Υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων;
Η συγκεκριμένη οδός στις Αχαρνές μάλλον σε πολύ λίγους θα «έλεγε» κάτι. Και μοιάζει λογικό. Μιλάμε, εξάλλου, για έναν από τους χιλιάδες δρόμους του αχανούς και άναρχα δομημένου λεκανοπεδίου. Το παράδοξο είναι το ότι συνεχίζει να μη «λέει» κάτι σε κανέναν.
Η οδός Φιλιππουπόλεως φιλοξενούσε (ή φιλοξενεί, διαλέγετε και παίρνετε) το εργοστάσιο της εταιρείας Κατσέλης του Ομίλου Nutriart, που κήρυξε πτώχευση βάζοντας λουκέτο σε μια ιστορική επιχείρηση με ισχυρό brand name και πάνω από 1.000 εργαζόμενους. Χωρίς αποζημίωση και χωρίς υπόσχεση/προοπτική επαναπρόσληψης (έστω κάποιων εξ αυτών) σε μια νέα εταιρεία που ενδεχομένως θα αντικαταστήσει την παλιά.
Αν τύχει και περάσει κανείς έξω από το εργοστάσιο πιθανόν να δει μια μικρή κινητικότητα ή κάποιο πανό διαμαρτυρίας. Είναι των (πρώην) εργαζομένων. Κατά κάποιους, δίνουν μια τελευταία μάχη με τις τελευταίες τους δυνάμεις σε έναν άνισο αγώνα. Κατ’ άλλους, αρνούνται να δούνε μια θλιβερή πραγματικότητα καθώς οι τίτλοι τέλους έχουν πέσει και απομένει πλέον η απόφαση του Πρωτοδικείου τον Σεπτέμβριο.
Όπως και να έχει, στο εργοστάσιο της Κατσέλης δεν θα βρείτε μουσικά συγκροτήματα να ενώνουν τη φωνή τους με τους εργαζόμενους απέναντι στην «αδικία». Δε θα δείτε «επώνυμους» ή ανθρώπους με έρεισμα στην κοινωνία να εκφράζονται περί «χούντας» που οδηγεί ανθρώπους στην ανεργία και την εξαθλίωση. Ούτε θα δείτε εικόνες από τις οικογένειες και τα μικρά παιδιά (ναι, έχουν κι αυτοί!) των ανθρώπων που εργάζονταν εκεί να ρωτούν γιατί ο μπαμπάς ή η μαμά τους δεν θα έχουν πια δουλειά. Πολύ περισσότερο, δε θα δείτε κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» να φθάνουν προ της κατάρρευσης από συνειδητή επιλογή αυτών που διατείνονταν (από την πρώτη στιγμή) πως η κατάρρευση θα είναι καταστροφική για τη χώρα. Όλα αυτά αφορούν μόνο την ΕΡΤ και τους εκεί απολυμένους εργαζομένους καθώς -όπως φαίνεται- η απόσταση (όχι, φυσικά, η χιλιομετρική) Μεσογείων-Φιλιππουπόλεως είναι μεγάλη…
«Δεν είναι οι απολύσεις. Είναι η δημοκρατία, ηλίθιε» θα μπορούσε να πει -παραφράζοντας το δημοφιλέστατο μότο της καμπάνιας του Κλίντον- ένας από τους πολλούς (είναι η αλήθεια) αξιόλογους και εργατικούς υπαλλήλους που διαθέτει η ΕΡΤ, ορμώμενος από το γεγονός ότι η όλη διαδικασία έγινε όντως με κάποιο αυταρχισμό και με απόλυτες αποφάσεις από την κυβέρνηση.
Εξάλλου, συμπληρώνω εγώ, ο άρτος δεν είναι δημόσιο αγαθό και κοινωνικό δικαίωμα όπως η ενημέρωση για να απειλείται η δημοκρατία με ένα λουκέτο, και δη… ιδιωτικό. Άραγε, όμως, δεν απειλείται η δημοκρατία όταν «επιτρέπει» στον εργαζόμενο που μοχθεί 20-25 χρόνια δίνοντας καθημερινά εξετάσεις (ιδιωτικός τομέας, γαρ), μια μέρα να του ανακοινώνεται ότι βρίσκεται στο απόλυτο κενό, χωρίς καν αποζημίωση ή -έστω- εξόφληση των δεδουλευμένων του, για όλους εκείνους τους μήνες που πήγαινε στη δουλειά με μόνο αντάλλαγμα την ελπίδα;
Οι απορίες, λοιπόν, εύλογες: Υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων, όσον αφορά τα δικαιώματα (οι υποχρεώσεις δεν αναφέρονται συνειδητά); Υπάρχει δίκαιη και άδικη ανεργία; Προς τι και από πού προκύπτει η υπερβολή, στην μια περίπτωση με την αμέριστη συμπαράσταση και (υπο)στήριξη και στην άλλη με την προκλητική αδιαφορία; Ειδικά όταν -προσωπικά- δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιον συνομιλητή μου να μου ισχυρίζεται ότι είναι ευχαριστημένος που συντηρεί μια ΕΡΤ με τον τρόπο που λειτουργούσε και όπως την είχαν διαμορφώσει (ή καλύτερα απαξιώσει) οι κύριοι υπεύθυνοι, οι εθνοσωτήρες, που μετέτρεψαν τη δημόσια τηλεόραση «παραμάγαζο».
