Τελετή Όσκαρ, λοιπόν, σε ένα 24ωρο από τώρα. Κάθε φορά, όμως, λέω ότι θα κάτσω να δω τα Όσκαρ και ποτέ δεν φτάνω ως την έναρξη της τελετής. Μένω πάντα στο Κόκκινο Χαλί και την περατζάδα των επωνύμων, βαριέμαι απ’ όλο αυτό το ψεύτικο πράγμα, κλείνω την τηλεόραση και πέφτω για ύπνο. Πώς να μην ξενερώσεις με τέτοιο φτιασίδωμα που πέφτει; Γελάει η άλλη μπροστά στην κάμερα, αλλά όλα την σφίγγουν.
… Οι κορσέδες, τα μπότοξ και οι πλαστικές, τα φορέματα που δεν αφήνουν να πάρει οξυγόνο ο πνεύμονας, η εικόνα της που με ένα στραβοπάτημα στο τακούνι θα ξεφτιλιστεί, τα χάπια του γέλωτα για να αντέξει υποχρεωτικά το στρες της στιγμής. Κατά τα άλλα είναι χαρούμενη, είναι ευτυχισμένη, ό,τι πρέπει για μια βραδιά Χόλιγουντ.
… Μέχρι, λέει, κι οκτώ φορέματα άλλαξε πέρυσι μέσα στη νύχτα κάποια ηθοποιός!
Και κάθομαι και σκέφτομαι… Είναι δυνατόν να κερδίζει κάποιος Όσκαρ, την στιγμή που παίρνει το αγαλματάκι να γνωρίζει πολύ καλά ότι τον παρακολουθεί όλος ο πλανήτης κι εκείνο το τρομερό τάιμινγκ σαν καλλιτέχνης, σαν ένας άνθρωπος υποτίθεται του πνεύματος, να λέει: «Ευχαριστώ την μαμά μου»; Έλεος κάθε χρόνο με τις μανάδες τους, τους πατεράδες τους και τις αδερφάδες τους.
Είναι δυνατόν να μην περνάς ένα μήνυμα, να μας πεις κάτι τέλος πάντων, όταν έχεις καθηλώσει όλη τη γη κι έχεις την ευκαιρία να βγάλεις προς τα έξω τον εαυτό σου; Και το μόνο που έχεις να ξεστομίσεις να είναι σαλιαρίσματα για το σόι σου; Και τίποτα άλλο; Και δώστου κλάμα, δώστου συγκίνηση και δώστου «μαμά, φτιάξε τυροπιτάκια κι έρχομαι, μην τυχόν και δεν βάλεις και σουσάμι»…
Εγώ, λοιπόν, παραδέχομαι τον γίγαντα Μάρλον Μπράντο. Του δίνουν το Όσκαρ για το Νονό και λέει «άντε χαθείτε από μπροστά μου, σούργελα». Και στέλνει το ινδιανάκι και τους αφήνει κάγκελο όλους το 1973.
… Εγώ παραδέχομαι τον «Πάτον» που την βραδιά που έπαιρνε το Όσκαρ το 1971 δεν παρουσιάστηκε καν, επειδή, λέει, είχε να δει έναν αγώνα χόκεϊ στην τηλεόραση. Και δήλωσε ο Σκότ: «Απεχθάνομαι τον ρόλο που έπαιξα και τα Όσκαρ είναι μια παρέλαση κρέατος».
… Εγώ παραδέχομαι τον Μάικλ Μουρ που πριν από λίγα χρόνια πήγε στην τελετή και τους έκανε μπάχαλο. Βρίζοντας τον Μπους για τον πόλεμο στο Ιράκ κι όλοι από κάτω να έχουν πάθει σοκ και να κοιτάει ο ένας τον άλλον με αμηχανία!
Το 95% απ’ όσους παραλαμβάνουν το αγαλματάκι δεν έχουν να μας πούνε τίποτα. Στους ρόλους τους που παίζουν στα έργα είναι τυπάδες, είναι πονηροί, είναι κουκλάρες, είναι μάγκες, όμως μπροστά στο μικρόφωνο που είναι η πάρτη τους και ο εαυτός τους, ξεβρακώνονται δείχνοντάς μας ότι είναι εντελώς γυμνοί και ξυπόλυτοι από σκέψη και άντερα…
Πηγή
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.