φιλενάδα μου, με ενημέρωνε ότι βρήκε αγγελία, όπου ζητάνε μια «εσωτερική κοπέλα για οικιακές δουλειές και για να φροντίζει 3 παιδιά. Προσφέρουνε στέγη, φαγητό και 200 ευρώ το μήνα! »
(Σας το δίνω ως πληροφορία μήπως και ενδιαφέρεστε)
Στην παρέα μας, ήρθε ένας φίλος, νέος, συμπαθής, πτυχιούχος, επιστήμονας και ελεύθερος.
Είδε την φίλη μου, άκουγε εμένα και αφού χωρίσαμε με την «κολλητή μου» Γύρισε και μου είπε: «Πολλή ωραία γυναίκα η φίλη σου, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν κάνατε έναν πλούσιο γάμ, να μην έχετε αυτές τις αγωνίες»!
«Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΓΑΜΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ»
Καταρχάς δεν έψαχνα τον «πλούσιο» γαμπρό γιατί δεν ήμουνα πεινασμένη και είχα έναν παππού ο οποίος μου έφερνε κουζινικά για τις κούκλες μου, σε μινιατούρες πορσελάνης από το παζάρι της Αλεξάνδρειας.
Δεν «έκανα πλούσιο γάμο», γιατί είχα την «ατυχία» να μεγαλώνω σε εύπορη - αστική οικογένεια και διαπίστωσα σύντομα ότι το να έχεις οδηγό να σε πηγαίνει σχολείο και νταντάδες να σου μαθαίνουν Γαλλικά και πιάνο, δεν κάνει ένα παιδί ευτυχισμένο.
Η μοναξιά γίνεται πιο φριχτή όταν την βιώνεις μέσα σε 1000 τετραγωνικά, παρά σε 42.
Για να ζήσω με κάποιον δεν κοίταζα το κλειδί του αυτοκινήτου του, είχα δικό μου από τα 17.
Δεν πίστευα και ΔΕΝ πιστεύω ποτέ, ότι το να πληρώνει κάποιος τους λογαριασμούς πριν από σένα για σένα σε κάνει ανεξάρτητο. (Είδα και την Χριστίνα Ωνάση που δεν είχε άγχος για το ποιος θα πληρώσει το σούπερ μάρκετ τι ωραία που πέρασε).
Δεν είχα την ανάγκη ποτέ ν αποκτήσω «ΕΠΙΘΕΤΟ» για να με αποδεχθούν. Είχα την ατυχία να «περνάω» παντού με το μικρό μου όνομα ....
Δεν ζήλεψα ποτέ την πισίνα Ολυμπιακών διαστάσεων σε σπίτια, γιατί διαπίστωσα ότι όσοι τις έχουν σχεδόν ΠΟΤΕ δεν τις χρησιμοποιούν, απλώς οι «Ινδοί» τις καθαρίζουν από τα φύλλα των δένδρων με απόχη.
Δεν ζήλεψα ποτέ τα εκπληκτικά σπίτια της Ύδρας ή της Μυκόνου γιατί όσο πιο τέλειο το σπίτι, τόσο περισσότερο βαριότανε ο ιδιοκτήτης και τόσο περισσότερο κόσμο φώναζε για να «σκοτώσει» την ανία του.
ΤΑ ΣΚΑΦΗ!
Είχα την χαρά να παντρευτώ τον μπαμπά του παιδιού μου, ο οποίος είναι σπεσιαλίστας στα σκάφη RIVA. Ζούσαμε στην Ιταλία, κοντά στο ναυπηγείο της συγκεκριμένης φίρμας, έζησα την εποχή του 1982 ήταν για την ακρίβεια που η RIVA χρησιμοποίησε την αλκαντάρα, ένα εκπληκτικό υλικό για να ντύνει το εσωτερικό του σκάφους και ..... για οκτώ συνεχή χρόνια, περνούσα οοοοοοολο το καλοκαίρι πάνω σε ένα σκάφος, γιατί απλά αυτή ήταν η δουλειά του συζύγου μου τότε.
ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΚΑΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΣΟΥ
Από βάρκα, φουσκωτό ή το σκάφος του Αμπράμοβιτς, το τι μπινελίκι είχα ακούσει ως μούτσος νούμερο 2, το τι «σκατο» εισέπνευσα στα υπέροχα λιμάνια των νησιών της πατρίδας μας, περιμένοντας ωωωωωωρες τον νερουλά να βάλει νερό, το τι ζημιές παθαίναμε στις μηχανές από σακούλες που ρούφαγαν οι μηχανές, το τι ταξίματα στην ΠΑΝΑΓΙΑ είχα κάνει για να καβατζάρουμε το Ικάριο με 9 μποφόρ και με μία μηχανή, μέχρι να φτάσουμε στην Σύρο, δεν λέγεται (γράφω βιβλία). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Και να μου χαρίσουν σκάφος θα το επιστρέψω ασκαρδαμυκτί.
ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ
Δόξα το Θεώ, με τον παππού μου είχα γυρίσει τον μισό κόσμο και με τα δικά μου λεφτά αργότερα, συνέχιζα τις περιπέτειες του Πήτερ Παν.
ΕΞΟΧΙΚΟ
Δεν θέλω ΠΟΤΕ!! Είναι πεταμένα λεφτά που ποτέ δεν σου γυρνάνε το κεφάλαιο πίσω. Προτιμώ να πηγαίνω 15 μέρες τον χρόνο σε διαφορετικό τόπο και να έχω φουλ σερβις 24 ώρες, γιατί πέρασε η εποχή που γύρναγα με ωτοστόπ και ένα σακίδιο στην πλάτη.
ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΕΛΩ ...... ΑΦΗΝΩ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΟΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ και εγώ θέλω την ηρεμία μου!
Τα αντικείμενα που χρησιμοποιώ και μου είναι απαραίτητα είναι 15. Τα έχω μετρήσει. Τα σκυλιά μου, έναν κήπο με δέντρα και να βλέπω τον ουρανό της Ελλάδας, μυρίζοντας την ρίγανη και την δάφνη.
ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΑ ΠΟΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΤΙΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΜΙΑ PRADA
filenades
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.