“Πιο καλή η μοναξιά..” (;)

Η μοναξιά δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των φίλων που έχει κανείς

Έχει να κάνει με το συναίσθημα ότι κάποιος δεν αντέχει να είναι μόνος του ή αγωνιά μέχρι κάποιος να τον θυμηθεί ή να του τηλεφωνήσει για παράδειγμα. Άρα θα έλεγε κανείς ότι έχει να κάνει με το πώς νιώθει κανείς που είναι μόνος του και όχι με το αν είναι πραγματικά μόνος του.

Το στίγμα της μοναξιάς

Η μοναξιά συνοδεύεται από ένα ισχυρό, κοινωνικό στίγμα. Κάποιοι άνθρωποι θα ισχυριστούν με μεγαλύτερη ευκολία ότι έχουν κατάθλιψη παρά ότι νιώθουν μοναχικά. Και, δυστυχώς, το να μη μιλάει κανείς γι’ αυτό ή να κατακρίνει τον εαυτό του κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Ποιος δε θυμάται άλλωστε την άβολη εμπειρία του να είναι ο τελευταίος που θα επιλεγεί στο χωρισμό ομάδων, όταν ήταν παιδί; Συνήθως τέτοιες εμπειρίες τις συνοδεύει η σκέψη: Αν δεν έχω φίλους, τότε κάτι δεν πάει καλά με μένα.

Πότε νιώθουμε μοναχικά;

Η μοναξιά λοιπόν δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των φίλων μας. Έχει να κάνει με το συναίσθημά μας. Πολλές φορές έχουμε ακούσει ότι κάποιος νιώθει μόνος σε ένα πάρτυ γεμάτο από χαρούμενους ανθρώπους ή μπορεί να νιώθει πλήρης όταν βρίσκεται μόνος του στο σπίτι. Ο μοναχικός άνθρωπος συχνά νιώθει μια συναισθηματική κενότητα ή έχει την αίσθηση ότι δεν είναι παρών στην ίδια του τη ζωή.

Πρόκειται για μία εμπειρία που –σχεδόν- όλοι μας έχουμε ζήσει

Συχνά οι άνθρωποι παρασύρονται και θεωρούν ότι μόνο αυτοί νιώθουν τόσο δυσάρεστα και κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί το «μαρτύριο» της μοναξιάς τους. Πρόκειται μάλλον για μία ψευδαίσθηση, αφού η μοναξιά είναι μία σχετικά κοινή εμπειρία. Πολύ λίγοι άνθρωποι αναφέρουν ότι νιώθουν συνέχεια έτσι και ακόμα λιγότεροι αναφέρουν ότι δεν έχουν νιώσει ποτέ μοναχικά.

Συναισθήματα που προηγούνται ή συνοδεύουν τη μοναξιά είναι: πεσσιμισμός, άγχος, εχθρικότητα, ντροπαλότητα, αρνητική αυτο-εικόνα και θλίψη.

Ξεπερνιέται η μοναξιά;

Ένα καλό πρώτο βήμα είναι να βγει κανείς από την αυτο-υποτίμηση και τη συνεχή αυτοκριτική. Είναι φυσιολογικό άλλωστε να νιώθει κανείς μόνος του όταν δεν έχει ικανοποιητικές σχέσεις με τους γύρω του. Όταν κανείς το αποδεχτεί αυτό, μπορεί να ξεκινήσει να ψάχνει λύσεις.

Ίσως το ν’ αναζητήσει κανείς την πηγή της μοναξιάς του είναι βοηθητικό. Μπορεί και να χρειαστεί ν’ ανατρέξει πολλά χρόνια πίσω. Μπορεί να έχει να κάνει με τα παιδικά βιώματα ή τη διαφορετικότητα του καθενός. Έχει βρεθεί ότι τα μοναχικά παιδιά τείνουν να γίνουν και μοναχικοί ενήλικες.

Ζούμε βέβαια και σε μία εποχή που δεν ευνοεί τις ουσιαστικές σχέσεις. Αυτό που σίγουρα βοηθάει είναι να μην είμαστε επικριτικοί και να έχουμε την καρδιά μας ανοιχτή σε νέες γνωριμίες. Να είμαστε διαθέσιμοι κι όχι απλά να νομίζουμε ότι είμαστε.

flowmagazine