Στιγμές οικογενειακής ευτυχίας, οι πρώτες γιορτές με έναν μεγάλο έρωτα, άφθονη περιπέτεια και καλοί φίλοι «έβαψαν» με ανεξίτηλο κόκκινο χρώμα την πιο ξεχωριστή Λαμπρή της ζωής τους. Άνθρωποι από το χώρο της τέχνης και της πολιτικής ανασύρουν αναμνήσεις και συναισθήματα ενός αξέχαστου Πάσχα.
Άννα Νταλάρα, Πρώην υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, βουλευτής Β’ Αθήνας (ΠΑΣΟΚ)
«Σωτήριον έτος 1982, Πάσχα στην Άνδρο με το Γιώργο Νταλάρα ψαρά. Πασχαλινές διακοπές και καλά. Νέος δεσμός όπου δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Εγώ τον δείχνω εννοείται. Το είδα το όνειρο, όταν είδα με τι λαχτάρα και αγωνία οι άντρες της παρέας τακτοποιούσαν τα ψαρικά. Ξεκινήσαμε μια κατανυκτική Μ. Εβδομάδα με ολοήμερα ψαρέματα όπου ακολουθούσα υπό την επήρεια δραμαμίνης και με την ελπίδα ότι το Σάββατο θα κάναμε Ανάσταση στη στεριά.
Το Μ. Σάββατο ουδεμία αλλαγή στο πρόγραμμα, μόνο υποσχέσεις ’’σε λίγο τελειώνουμε κλπ.’’. Όταν βγήκα από τη βάρκα κατά τις 7 το απόγευμα διότι είχα εθιστεί στη δραμαμίνη και για να μην τους ‘‘αφήσω’’ στη βάρκα όλα τα νηστίσιμα, το λεγόμενο μπότζι ή σουέλ με είχε κάνει κουρούμπελο. Κι έκατσα ωραία-ωραία ολομόναχη σε μια μικρή ερημική παραλία της Παλαιόπολης αναμένοντας το ’’Θείο Φως’’.
Άκουσα τις καμπάνες να κτυπούν χαρμόσυνα, έβλεπα ’’από μακρυά τους καπνούς που ανέβαιναν μεριές-μεριές, και τις πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες’’ και είπα στον εαυτό μου Χριστός Ανέστη χωρίς φιλί, χωρίς κερί, χωρίς αυγό. Κατά τη δευτέρα πρωινή (2 π.μ.), γύρισαν οι μεγάλοι ψαράδες, χαλαροί και αμέριμνοι με το γνωστό ’’Τι έγινε, όλα καλά;’’. Αυτές τις επτά ώρες μόνη μου, τράβηξα του Χριστού τα Πάθη, αλλά λόγω του ότι και ο ίδιος ο Χριστός τα υφίστατο την ίδια εβδομάδα, έδωσα τόπο στην οργή και αποζημιώθηκα την άλλη μέρα με μια από τις ωραιότερες δεύτερες Αναστάσεις που έχω περάσει στη ζωή μου, το απόγευμα της Κυριακής στις μπαρουτοκαπνισμένες Στενιές της Άνδρου.
