Μοναξιά μου όλα

Υπάρχουν στιγμές που, ενώ όλα γύρω φαίνονται να λειτουργούν τέλεια, εγώ εξακολουθώ να έχω ένα περίεργο συναίσθημα που ρίχνει σκιές στην καρδιά μου και την ηρεμία μου. Ένα βαρίδι που μουτζουρώνει ότι όμορφο προσπαθώ να ζήσω, να νοιώσω και να αισθανθώ.
Το φαγητό έχει χάσει τη γεύση του, τα χρώματα έχουν αρχίσει να μου φαίνονται όλο και πιο θολά, το γέλιο αποτελεί πλέον μια ανακλαστική λειτουργία που γίνεται από συνήθεια.

Είτε βρίσκομαι μόνος σε ένα δωμάτιο, είτε περπατώ στο δρόμο έχοντας γύρω μου δεκάδες άλλους, είτε διασκεδάζω με παρέα, διαπιστώνω με τρόμο ότι έχω κόψει τον ομφάλιο λώρο που με συνδέει με τους γύρω μου. Και ο τρόμος αυτός, πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο όταν ανακαλύπτω πως το ίδιο αισθάνονται και όσοι με περιστοιχίζουν!

Τι συνομωσία είναι αυτή που μου παίζει το μυαλό; Έχω την αίσθηση ότι ζω μέσα στο απόλυτα οξύμωρο: Στην εποχή που η επικοινωνία βρίσκεται στο απόγειο της δόξας της, η μοναξιά έχει γίνει η πραγματική βασίλισσα της ζωής μου, της ζωής μας.

Κλεισμένοι όλοι μας σε έναν προσωπικό μικρόκοσμο, αποδεκατισμένοι από όρεξη για πραγματική επαφή, ζούμε απλά για να υπάρχουμε, αλλά σταματήσαμε να υπάρχουμε για να ζούμε.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην πούμε μια καλημέρα στο γείτονα; Τι μας σταματά να ανταλλάξουμε μια κουβέντα με τον συνεργάτη μας, που είμαστε μαζί ώρες ολόκληρες;
Γιατί φοβόμαστε να μοιραστούμε; Γιατί να μη θέλουμε να δείξουμε πόσο άνθρωποι είμαστε;

Κάθε μου σκέψη και ένα γιατί. Κάθε γιατί, ακόμα ένα καρφί που καρφώνεται με πάθος στο σταυρό της μοναξιάς και τον κάνει όλο και πιο βαρύ.
Θέλω να μιλήσω, να εκμυστηρευτώ, να ακουμπήσω, να στηριχτώ σε κάτι. Η μοναχικότητα που γέμιζε από μόνη της ολόκληρα δωμάτια, ολόκληρα γραφεία, ξαφνικά μετατράπηκε σε μοναξιά, χωρίς να καταλάβω το πότε και το γιατί.
Πάψαμε να μιλάμε και να ακούμε και η ζωή μας τιμωρεί. Αφήσαμε να μας παρασύρει το πάθος μας για δημιουργία, σε σημείο που δημιουργήσαμε μια προσωπική φυλακή για το μυαλό μας. Και μαζί με το μυαλό μας χάνουμε και την ψυχή μας.

Υπάρχει επιστροφή; Υπάρχει ένα χέρι να βρεθεί να μας τραβήξει από το βυθό της μοναξιάς μας; Θα βρεθεί το ξέρω, το θέλω, το ελπίζω! Γιατί ζωή χωρίς να μοιράζεσαι πάθη, χαρές, λύπες και φόβους, είναι ζωή μισή, είναι ζωή λειψή και δεν αξίζει σε κανέναν.

Μια γυναίκα που σκόρπισε γύρω της πάθη, η Μαίριλιν Μονρόε είπε κάποτε: "Η καριέρα είναι υπέροχο πράγμα, αλλά δεν μπορείς να κουλουριαστείς μαζί της μια κρύα νύχτα".
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να ζούμε με φαντάσματα γύρω μας και ας δώσουμε μια ευκαιρία στον ίδιο μας τον εαυτό να βουτήξει στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και να βγει εξαγνισμένος από το ασήκωτο βάρος της μοναξιάς μας.

Μάκης Πουνέντης

Πηγή