Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώντας τις επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών και αθλητριών στο χάντμπωλ,στην ενόργανη αλλά και στην κολύμβηση, αισθάνθηκα συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.
Αυτά τα παιδιά με έκαναν πάνω από όλα να θαυμάσω το μεγαλείο της ψυχής τους. 'Εχοντας κάνει πρωταθλητισμό και η ίδια για 12 χρόνια, γνωρίζω από πρώτο χέρι τον ανηφορικό δρόμο προς την επιτυχία.
Είναι νομίζω η καλύτερη στιγμή για να ενώσουμε τις ψυχές μας, μέσα από την συγκλονιστική ιστορία του Έλληνα Μαραθωνοδρόμου Στυλιανού Κυριακίδη.
Οι μεγαλύτεροι από εσάς ίσως τον θυμάστε, για τους νεότερους μακάρι η παρακάτω εξιστόρηση των γεγονότων να αποτελέσει φάρο έμπνευσης.
Ο Στέλιος Κυριακίδης γεννιέται στις 4 Μαϊου του 1910 στην Πάφο. Φτωχαδάκι από την Λεμεσσό που λάτρευε να τρέχει. Το 1934 έρχεται στην Ελλάδα και μετακομίζει στο Χαλάνδρι.
Η αγάπη του για τον αθλητισμό, σε συνδυασμό με το ταλέντο του τον κάνουν να ξεχωρίσει γρήγορα.
Καταφέρνει να συμπεριληφθεί ως δρομέας στην Ελληνική Εθνική Ομάδα και να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο.
Το 1940 ο πόλεμος φέρνει την φτώχεια και την εξαθλίωση στην Ελλάδα. Παρατάει το τρέξιμο και προσπαθεί να επιβιώσει. Βλέπει τους συναθλητές του να πεθαίνουν από την πείνα ή να τους σκοτώνει ο κατοχικός στρατός. Πείνα παντού!
Καταφέρνει να μείνει ζωντανός, παντρεύεται και κάνει παιδιά. Κι ύστερα έρχεται ο εμφύλιος. Τα μαύρα εκείνα χρόνια όπου αδελφός σκοτώνει αδελφό. Στέκεται και πάλι όρθιος.
Το 1946 αποφασίζει ότι θέλει να πάει στην Αμερική και να τρέξει στον φημισμένο μαραθώνιο της Βοστώνης. Ελπίζει πως με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να μιλήσει για τους Έλληνες και να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο,παρακινώντας τους να βοηθήσουν.
Υπήρχε όμως ένα σοβαρό πρόβλημα. Πως θα έβγαζε εισητήριο;
Πουλάει τα μισά του έπιπλα, μαζεύει η γειτονιά και οι συνάδελφοι του χρήματα από το υστέρημα τους και βγάζει το εισητήριο για την Αμερική...χωρίς επιστροφή. Δεν του έφταναν τα χρήματα για να γυρίσει....
Μέσα από τα συντρίμμια της Αθήνας, βρίσκει την δύναμη να ρισκάρει τα πάντα. Φτάνει στην Βοστώνη και έρχεται η στιγμή να περάσει από ιατρική εξέταση. Τότε αποτελούσε προυπόθεση πριν από τον αγώνα ο αθλητής να εξετάζεται από γιατρό.
Παραθέτω αυτούσια την συνομιλία τους
"- Δεν σου επιτρέπουμε να τρέξεις.
- Μα γιατί; Γιατί δεν μπορώ, ενώ έκανα τόσο ταξίδι;
- Είσαι αδύναμος και κοκκαλιάρης νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόμετρα.
- Φέρτε μου ένα χαρτί και θα υπογράψω ότι αναλαμβάνω όποιον κίνδυνο διατρέχει η ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ."
20 Απριλίου του 1946 και ο αγώνας ξεκινάει. Φαβορί ο 'Αγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο Αμερικανός Τζόνι Κέλι. Ο Στέλιος ξεκινάει αργά αλλά όσο περνούσε η ώρα όλο και περισσότερο πλησίαζε τους πρωτοπόρους. Όλο και πατούσε καλύτερα μέχρι που κατάφερε το ακατόρθωτο !