Θανάσης Οικονόμου, Βουλευτής Ιωαννίνων (ΠΑΣΟΚ)
«Μπορεί να μην θυμάμαι πολύ καλά το προηγούμενο Πάσχα ή το Πάσχα πριν από αυτό, θυμάμαι όμως όλο και πιο έντονα το σχεδόν πανομοιότυπο Πάσχα της παιδικής μου ηλικίας. Θυμάμαι την μετάβαση από τα Γιάννενα στο χωριό, στον Γεροπλάτανο, για την Μεγάλη Εβδομάδα, τις προετοιμασίες που κάνανε οι άντρες της οικογένειας για το αρνί, χωρίς να συμμετέχουν στην γυναικεία κατάνυξη αλλά με το πείσμα του τεχνίτη που τον ενοχλούν όσοι παρεμβαίνουν στην προετοιμασία της σούβλας. Τη γιαγιά που ενώ περίμενε πως και πώς να έρθει η Ανάσταση ξεθεωμένη από τη νηστεία και τις δουλειές, προλάβαινε πάντα στο παραπέντε το ‘Χριστός Ανέστη’, εξαιτίας της μαγειρίτσας. Μα πάνω απ’ όλα θυμάμαι τα αναστάσιμα ‘καλά παπούτσια’. Πάντα λίγο μεγαλύτερα για να μας κάνουν και του χρόνου. Από τότε πέρασαν πολλά Πάσχα. Όμως κάθε χρόνο γυρνάω σε εκείνες τις μνήμες, αν και έχω πάψει προ πολλού να μην μου κάνουν τα περσινά παπούτσια…»
Κώστας Τασούλας, Γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, Βουλευτής Ιωαννίνων (ΝΔ)
«Το Πάσχα που θυμάμαι περισσότερο είναι εκείνο του 1987. Τότε υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία ως λοχίας της στρατονομίας στα Ιωάννινα. Τον Μάρτιο του 1987 σημειώθηκε μία πολύ μεγάλη κρίση και ένταση από πλευράς Ελλάδος στις σχέσεις μας με την Τουρκία. Η Τουρκία έβγαλε το ωκεανογραφικό σκάφος Σισμίκ, συνοδευόμενο από πολεμικά πλοία, για έρευνες στο Αιγαίο. Οι μονάδες είχαν λάβει εντολή να κατευθυνθούν προς σημεία, τα οποία προβλέπονται για πολεμικές επιχειρήσεις. Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Μαρτίου- δύο εβδομάδες δηλαδή πριν από το Πάσχα του 1987. Όλη αυτή η ένταση για τους συστρατιώτες μου κι εμένα ήταν πρωτόγνωρη. Επικρατούσε ένα κλίμα αφενός άγχους, αφετέρου έξαρσης. Λίγες μέρες αργότερα, η συγκεκριμένη περιπέτεια άρχισε να κοπάζει. Το Πάσχα ήρθε λοιπόν μετά την κορύφωση μίας ψυχικής και πρακτικής δοκιμασίας για σύρραξη. Μου έχει μείνει αξέχαστο ως το πιο ανακουφιστικό Πάσχα της ζωής μου.
Ρένα Δούρου, Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού
«Κοιτάζω μια παιδική φωτογραφία και θυμάμαι τον πατέρα μου, ημέρες του Πάσχα, στην αυλή του σπιτιού μας στο Αιγάλεω, να μου διαβάζει το ομώνυμο διήγημα του Παπαδιαμάντη- που πήρα δώρο μαζί με λαμπάδα κι σοκολατένιο αυγό: ''...Την εσπέραν του Μεγάλου Σαββάτου του έτους 188... περί ώραν ενάτην, γερόντιόν τι ευπρεπώς ενδεδυμένον, καθόσον ηδύνατο να διακρίνει τις εις το σκότος, κατήρχετο την απ’ Αθηνών εις Πειραιά άγουσαν, την αμαξιτήν... Εφαίνετο μη γνωρίζων καλώς τον τόπον. Ο γέρων θα ήτο ίσως πτωχός, δεν θα είχε 50 λεπτά διά να πληρώση το εισιτήριον του σιδηροδρόμου, ή θα τα είχε κ’ έκαμεν οικονομίαν. (...) Ο μπάρμπα-Πύπης ενόησεν αμέσως τον κίνδυνον. Χωρίς να κινηθή άλλως από την θέσιν του, έτεινε την χείρα προς τον άγνωστον κ’ έκραξεν εναγωνίως: - Φίλος! καλός! μη ρίχνεις...’’ Κάθομαι μόνη στο σπίτι μου στο Αιγάλεω. Ξαναδιαβάζω το διήγημα, και σκέφτομαι τις δύσκολες μέρες που ζούμε, μέρες που για μερικούς συνανθρώπους μας, δίπλα μας, είναι και άγριες..».
