Διψούσα τόσο πολύ που...
Τι καταπληκτικό πράγμα που είναι η μνήμη! Διψούσα τόσο πολύ που μόλις γύρισα από τη θάλασσα δεν έκανα υπομονή λίγα δευτερόλεπτα να μπω στο σπίτι να ανοίξω το ψυγείο, αλλά ήπια νερό από το λάστιχο του κήπου.
Εκείνη τη μαγική στιγμή «ξύπνησαν» όλες οι δροσερές μνήμες από τα ανέμελα παιδικά καλοκαίρια. Στη γειτονιά του Γκύζη, όπου τη δεκαετία του 70΄ πιτσιρικάδες με την παλιοπαρέα, μετά το ποδόσφαιρο κάτω από το λιοπύρι μπαίναμε ιδρωμένοι στις οικοδομές να πιούμε νερό από το λάστιχο. Καλά λένε ότι οι μοναδικές πατρίδες μας είναι τα παιδικά χρόνια. Πώς να ξεχάσω άλλωστε την Αυγουστιάτικη γαλήνη που μου πρόσφερε αφειδώς το «φρούριο» της παιδικής ηλικίας.
Δεν έπρεπε να ξυπνήσουμε κάποια ώρα. Το μόνο που έπρεπε ήταν μόλις ξυπνήσουμε να μην ξεχάσουμε να φιλήσουμε τη μητέρα και αμέσως να πεταχτούμε στο δρόμο. Ήμασταν τυχεροί αν είχαμε κανένα δίφραγκο στην τσέπη για ένα παγωτό ή γκοφρέτα με αυτοκόλλητα χαρτάκια. Οι «κακοποιοί» της παρέας θα έκλεβαν και κανένα κόμικ που θα διαβάζαμε όλοι μαζί και θα έπεφταν και φάπες αν αυτός που το κρατούσε αργούσε να γυρίσει τις σελίδες.
Ατέλειωτες ώρες μπάλας στην αλάνα της οδού Νορντάου. Κρυφτοκυνηγητό, μακριά γαιδούρα, κουτσό, φυσοκάλαμα, κουκουναροπόλεμο στο δασάκι της Ευελπίδων, ανοιγμένα κεφάλια και τρέξιμο στο φαρμακείο. Ανταλλαγή τα σπάνια χαρτάκια με ποδοσφαιριστές. Ο σημερινός διάσημος Πίου ήταν τότε ο βραζιλιάνος Ντεμέλο του Παναθηναικού. Θερινό σινεμαδάκι «Δήμητρα» στην οδό Ραγκαβή και ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου στον μαντρότοιχο να βλέπουμε με «δόσεις» την ταινία.
Τι κι αν άρχιζε σε λίγες ημέρες το σχολείο και τα «βάσανα». Εμείς το χαβά μας. Μπάλα, ποδήλατο με κάτι αγαπημένα σαραβαλάκια χωρίς φρένα, δυό μπουκιές φαί για να πάρουμε δύναμη με ένα διάλειμμα κατά τις 3 και πάμε πάλι από τις 5 μέχρι να «ψοφήσουμε» στην κούραση. Όσο πάει, 10, 11, 12. Τότε δεν φοβόμασταν. Δεν σας είπα τίποτα για κορίτσια! Μα τότε - οι παλιότεροι θα θυμάστε - ένας «σπόρος» της έκτης δημοτικού δεν είχε στο μυαλό του τέτοια πράγματα. Άντε να άγγιζε λίγο δήθεν κατά λάθος το χέρι της. Η απόλυτη ευτυχία.
Και σκέφτομαι ότι ίσως ήρθε η στιγμή να θυμηθούμε όλοι σε αυτή τη χώρα το παράδειγμα που έρχεται από κάποιο ακριτικό σχολείο της πατρίδας μας. Εκεί όπου ο δάσκαλος ζήτησε από τους μαθητές να γράψουν έναν κατάλογο με τα δικά τους επτά θαύματα του κόσμου. Κι αν οι περισσότεροι αναφέρθηκαν σε κτίρια ή φυσικά μνημεία μία δωδεκάχρονη παρέμενε σιωπηλή.
Όταν ο δάσκαλος τη ρώτησε αν έχει κάποιο πρόβλημα εκείνη είπε «ναι, δεν μπορώ να αποφασίσω γιατί υπάρχουν πολλά». Τελικά διάβασε το δικό της κατάλογο: «αγαπώ, αισθάνομαι, βλέπω, ακούω, αγγίζω, γεύομαι, γελάω». Όπως τότε. Το καλοκαίρι του παραμυθιού. Το αξέχαστο 1974. Ήμασταν δέκα χρονών. Τι να κάνουν άραγε ο Δημήτρης, ο Αντώνης, ο Τόλης, ο Τάσος, ο Διονύσης και βέβαια η Μαρία.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.