Κι όμως σε αυτό το απέραντο φρενοκομείο -όπως εύστοχα χαρακτήρισε την Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής- η ΕΡΤ έγινε ο μακαρίτης τον οποίο αν και άπαντες έβριζαν εν ζωή, μόλις αποδήμησε έγινε η ανεπανόρθωτη απώλεια! Και χύθηκε τόσο δάκρυ που δεν περίσσεψε καθόλου για μερικούς ακόμη (ανωνύμους) άνεργους του ιδιωτικού τομέα, μια σταγόνα από τον τραγικό «ωκεανό» των 1,5 εκ. ανέργων. Αλήθεια, τι τρομακτικό συναίσθημα να συνηθίζεις μια τραγικότητα λόγω της συχνότητας και της έντασης με την οποία επαναλαμβάνεται…
Μήπως λοιπόν, εν κατακλείδι, δεν είναι η δημοκρατία, ηλίθιε; Μήπως είναι η κερκόπορτα του Δημοσίου, η οποία (έστω και τώρα, έστω και έτσι) ανοίγει επιτέλους; Διότι, αν είναι έτσι, πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε με τον χωροφύλαξ ή τον αστυφύλαξ. Αν αυτό το κράτος μας ικανοποιεί και μας αντιπροσωπεύει, να παραμείνουμε στη Μεσογείων μέχρις εσχάτων, ως συμβολισμό τύποις αλλά και ουσίας πως δε θέλουμε αλλαγές πουθενά: ούτε στην ΕΡΤ ούτε στο Δημόσιο. Αν, όμως, πιστεύουμε το αντίθετο, να τα «μαζεύουμε» από τη Μεσογείων και να πάμε έξω από κάθε άντρο διαφθοράς, ρουσφετιού, ευνοιοκρατίας και σπατάλης του Δημοσίου για να απαιτήσουμε και εκεί ανάλογου μεγέθους και ύφους ριζικές αλλαγές και αποφάσεις. Ξεκινώντας από την ίδια τη Βουλή και καμιά ντουζίνα άχρηστους οργανισμούς που δημιουργήθηκαν κατά παραγγελίαν, βεβαίως…
Πέτρος Κατσαβριάς
Η οδός Φιλιππουπόλεως φιλοξενούσε (ή φιλοξενεί, διαλέγετε και παίρνετε) το εργοστάσιο της εταιρείας Κατσέλης του Ομίλου Nutriart, που κήρυξε πτώχευση βάζοντας λουκέτο σε μια ιστορική επιχείρηση με ισχυρό brand name και πάνω από 1.000 εργαζόμενους. Χωρίς αποζημίωση και χωρίς υπόσχεση/προοπτική επαναπρόσληψης (έστω κάποιων εξ αυτών) σε μια νέα εταιρεία που ενδεχομένως θα αντικαταστήσει την παλιά.
Αν τύχει και περάσει κανείς έξω από το εργοστάσιο πιθανόν να δει μια μικρή κινητικότητα ή κάποιο πανό διαμαρτυρίας. Είναι των (πρώην) εργαζομένων. Κατά κάποιους, δίνουν μια τελευταία μάχη με τις τελευταίες τους δυνάμεις σε έναν άνισο αγώνα. Κατ’ άλλους, αρνούνται να δούνε μια θλιβερή πραγματικότητα καθώς οι τίτλοι τέλους έχουν πέσει και απομένει πλέον η απόφαση του Πρωτοδικείου τον Σεπτέμβριο.
Όπως και να έχει, στο εργοστάσιο της Κατσέλης δεν θα βρείτε μουσικά συγκροτήματα να ενώνουν τη φωνή τους με τους εργαζόμενους απέναντι στην «αδικία». Δε θα δείτε «επώνυμους» ή ανθρώπους με έρεισμα στην κοινωνία να εκφράζονται περί «χούντας» που οδηγεί ανθρώπους στην ανεργία και την εξαθλίωση. Ούτε θα δείτε εικόνες από τις οικογένειες και τα μικρά παιδιά (ναι, έχουν κι αυτοί!) των ανθρώπων που εργάζονταν εκεί να ρωτούν γιατί ο μπαμπάς ή η μαμά τους δεν θα έχουν πια δουλειά. Πολύ περισσότερο, δε θα δείτε κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» να φθάνουν προ της κατάρρευσης από συνειδητή επιλογή αυτών που διατείνονταν (από την πρώτη στιγμή) πως η κατάρρευση θα είναι καταστροφική για τη χώρα. Όλα αυτά αφορούν μόνο την ΕΡΤ και τους εκεί απολυμένους εργαζομένους καθώς -όπως φαίνεται- η απόσταση (όχι, φυσικά, η χιλιομετρική) Μεσογείων-Φιλιππουπόλεως είναι μεγάλη…
«Δεν είναι οι απολύσεις. Είναι η δημοκρατία, ηλίθιε» θα μπορούσε να πει -παραφράζοντας το δημοφιλέστατο μότο της καμπάνιας του Κλίντον- ένας από τους πολλούς (είναι η αλήθεια) αξιόλογους και εργατικούς υπαλλήλους που διαθέτει η ΕΡΤ, ορμώμενος από το γεγονός ότι η όλη διαδικασία έγινε όντως με κάποιο αυταρχισμό και με απόλυτες αποφάσεις από την κυβέρνηση.