Ανδρέας Παπαδόπουλος, Εκπρόσωπος Τύπου ΔΗΜΑΡ
«Δύο Πάσχα έχουν μείνει έντονα χαραγμένα στη μνήμη μου. Το πρώτο είναι το ‘Πάσχα της ανεμελειάς’, το 1996 στην Ικαρία και το ξεχωρίζω γιατί ήμουν μόλις 20 ετών, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες. ‘Ηταν ένα υπέροχο τετραήμερο με καλούς φίλους και πολλή διασκέδαση. Το πρόγραμμα περιελάμβανε ξενύχτια, μεθύσια και άφθονο φαγητό. Το δεύτερο ήταν το ‘Πάσχα του έρωτα’, το 2006. Τότε είχα γνωρίσει ένα μεγάλο έρωτα, την Έλλη. Ήταν ο πρώτος καιρός της σχέσης μας και είχαμε επιλέξει να περάσουμε εκείνες τις μέρες στον τόπο καταγωγής της, το Βόλο. Ήταν τόσο όμορφα που πάντα, όταν φτάνει η Μεγάλη Εβδομάδα, το μυαλό μου ανατρέχει σε αυτά τα δύο μέρη - παρά το γεγονός ότι για μένα το Πάσχα δεν σημαίνει κάτι. Είναι κανονικές μέρες- αργίες που ακολουθούμε από παράδοση».
Μανώλης Μητσιάς, τραγουδιστής
«Πριν 40 χρόνια αποφάσισα να περάσω το Πάσχα στο μοναστήρι της Παναγίας Ελώνας στο Λεωνίδιο Αρκαδίας παρέα με καλούς φίλους. Θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και επιλέξαμε αυτή την περιοχή. Από την Μεγάλη Δευτέρα μέχρι την Κυριακή του Πάσχα ακολουθούσαμε το πρόγραμμα που είχαν οι καλόγριες στο μοναστήρι. Η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική. Θυμάμαι έντονα ότι επειδή δεν υπήρχε ηλεκτρικό όλα γινόταν υπό το φως των κεριών. Αυτές οι εικόνες θα είναι για μένα πάντα χαραγμένες μέσα στο μυαλό μου».
Γλυκερία, τραγουδίστρια
«Έζησα στο χωριό Αγιο Πνεύμα Σερρών μέχρι τα δέκα μου χρόνια. Αλλά και όταν μετακόμισα με την οικογένειά μου στην Αθήνα συνέχισα να επισκέπτομαι το χωριό για τις ημέρες του Πάσχα. Νομίζω ότι από εκείνη την περίοδο δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα γιατί εκεί είναι συγκεντρωμένα τα καλύτερά μου Πάσχα. Τα έθιμα που ακολουθούσαμε όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, οι λειτουργίες στην εκκλησία και τα Πασχαλινά τραπέζια με όλη την οικογένεια συγκεντρωμένη ήταν τα πιο ωραία».
Νατάσσα Μποφίλιου, τραγουδίστρια
«Το μυαλό μου είναι γεμάτο από οικογενειακές συγκεντρώσεις. Μπορεί να μη θυμάμαι τις ακριβείς χρονολογίες, θυμάμαι όμως τις γιορτές και τα πρόσωπα, την Άνοιξη και τα στρωμένα τραπέζια. Πάνω απ’ όλα όμως θυμάμαι τη φασαρία. Για χρόνια κάθε Πάσχα ήταν καρμπόν. Όμως μιά χρονιά, θα ήμουν οκτώ, δέκα χρόνων, ήρθε ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρίνια, δώρο της μαμάς- και τα άλλαξε όλα. Κοιμήθηκα μαζί τους το βράδυ της Ανάστασης. Από τότε κάθε Πάσχα τα φοράω στη φαντασία μου».
