Αλλάζει κάτι αυτά τα Χριστούγεννα;

Μπήκαν στη μέση θέματα πιο ουσιώδη

«Έρχονται τα Χριστούγεννα και ακόμη δεν έχουμε κάνει τίποτα!», έλεγαν και ξανάλεγαν συζητώντας, οι τρεις τους, που άλλοτε περιμένοντας τις γιορτές έκαναν ένα σωρό σχέδια. Τα περισσότερα κιόλας ήταν εφαρμόσιμα. Κάποια στιγμή ένα ταξιδάκι στην ονειρική Βιέννη, και άλλα πολλά ακόμη πιο εφικτά. Ψώνια, ψώνια, και πάλι ψώνια...

Και έτσι περνούσαν όλες οι μέρες πριν τις γιορτές, με μια ανεξήγητη χαρά, ανυπομονησία και με ένα και μοναδικό άγχος: θα περάσουν την ωραιότερη γιορτή του χρόνου μόνες, ή θα προφτάσουν να ξετρυπώσουν Κάποιον; Κάποιον για να γεμίσει το κενό των Χριστουγέννων, που αφήνουν τελικά οι πολύωρες βόλτες στα μαγαζιά, ψάχνοντας το κατάλληλο φόρεμα που θα ολοκληρώσει την ευτυχία τους. Γιατί έρχονται γιορτές και έτσι πρέπει... Το κατάλληλο όμως για ποιόν; Για την περίσταση; Μήπως για τις ίδιες ώστε να θαυμάζουν ένα περήφανο είδωλο στον καθρέφτη; Ακόμη κ αν πετύχαιναν τον στόχο, το κενό υπήρχε εκεί, κοίταζε απειλητικά στα μάτια και φώναζε με όλη του τη δύναμη. Προσπαθούσε κάτι να πει. Καμία τους δεν άκουγε όμως. Αφού χάνονταν στην μέθη της «γιορτινής προετοιμασίας».

Ώσπου ένα χιονισμένο πρωί, ξυπνούν και ανακαλύπτουν πως δεν είναι πια εποχή για σχέδια πασπαλισμένα με χρυσόσκονη glamourιάς. Οι ιδέες έμειναν στο συρτάρι, και την θέση της προσμονής πήρε η αδιαφορία. Αδιαφορία για ψώνια, αδιαφορία για γιορτινά πάρτι και διαγωνισμούς ωραιότερης γιορτινής αμφίεσης. Μπήκαν στη μέση θέματα πιο ουσιώδη. Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μήπως τελικά ήταν διαγωνισμός μις στολισμένο έλατο; Ακόμη και η ανάγκη που λέγαμε πριν.. για αυτόν τον Κάποιον που θα γέμιζε ένα κενό δεν ήταν ίδια.

Άραγε, ήταν πραγματική ανάγκη για συντροφιά τότε ή πλασματική; Μάλλον πλασματική θα έλεγα. Γιατί το κάθε στολισμένο έλατο δεν μπορεί να αποσπάσει επιφωνήματα θαυμασμού, όσο εντυπωσιακά στολισμένο κ αν είναι, αν δεν έρθουν να ολοκληρώσουν το «είναι» του και τα υπέρλαμπρα λαμπιόνια. Λειτουργούν συμπληρωματικά πάντοτε. Τόσο επιτακτική ήταν η ανάγκη να βρεθεί κάποιος, για να σώσει την κατάσταση λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Σαν σωστό λαμπιόνι, που κάνει την δουλειά του, ενίσχυε την φανταχτερή εικόνα του αποκριάτικου -συγνώμη! του χριστουγεννιάτικου- διακόσμου. Και κάπως έτσι περνούσαν οι πολυπόθητες γιορτές.
Και μείναμε στο ξύπνημα! Ένα πρωί λοιπόν ξημερώνει ανήμερα Κρίσης. Και όλα γκρεμίζονται. Τίποτα δεν είναι ίδιο και τίποτα δεν μπορεί να πάρει την θέση αυτών που χάθηκαν. Ήταν όμως πράγματι αναντικατάστατο αυτό που έφυγε;

Το μόνο σίγουρο είναι πως φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα είναι ίδια. Γιατί οι ανάγκες πλέον είναι αληθινές. Και αν υπάρξουν τυχεροί που θα τις ικανοποιήσουν, θα γίνουν πραγματικά ευτυχισμένοι. Μέσα στην γκρίνια, για την μιζέρια που μας περικυκλώνει από παντού, ανακαλύπτουμε πως οι άνθρωποι που έρχονται στην ζωή μας, θέλουμε να έρθουν για να μείνουν. Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε δειλά δειλά -αν και αργά- πως αυτό που αναζητάμε από αυτά τα Χριστούγεννα, είναι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό για το οποίο αδημονούσαμε μέχρι χθες. Φέτος ψάχνουμε μικρά, απλά πράγματα, και όχι για μία με το ζόρι ευτυχία, εν όψει γιορτών. Τα Χριστούγεννα αυτά δεν θα γίνει καμία ιδιαίτερη «προετοιμασία». Και μιλώ για την βεβιασμένη συναισθηματική προετοιμασία.

Τα Χριστούγεννα αυτά θα είναι αληθινά και θα περάσουν ήρεμα, απλά, αναγνωρίζοντας πλέον την ουσία των πραγμάτων. Χωρίς το ψευτοπνεύμα τους, που εισέβαλλε επιβεβλημένο κάποτε, για να ολοκληρώσει το ανούσιο και τυπικό, δήθεν ευαισθητούλι φαίνεσθαι. Δεν θα περιλαμβάνει ανθρώπους στολίδια. Το πνεύμα των Χριστουγέννων τελικά το φτιάχνουμε εμείς, παρέα με τους αγαπημένους μας. Περιλαμβάνει υπέρλαμπρα λαμπάκια, προορισμένα όμως για ένα έλατο με ουσία.
«Δεν πειράζει μωρέ, ας μην πάμε για ψώνια φέτος, και τι έγινε;» Έτσι, οι τρεις τους συμφώνησαν πως δεν είναι και τόσο απαραίτητα όλα αυτά, για να περάσουν ευχάριστα. Μπορούσαν και με λιγότερα. Και συνέχισαν να πίνουν την ζεστή σοκολάτα, τρώγοντας μπισκοτάκια κανέλας και χαχανίζοντας μπροστά στο τζάκι.

zisemazimas