Εξάλλου, συμπληρώνω εγώ, ο άρτος δεν είναι δημόσιο αγαθό και κοινωνικό δικαίωμα όπως η ενημέρωση για να απειλείται η δημοκρατία με ένα λουκέτο, και δη… ιδιωτικό. Άραγε, όμως, δεν απειλείται η δημοκρατία όταν «επιτρέπει» στον εργαζόμενο που μοχθεί 20-25 χρόνια δίνοντας καθημερινά εξετάσεις (ιδιωτικός τομέας, γαρ), μια μέρα να του ανακοινώνεται ότι βρίσκεται στο απόλυτο κενό, χωρίς καν αποζημίωση ή -έστω- εξόφληση των δεδουλευμένων του, για όλους εκείνους τους μήνες που πήγαινε στη δουλειά με μόνο αντάλλαγμα την ελπίδα;
Οι απορίες, λοιπόν, εύλογες: Υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων, όσον αφορά τα δικαιώματα (οι υποχρεώσεις δεν αναφέρονται συνειδητά); Υπάρχει δίκαιη και άδικη ανεργία; Προς τι και από πού προκύπτει η υπερβολή, στην μια περίπτωση με την αμέριστη συμπαράσταση και (υπο)στήριξη και στην άλλη με την προκλητική αδιαφορία; Ειδικά όταν -προσωπικά- δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιον συνομιλητή μου να μου ισχυρίζεται ότι είναι ευχαριστημένος που συντηρεί μια ΕΡΤ με τον τρόπο που λειτουργούσε και όπως την είχαν διαμορφώσει (ή καλύτερα απαξιώσει) οι κύριοι υπεύθυνοι, οι εθνοσωτήρες, που μετέτρεψαν τη δημόσια τηλεόραση «παραμάγαζο».
Κι όμως σε αυτό το απέραντο φρενοκομείο -όπως εύστοχα χαρακτήρισε την Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής- η ΕΡΤ έγινε ο μακαρίτης τον οποίο αν και άπαντες έβριζαν εν ζωή, μόλις αποδήμησε έγινε η ανεπανόρθωτη απώλεια! Και χύθηκε τόσο δάκρυ που δεν περίσσεψε καθόλου για μερικούς ακόμη (ανωνύμους) άνεργους του ιδιωτικού τομέα, μια σταγόνα από τον τραγικό «ωκεανό» των 1,5 εκ. ανέργων. Αλήθεια, τι τρομακτικό συναίσθημα να συνηθίζεις μια τραγικότητα λόγω της συχνότητας και της έντασης με την οποία επαναλαμβάνεται…
Μήπως λοιπόν, εν κατακλείδι, δεν είναι η δημοκρατία, ηλίθιε; Μήπως είναι η κερκόπορτα του Δημοσίου, η οποία (έστω και τώρα, έστω και έτσι) ανοίγει επιτέλους; Διότι, αν είναι έτσι, πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε με τον χωροφύλαξ ή τον αστυφύλαξ. Αν αυτό το κράτος μας ικανοποιεί και μας αντιπροσωπεύει, να παραμείνουμε στη Μεσογείων μέχρις εσχάτων, ως συμβολισμό τύποις αλλά και ουσίας πως δε θέλουμε αλλαγές πουθενά: ούτε στην ΕΡΤ ούτε στο Δημόσιο. Αν, όμως, πιστεύουμε το αντίθετο, να τα «μαζεύουμε» από τη Μεσογείων και να πάμε έξω από κάθε άντρο διαφθοράς, ρουσφετιού, ευνοιοκρατίας και σπατάλης του Δημοσίου για να απαιτήσουμε και εκεί ανάλογου μεγέθους και ύφους ριζικές αλλαγές και αποφάσεις. Ξεκινώντας από την ίδια τη Βουλή και καμιά ντουζίνα άχρηστους οργανισμούς που δημιουργήθηκαν κατά παραγγελίαν, βεβαίως…
Πέτρος Κατσαβριάς
star
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.