Θάλεια Ματίκα, ηθοποιός
«Δεν είναι η αγαπημένη μου γιορτή γι’αυτό φροντίζω να φεύγω στο εξωτερικό. Είναι μια ευκαιρία για να ταξιδέψω χωρίς το... βάρος των ελληνικών εθίμων. Το πιο αγαπημένο μου Πάσχα το έζησα πριν από δύο χρόνια. Είχαμε πάει με τον καλό μου στο Βερολίνο και για μας ήταν μια αποκάλυψη. Στο παρελθόν είχα επισκεφθεί πολλές φορές την Γερμανία –έχω τελειώσει γερμανικό σχολείο οπότε την επισκεπτόμασταν συχνά στο πλαίσιο των εκδρομών- αλλά στην συγκεκριμένη πόλη δεν είχα πάει ποτέ. Η άνθιση των τεχνών και των γραμμάτων αλλά και το πολυπολιτισμικό πρόσωπό της την κάνουν αγαπητή και οικεία. Αυτό το ταξίδι το κάναμε πριν την κρίση και δεν υπήρχε αυτή η κακή ατμόσφαιρα . Ένας ακόμη λόγος που έχει καταγραφεί το ταξίδι μου αυτό ως το πιο αγαπημένο είναι γιατί είχαμε περισσότερη ξενοιασιά και αισιοδοξία».
Μπέσυ Μάλφα, ηθοποιός
«Πριν από λίγα χρόνια απέκτησα ένα σπίτι στα Μεσοχώρια Ευβοίας. Από τότε τις μέρες του Πάσχα τις περνάω εκεί παρέα με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και η Εβελίνα Παπούλια είναι δύο από τους φίλους μου που έχουμε στο ίδιο μέρος εξοχικό. Από το Πασχαλινό τραπέζι δεν λείπει ποτέ ο Ιεροκλής. Όλες οι γιορτές εκεί ήταν μοναδικές» Αυτό το Πάσχα όμως που έμεινε χαραγμένο στην μνήμη μου είναι πριν από επτά χρόνια. Το πασχαλινό τραπέζι είχε τα πρόσωπα που αγαπούσα πολύ: εκτός από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, τον πατέρα μου και τον πνευματικό μου πατέρα τον Γιάννη Μέτση. Κανείς από τους δύο δεν βρίσκεται πια στην ζωή. Εκείνη την χρονιά ήταν το τελευταίο Πάσχα που πέρασα με τον πατέρα μου και θα είναι πάντα στο πιο γλυκό κομμάτι των αναμνήσεών μου. Το γιορτινό τραπέζι στρώνεται κάθε χρονο αλλά λείπουν τα αγαπημένα πρόσωπα».
Ζέτα Δούκα, ηθοποιός
«Δεν είχα χωριό οπότε για μένα Πάσχα σήμαινε το… μπαλκόνι της γιαγιάς στην Καλλιθέα και ίσως την ημέρα του Πάσχα το σπίτι του θείου στα Σπάτα όπου σουβλίζαμε και ψήναμε το αρνί. Μια από τις αγαπημένες μου εικόνες είναι να κάθομαι στο μπαλκόνι της γιαγιάς και να βλέπει την περιφορά των επιταφίων. Το σπίτι βρισκόταν πάνω στην Θησέως και τότε από εκείνο το σημείο περνούσαν οι επιτάφιοι τριών εκκλησιών. Ως παιδί το θέαμα αυτό μου προκαλούσε δέος: εκατοντάδες άνθρωποι να ακολουθούν την περιφορά των επιταφίων με κερί στο χέρι συνοδεύοντας τους παπάδες στους ψαλμούς. Η Μεγάλη Παρασκευή όμως που ακολούθησε κι εκείνη με την οικογένειά μου την περιφορά είναι χαραγμένη στο μυαλό μου. Ξεχωρίζει όχι μόνο γιατί έκανα κι εγώ αυτό που έβλεπα από το μπαλκόνι αλλά γιατί... πήραν τα μαλλιά μου φωτιά! Ηταν λίγο σοκαριστικό…»
Χρήστος Θηβαίος, τραγουδοποιός
«Το χωριό όπου "καταγράφηκαν" οι πιο ωραίες αναμνήσεις μου λέγεται Καπετανιάνα και βρίσκεται στην Κρήτη. Είχα βρεθεί εκεί πέρσι με την οικογένειά μου, την γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τους αγαπημένους μας φίλους. Κάθε μέρα είχε κάτι διαφορετικό κάτι ξεχωριστό. Νομίζω ότι αυτά που μοιράζεσαι με τους δικούς σου ανθρώπους κάνουν τις μέρες και τις γιορτές αγαπημένες».