Τερματίζει νικητής, κάνει πανευρωπαϊκό ρεκόρ και όλη η Αμερική παραμιλάει.
Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν, τον καλεί στον Λευκό Οίκο μαζί με τον δεύτερο δρομέα τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι.
Χαμογελώντας ο Τρούμαν ρωτάει τον Κέλι:
"- Mα καλά πώς έχασες από αυτόν τον κοκκαλιάρη (έτσι τον έγραφαν στις εφημερίδες) και αδύναμο Έλληνα;
- Μόνο εγώ έχασα;Κανείς δεν μπορούσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για μένα, εκείνος για έναν ολόκληρο λαό, μια ιδεολογία."
Συγκλονισμένος ο πρόεδρος συγχαίρει τον Στέλιο και τον ρωτάει τι χρειάζεται. Ρούχα; Τρόφιμα για να δυναμώσει; Χρήματα;
Κι έρχεται η απάντηση που αφήνει άναυδο τον κόσμο : " Σας ευχαριστώ κύριε Προέδρε. Δεν θέλω τίποτα για μένα. Το μόνο που θέλω είναι να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει. Να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που πεθαίνουν από την πείνα. "
Η συνέχεια...απίστευτη. Από δωρεές μαζεύονται τόνοι τροφίμων, φάρμακα, κουβέρτες, ρουχισμός κλπ. Ήταν τόσα πολλά που δεν έβρισκαν τρόπο για να τα μεταφέρουν ώσπου η οικογένεια Λιβανού στέλνει έξι (!) καράβια της και η βοήθεια φτάνει στους πονεμένους Έλληνες.
Ονομάζεται το "ΠΑΚΕΤΟ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ" και ένα εκατομμύριο Έλληνες βγαίνουν στον δρόμο για να υποδεχθούν τον μεγάλο Στέλιο Κυριακίδη.
Φωταγωγείται- για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο- η Ακρόπολη και η χαρά, η περηφάνια , η αξιοπρέπεια και η ανακούφιση αποτυπώνεται στα μάτια και στις καρδιές όλης της Ελλάδας.
Η ιστορία αυτού του ακατέργαστου διαμαντιού του Ελληνικού Αθλητισμού ελάχιστα έχει προβληθεί στις μέρες μας. Τα κειμήλια του και βέβαια το χρυσό εκείνο μετάλλιο, βρίσκονται στο Μουσείο Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα.Τα προσέφερε απλόχερα και ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΑΜΟΙΒΗ ο γιός του.
Ο Στέλιος Κυριακίδης βρίσκεται θαμμένος στον Πύργο Κορινθίας, όπου διατηρούσε εξοχική κατοικία. Κάθε χρόνο προς τιμήν του γίνονται στην περιοχή τα «Κυριακίδεια» με την συμμετοχή εκατοντάδων αθλητών αλλά και μικρών παιδιών από όλη την Ελλάδα.
Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον Στέλιο, την οποία και μπορείτε να δείτε μέσω του αρχείου της ΕΡΤ.
Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω πως μια τέτοια πράξη με κάνει να αισθάνομαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα αλλά...με κάνει και να ντρέπομαι που επέτρεψα στον εαυτό μου τέτοιας ποιότητας άνθρωποι να μείνουν στην αφάνεια. Άφησα δίπλα μου ανθρωπάρια να αποφασίζουν για μένα και να με κυβερνούν, ενώ μόνο εγώ τελικά έπρεπε να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.
Μπορώ; Αρκεί να το θελήσω!
Σε ευχαριστούμε Στέλιο για μια ακόμη φορά. Είμαστε σίγουροι πως εξακολουθείς να μας ακούς! Μακάρι να καταφέρουμε να σου μοιάσουμε έστω και λίγο..
Πηγή
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.