Στη νέα εποχή υπάρχουν τα προγαμιαία συμβόλαια. Στην εποχή των παππούδων μας τα προικοσύμφωνα.
Τα πρώτα ελληνικά προικοσύμφωνα που σώζονται χρονολογούνται γύρω στο 1500.
Μέσα αυτά βλέπει κανείς πώς γινόταν η μεταβίβαση της περιουσίας από τη μια γενιά στην άλλη. Πώς ο γονιός, ο θείος, ή και ο παππούς, εξασφάλιζαν την επόμενη γενιά, με απώτερο στόχο τη συνέχεια της οικογένειας.
Τη σημερινή εποχή, αν το ζεύγος το επιθυμεί, μπορούν να συμφωνήσουν πως ό,τι αποκτηθεί στη διάρκεια του γάμου τους, θα είναι η κοινή τους περιουσία.
Στην παλιά εποχή, οι πατεράδες έδιναν μαζί με το χέρι της κόρης τους και την ανάλογη προίκα. Υπήρχαν αυτοί που έδιναν χρήματα, σπίτια, ακόμη και σεμέδες, και αυτοί που για να δώσουν προίκα στην κόρη τους έβαζαν όρους στο γαμπρό.
Όπως αυτό που ανακάλυψε ο μελετητής Γιώργος Χιονίδης, και φαίνεται να χρονολογείται στις 13-2-1898. Το προικοσύμφωνο αυτό λοιπόν, έδινε προίκα συνολικής αξίας 50.000 γροσιών, μεταξύ της οποίας ένα σπίτι και ένα χωράφι , με την προϋπόθεση όμως ο γαμπρός και η νύφη να μείνουν για πάντα με τους γονείς της κοπέλας.
Ένα άλλο είναι αυτό από 18.4.1732 στο Τρίκερι, όπου η χήρα μάνα μαζί με το χέρι της κόρης της έδωσε στην οικογένεια του γαμπρού δύο αρσενικά γουρούνια, ένα ντουλάπι από ξύλο κυπαρισσιού και μία γαβάθα του παππού της νύφης.
Στη Θράκη, το έτος 1822, ένα παρόμοιο έγγραφο κάνει λόγο για την προίκα της νύφης με το όνομα Αναστασία. Η προίκα της νύφης ..πλούσια. Είκοσι πουκάμισα, είκοσι τζεβρέδες, δέκα μαξιλάρια, δύο στρώματα, δύο παπλώματα, σεντόνια, χαλιά, κιλίμια, ένα σεντούκι και πολλά άλλα αντικείμενα που μπορούσαν την εποχή εκείνη να συνθέσουν ένα πλήρες σπιτικό.
Σας το παραθέτουμε πρωτότυπο :
Δια του παρόντος έμμαρτίρου ΰποφαίνομαι, ότι κατά τους θείους και ιερούς δεσμούς της Εκκλησίας εις νόμιμον α', γάμον αρραβώνιασα την θυγατέρα μου 'Αναστασουδα, με τον Κυρ. Νικολάκη Σταύρου, επί συμφωνία να δώσω πρήκα στην προηρημένην θυγατέρα μου τα ακόλουθα είκοσι υποκάμισα, είκοσι τζεβρέδες κατά την συνήθειαν. δεκαπέντε συντρόφια, οκτώ μαξιλάρια καδιφεδένια, δύο μακάτια κουξηά, δύο μαξιλαρούδια, δύο μεντέρες με το μαλί των, δύο στρώματα δίμητα, δύο συντόνια, δύο προσκεφαλάδες, δύο παπλόματα, δύο μεντεροΰδες δίμηταις και ένα χαλί. Ένα κελίμι, ένα τακίμι λουτρίσιου, τρεις τεντζερέδες, δέκα σαχάνια, ένα σινι και ένα σεντούκι καρίτικου, ένα σκαμνί, ένα φαράσι σιδερένιον και ένα σιακτανι ασημένιο με τον φιτιλα του, οκτώ μπουρλειές μαργαριτάρι, ένα έγκόρφι, ένα τζεβαχιρένιο ζωνάρι με μαργαριταρένια βήτα. μνιά συρά σκουραλίκια ζουμρουτένια, δύο δακτυλίδια μαλαματένια, ένα χρυσό οτζακι-περδεσί δύο μπόους χρυσούς, πέντε κατια φωρεσιαΐς. Ή μνιά τζιντζεκλιά φούστα ζινκιαπόγουνα. μνιά σταμπόλσιαλησι φούστα με μνιά μόδα τουναδόγουνα, μνιά γκεντζένια φούστα με μια ασπρόγουνα, μνιά τουλπα νένια κενδιτή φούστα με μια καρσακόγουνα και μνιά άτλαδίσια φοΰστα μέ ένα γουνακι τούρκα, και ένα γούνουμα τούρκα δια το νυφκατο το τουτζάκη, πέντε φέσια, πέντε τσεμπέργια, δεκαπέντε βρακουζόνες, δεκαπέντε πετσέτες, ένα ομούς χαβλισί, ένα κεφαλόδεμα, και ένα φέρετζε τσουχένιον. Αυτά δίδω στην προειρημένην θυγατέρα μου τα όποια θέλουν είναι άνεκλυπή έως το παραμικρόν. δίδω και τω προηρημένω γαμπρω μου, μισό σπίτι ένα δακτυλίδι διαμαντένιο, ένα καλαμάρι άσιμένιο και ένα ώρολόγι μπούλες μαργαριταρένιο, τα όποια ως προείρηται θέλουν εΐνε άνεκλυπή έως το παραμικρόν, περιπλέον και τους δύο δίδω την πατρικήν ευχήν μου, ο θεός να τους δώση ειρήνην και όμόνοιαν. Είθε!
Αδριανού τη 24 Φεβρουαρίου 1822
Οί μάρτυρες Ό υποφαίνομαι
Δ. Ταπητσλής μάρτυς Νικόλαος Μαλούσης
Χριστόδουλος Δούλας μάρτυς ό εφημέριος 'Αγίου Νικολάου
ιερομόναχος Γαβριήλ
Πηγή
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.