Άννα Νταλάρα, Πρώην υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, βουλευτής Β’ Αθήνας (ΠΑΣΟΚ)
«Σωτήριον έτος 1982, Πάσχα στην Άνδρο με το Γιώργο Νταλάρα ψαρά. Πασχαλινές διακοπές και καλά. Νέος δεσμός όπου δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Εγώ τον δείχνω εννοείται. Το είδα το όνειρο, όταν είδα με τι λαχτάρα και αγωνία οι άντρες της παρέας τακτοποιούσαν τα ψαρικά. Ξεκινήσαμε μια κατανυκτική Μ. Εβδομάδα με ολοήμερα ψαρέματα όπου ακολουθούσα υπό την επήρεια δραμαμίνης και με την ελπίδα ότι το Σάββατο θα κάναμε Ανάσταση στη στεριά.
Το Μ. Σάββατο ουδεμία αλλαγή στο πρόγραμμα, μόνο υποσχέσεις ’’σε λίγο τελειώνουμε κλπ.’’. Όταν βγήκα από τη βάρκα κατά τις 7 το απόγευμα διότι είχα εθιστεί στη δραμαμίνη και για να μην τους ‘‘αφήσω’’ στη βάρκα όλα τα νηστίσιμα, το λεγόμενο μπότζι ή σουέλ με είχε κάνει κουρούμπελο. Κι έκατσα ωραία-ωραία ολομόναχη σε μια μικρή ερημική παραλία της Παλαιόπολης αναμένοντας το ’’Θείο Φως’’.
Άκουσα τις καμπάνες να κτυπούν χαρμόσυνα, έβλεπα ’’από μακρυά τους καπνούς που ανέβαιναν μεριές-μεριές, και τις πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες’’ και είπα στον εαυτό μου Χριστός Ανέστη χωρίς φιλί, χωρίς κερί, χωρίς αυγό. Κατά τη δευτέρα πρωινή (2 π.μ.), γύρισαν οι μεγάλοι ψαράδες, χαλαροί και αμέριμνοι με το γνωστό ’’Τι έγινε, όλα καλά;’’. Αυτές τις επτά ώρες μόνη μου, τράβηξα του Χριστού τα Πάθη, αλλά λόγω του ότι και ο ίδιος ο Χριστός τα υφίστατο την ίδια εβδομάδα, έδωσα τόπο στην οργή και αποζημιώθηκα την άλλη μέρα με μια από τις ωραιότερες δεύτερες Αναστάσεις που έχω περάσει στη ζωή μου, το απόγευμα της Κυριακής στις μπαρουτοκαπνισμένες Στενιές της Άνδρου.
