Η Νίκη ανήκει στην Ελλάδα
Το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης δεν βρίσκεται πια στο επιβλητικό κλιμακοστάσιο Daru που οδηγεί στον πρώτο όροφο του Μουσείου του Λούβρου, στο Παρίσι. Εδώ και λίγο καιρό έχει αποσυρθεί για να καθαριστεί.
Αλλά το Γαλλικό κράτος υποστηρίζει ότι πρέπει να πληρώσουν οι Γάλλοι πολίτες για τη συντήρηση επειδή …οι Έλληνες δεν θέλουv τη Νίκη. Διατείνονται δηλαδή ότι η Ελληνική κυβέρνηση έχει σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια τις προσπάθειες για τον επαναπατρισμό του γλυπτού – και εδώ που τα λέμε δεν έχουν και άδικο!
Από τα τέσσερα εκατομμύρια που απαιτούνται για την επισκευή το Μουσείο έχει ήδη καταφέρει να συγκεντρώσει τα τρία, από συνεισφορές πολιτών, αλλά και εταιρειών. Η καμπάνια του Μουσείου τιτλοφορείται «Όλοι Μαικήνες!» («Tous Mecenes!» ) και μέσω αυτής προσπαθεί να πείσει τους Γάλλους να δώσουν τον οβολό τους. Αναφέρεται χαρακτηριστικά : «Μετά από πολλές μελέτες και μήνες προετοιμασίας, το πρόγραμμα συντήρησης της Νίκης της Σαμοθράκης έχει ξεκινήσει! Άλλο ένα εκατομμύριο ευρώ απαιτείται ακόμα για να ολοκληρωθεί πριν από την 31η Δεκεμβρίου 2013. Μέσα από την Εκστρατεία «Tous Mecenes!» μπορεί κάποιος να γίνει χορηγός αυτού του φιλόδοξου σχεδίου: η δωρεά σας, ανεξαρτήτως ποσού, θα κάνει τη διαφορά».
Η καμπάνια αυτή όμως δεν είναι αρεστή σε όλους τους Γάλλους, όπως φαίνεται. Το Μουσείο του Λούβρου, ένα από τα πιο σημαντικά μουσεία του κόσμου, σίγουρα δεν έχει πρόβλημα να βρει χρήματα από μεγάλες πολυεθνικές για να καλύψει τα έξοδα αυτής της συντήρησης, αλλά ζητάει χρήματα από τους πολίτες και μάλιστα προσφέρει και κίνητρα για αυτούς που θα γίνουν χορηγοί αυτής της προσπάθειας. Εάν δώσεις πάνω από 200 ευρώ έχεις περισσότερα προνόμια ως “προστάτης” του Μουσείου.
Το άγαλμα φυγαδεύτηκε από την Ελλάδα όταν ο Γάλλος πρόξενος και αρχαιολόγος Charles Champoiseau έστειλε το γλυπτό τμηματικά στο Παρίσι, τον Απρίλιο του 1873. Συγκεκριμένα, η ανεύρεση άρχισε το 1863 από μια αρχαιολογική αποστολή στην οποία επικεφαλής ήταν ο Κάρολος Σαμπουαζό (1830-1909), υποπρόξενος της Γαλλίας στην Αδριανούπολη (σημερινό Εντιρνέ της Τουρκίας, στη Δυτική Θράκη). Ενώ έσκαβαν σε μια χαράδρα στις 15 Απριλίου του 1863, στα βόρεια του νησιού, ένας Έλληνας εργάτης φώναξε στον Σαμπουαζό «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!» - ήταν η μισή Νίκη της Σαμοθράκης.
Ο Σαμπουαζό ήρθε αμέσως σε επικοινωνία με τον πρέσβη της πατρίδας του στην Κωνσταντινούπολη και εκείνος φρόντισε η Υψηλή Πύλη να δώσει έγκριση για να αποπλεύσει γαλλικό πολεμικό πλοίο και να φορτώσει τη Νίκη της Σαμοθράκης για τη Γαλλία - η Σαμοθράκη είχε σημαντική αυτονομία, αλλά ανήκε ακόμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαΐου του 1864 και δύο χρόνια μετά εκτέθηκε για πρώτη φορά μετά τις απαραίτητες εργασίες – χωρίς όμως το επάνω μέρος του κορμού και τα φτερά.
Σύμφωνα με πολλούς Γάλλους δημοσιογράφους, όπως η Αλεξάνδρα Λακάπε, «με την εκστρατεία αυτή, χωρίς ντροπή, το Λούβρο χαρίζει ένα σύμβολο του ελληνικού πολιτισμού στην εμπορικότητα. Η Νίκη ανήκει στην Ελλάδα. Δεν θα ήταν μια καλύτερη λύση για την κυβέρνηση να εφαρμόσει την κινεζική διπλωματία, προσφέροντας ως δώρο τη Νίκη σε ένδειξη ειρήνης, φιλίας και υποστήριξης σε μια χώρα που είναι το πειραματόζωο μιας κρίσης που εμείς ξεκινήσαμε; Δεν έχουμε αρκετή τεχνολογία ώστε να δώσουμε ένα καλύτερο μέλλον στη θεά, προκειμένου να τη φέρουμε πίσω, σε ένα κομμάτι, στις ρίζες της, στο σπίτι της;»
Είναι πολλοί αυτοί που αναρωτιούνται γιατί δεν ζητούν οι Έλληνες πίσω την Νίκη της Σαμοθράκης, αλλά το Μουσείο προσπαθεί να πείσει τους Γάλλους ότι είναι κοινωνική τους ευθύνη να διασώσουν το άγαλμα και φυσικά να μείνει εκεί όπου μπορεί να φροντιστεί καλύτερα.
Στην ιστοσελίδα της Νίκης της Σαμοθράκης αναφέρεται ότι έγιναν προσπάθειες για την επάνοδο του αγάλματος αλλά αυτό δεν στάθηκε δυνατό, ενώ η αλήθεια είναι πως δεν έχει γίνει καμία σχετική αίτηση από την ελληνική κυβέρνηση η οποία τυπικά έχει το δικαίωμα να ζητήσει να επιστραφεί το άγαλμα.
nooz, koolnews
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.