Θανάσης Οικονόμου, Βουλευτής Ιωαννίνων (ΠΑΣΟΚ)
«Μπορεί να μην θυμάμαι πολύ καλά το προηγούμενο Πάσχα ή το Πάσχα πριν από αυτό, θυμάμαι όμως όλο και πιο έντονα το σχεδόν πανομοιότυπο Πάσχα της παιδικής μου ηλικίας. Θυμάμαι την μετάβαση από τα Γιάννενα στο χωριό, στον Γεροπλάτανο, για την Μεγάλη Εβδομάδα, τις προετοιμασίες που κάνανε οι άντρες της οικογένειας για το αρνί, χωρίς να συμμετέχουν στην γυναικεία κατάνυξη αλλά με το πείσμα του τεχνίτη που τον ενοχλούν όσοι παρεμβαίνουν στην προετοιμασία της σούβλας. Τη γιαγιά που ενώ περίμενε πως και πώς να έρθει η Ανάσταση ξεθεωμένη από τη νηστεία και τις δουλειές, προλάβαινε πάντα στο παραπέντε το ‘Χριστός Ανέστη’, εξαιτίας της μαγειρίτσας. Μα πάνω απ’ όλα θυμάμαι τα αναστάσιμα ‘καλά παπούτσια’. Πάντα λίγο μεγαλύτερα για να μας κάνουν και του χρόνου. Από τότε πέρασαν πολλά Πάσχα. Όμως κάθε χρόνο γυρνάω σε εκείνες τις μνήμες, αν και έχω πάψει προ πολλού να μην μου κάνουν τα περσινά παπούτσια…»
Κώστας Τασούλας, Γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, Βουλευτής Ιωαννίνων (ΝΔ)
«Το Πάσχα που θυμάμαι περισσότερο είναι εκείνο του 1987. Τότε υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία ως λοχίας της στρατονομίας στα Ιωάννινα. Τον Μάρτιο του 1987 σημειώθηκε μία πολύ μεγάλη κρίση και ένταση από πλευράς Ελλάδος στις σχέσεις μας με την Τουρκία. Η Τουρκία έβγαλε το ωκεανογραφικό σκάφος Σισμίκ, συνοδευόμενο από πολεμικά πλοία, για έρευνες στο Αιγαίο. Οι μονάδες είχαν λάβει εντολή να κατευθυνθούν προς σημεία, τα οποία προβλέπονται για πολεμικές επιχειρήσεις. Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Μαρτίου- δύο εβδομάδες δηλαδή πριν από το Πάσχα του 1987. Όλη αυτή η ένταση για τους συστρατιώτες μου κι εμένα ήταν πρωτόγνωρη. Επικρατούσε ένα κλίμα αφενός άγχους, αφετέρου έξαρσης. Λίγες μέρες αργότερα, η συγκεκριμένη περιπέτεια άρχισε να κοπάζει. Το Πάσχα ήρθε λοιπόν μετά την κορύφωση μίας ψυχικής και πρακτικής δοκιμασίας για σύρραξη. Μου έχει μείνει αξέχαστο ως το πιο ανακουφιστικό Πάσχα της ζωής μου.
Ρένα Δούρου, Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού
«Κοιτάζω μια παιδική φωτογραφία και θυμάμαι τον πατέρα μου, ημέρες του Πάσχα, στην αυλή του σπιτιού μας στο Αιγάλεω, να μου διαβάζει το ομώνυμο διήγημα του Παπαδιαμάντη- που πήρα δώρο μαζί με λαμπάδα κι σοκολατένιο αυγό: ''...Την εσπέραν του Μεγάλου Σαββάτου του έτους 188... περί ώραν ενάτην, γερόντιόν τι ευπρεπώς ενδεδυμένον, καθόσον ηδύνατο να διακρίνει τις εις το σκότος, κατήρχετο την απ’ Αθηνών εις Πειραιά άγουσαν, την αμαξιτήν... Εφαίνετο μη γνωρίζων καλώς τον τόπον. Ο γέρων θα ήτο ίσως πτωχός, δεν θα είχε 50 λεπτά διά να πληρώση το εισιτήριον του σιδηροδρόμου, ή θα τα είχε κ’ έκαμεν οικονομίαν. (...) Ο μπάρμπα-Πύπης ενόησεν αμέσως τον κίνδυνον. Χωρίς να κινηθή άλλως από την θέσιν του, έτεινε την χείρα προς τον άγνωστον κ’ έκραξεν εναγωνίως: - Φίλος! καλός! μη ρίχνεις...’’ Κάθομαι μόνη στο σπίτι μου στο Αιγάλεω. Ξαναδιαβάζω το διήγημα, και σκέφτομαι τις δύσκολες μέρες που ζούμε, μέρες που για μερικούς συνανθρώπους μας, δίπλα μας, είναι και άγριες..».
Ανδρέας Παπαδόπουλος, Εκπρόσωπος Τύπου ΔΗΜΑΡ
«Δύο Πάσχα έχουν μείνει έντονα χαραγμένα στη μνήμη μου. Το πρώτο είναι το ‘Πάσχα της ανεμελειάς’, το 1996 στην Ικαρία και το ξεχωρίζω γιατί ήμουν μόλις 20 ετών, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες. ‘Ηταν ένα υπέροχο τετραήμερο με καλούς φίλους και πολλή διασκέδαση. Το πρόγραμμα περιελάμβανε ξενύχτια, μεθύσια και άφθονο φαγητό. Το δεύτερο ήταν το ‘Πάσχα του έρωτα’, το 2006. Τότε είχα γνωρίσει ένα μεγάλο έρωτα, την Έλλη. Ήταν ο πρώτος καιρός της σχέσης μας και είχαμε επιλέξει να περάσουμε εκείνες τις μέρες στον τόπο καταγωγής της, το Βόλο. Ήταν τόσο όμορφα που πάντα, όταν φτάνει η Μεγάλη Εβδομάδα, το μυαλό μου ανατρέχει σε αυτά τα δύο μέρη - παρά το γεγονός ότι για μένα το Πάσχα δεν σημαίνει κάτι. Είναι κανονικές μέρες- αργίες που ακολουθούμε από παράδοση».
Μανώλης Μητσιάς, τραγουδιστής
«Πριν 40 χρόνια αποφάσισα να περάσω το Πάσχα στο μοναστήρι της Παναγίας Ελώνας στο Λεωνίδιο Αρκαδίας παρέα με καλούς φίλους. Θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και επιλέξαμε αυτή την περιοχή. Από την Μεγάλη Δευτέρα μέχρι την Κυριακή του Πάσχα ακολουθούσαμε το πρόγραμμα που είχαν οι καλόγριες στο μοναστήρι. Η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική. Θυμάμαι έντονα ότι επειδή δεν υπήρχε ηλεκτρικό όλα γινόταν υπό το φως των κεριών. Αυτές οι εικόνες θα είναι για μένα πάντα χαραγμένες μέσα στο μυαλό μου».
Γλυκερία, τραγουδίστρια
«Έζησα στο χωριό Αγιο Πνεύμα Σερρών μέχρι τα δέκα μου χρόνια. Αλλά και όταν μετακόμισα με την οικογένειά μου στην Αθήνα συνέχισα να επισκέπτομαι το χωριό για τις ημέρες του Πάσχα. Νομίζω ότι από εκείνη την περίοδο δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα γιατί εκεί είναι συγκεντρωμένα τα καλύτερά μου Πάσχα. Τα έθιμα που ακολουθούσαμε όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, οι λειτουργίες στην εκκλησία και τα Πασχαλινά τραπέζια με όλη την οικογένεια συγκεντρωμένη ήταν τα πιο ωραία».
Νατάσσα Μποφίλιου, τραγουδίστρια
«Το μυαλό μου είναι γεμάτο από οικογενειακές συγκεντρώσεις. Μπορεί να μη θυμάμαι τις ακριβείς χρονολογίες, θυμάμαι όμως τις γιορτές και τα πρόσωπα, την Άνοιξη και τα στρωμένα τραπέζια. Πάνω απ’ όλα όμως θυμάμαι τη φασαρία. Για χρόνια κάθε Πάσχα ήταν καρμπόν. Όμως μιά χρονιά, θα ήμουν οκτώ, δέκα χρόνων, ήρθε ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρίνια, δώρο της μαμάς- και τα άλλαξε όλα. Κοιμήθηκα μαζί τους το βράδυ της Ανάστασης. Από τότε κάθε Πάσχα τα φοράω στη φαντασία μου».
Θάλεια Ματίκα, ηθοποιός
«Δεν είναι η αγαπημένη μου γιορτή γι’αυτό φροντίζω να φεύγω στο εξωτερικό. Είναι μια ευκαιρία για να ταξιδέψω χωρίς το... βάρος των ελληνικών εθίμων. Το πιο αγαπημένο μου Πάσχα το έζησα πριν από δύο χρόνια. Είχαμε πάει με τον καλό μου στο Βερολίνο και για μας ήταν μια αποκάλυψη. Στο παρελθόν είχα επισκεφθεί πολλές φορές την Γερμανία –έχω τελειώσει γερμανικό σχολείο οπότε την επισκεπτόμασταν συχνά στο πλαίσιο των εκδρομών- αλλά στην συγκεκριμένη πόλη δεν είχα πάει ποτέ. Η άνθιση των τεχνών και των γραμμάτων αλλά και το πολυπολιτισμικό πρόσωπό της την κάνουν αγαπητή και οικεία. Αυτό το ταξίδι το κάναμε πριν την κρίση και δεν υπήρχε αυτή η κακή ατμόσφαιρα . Ένας ακόμη λόγος που έχει καταγραφεί το ταξίδι μου αυτό ως το πιο αγαπημένο είναι γιατί είχαμε περισσότερη ξενοιασιά και αισιοδοξία».
Μπέσυ Μάλφα, ηθοποιός
«Πριν από λίγα χρόνια απέκτησα ένα σπίτι στα Μεσοχώρια Ευβοίας. Από τότε τις μέρες του Πάσχα τις περνάω εκεί παρέα με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και η Εβελίνα Παπούλια είναι δύο από τους φίλους μου που έχουμε στο ίδιο μέρος εξοχικό. Από το Πασχαλινό τραπέζι δεν λείπει ποτέ ο Ιεροκλής. Όλες οι γιορτές εκεί ήταν μοναδικές» Αυτό το Πάσχα όμως που έμεινε χαραγμένο στην μνήμη μου είναι πριν από επτά χρόνια. Το πασχαλινό τραπέζι είχε τα πρόσωπα που αγαπούσα πολύ: εκτός από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, τον πατέρα μου και τον πνευματικό μου πατέρα τον Γιάννη Μέτση. Κανείς από τους δύο δεν βρίσκεται πια στην ζωή. Εκείνη την χρονιά ήταν το τελευταίο Πάσχα που πέρασα με τον πατέρα μου και θα είναι πάντα στο πιο γλυκό κομμάτι των αναμνήσεών μου. Το γιορτινό τραπέζι στρώνεται κάθε χρονο αλλά λείπουν τα αγαπημένα πρόσωπα».
Ζέτα Δούκα, ηθοποιός
«Δεν είχα χωριό οπότε για μένα Πάσχα σήμαινε το… μπαλκόνι της γιαγιάς στην Καλλιθέα και ίσως την ημέρα του Πάσχα το σπίτι του θείου στα Σπάτα όπου σουβλίζαμε και ψήναμε το αρνί. Μια από τις αγαπημένες μου εικόνες είναι να κάθομαι στο μπαλκόνι της γιαγιάς και να βλέπει την περιφορά των επιταφίων. Το σπίτι βρισκόταν πάνω στην Θησέως και τότε από εκείνο το σημείο περνούσαν οι επιτάφιοι τριών εκκλησιών. Ως παιδί το θέαμα αυτό μου προκαλούσε δέος: εκατοντάδες άνθρωποι να ακολουθούν την περιφορά των επιταφίων με κερί στο χέρι συνοδεύοντας τους παπάδες στους ψαλμούς. Η Μεγάλη Παρασκευή όμως που ακολούθησε κι εκείνη με την οικογένειά μου την περιφορά είναι χαραγμένη στο μυαλό μου. Ξεχωρίζει όχι μόνο γιατί έκανα κι εγώ αυτό που έβλεπα από το μπαλκόνι αλλά γιατί... πήραν τα μαλλιά μου φωτιά! Ηταν λίγο σοκαριστικό…»
Χρήστος Θηβαίος, τραγουδοποιός
«Το χωριό όπου "καταγράφηκαν" οι πιο ωραίες αναμνήσεις μου λέγεται Καπετανιάνα και βρίσκεται στην Κρήτη. Είχα βρεθεί εκεί πέρσι με την οικογένειά μου, την γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τους αγαπημένους μας φίλους. Κάθε μέρα είχε κάτι διαφορετικό κάτι ξεχωριστό. Νομίζω ότι αυτά που μοιράζεσαι με τους δικούς σου ανθρώπους κάνουν τις μέρες και τις γιορτές αγαπημένες».
Πηγή
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.