«Ευτυχώς που παντρεύτηκες αυτή τη γυναίκα, γιατί μόνο αυτή θα σταθεί όρθια δίπλα σου» του είχε πει ο Μίμης Φωτόπουλος
«Ποιος το περίμενε… ο Βαγγέλας να έχει τέτοιο τέλος…» Πάγωσε η θεατρική πιάτσα, όταν έμαθε τον φρικτό θάνατο του Βαγγέλη Λιβαδά.
Ο 90χρονος θεατρικός επιχειρηματίας βρέθηκε απανθρακωμένος στο διαμέρισμά του στη Γλυφάδα από πυρκαγιά που ξέσπασε την περασμένη Κυριακή από αερόθερμο. Ο άτυχος παραγωγός ήταν στο κρεβάτι και τα κλινοσκεπάσματά του πήραν φωτιά, αλλά εκείνος ήταν ανήμπορος να σηκωθεί. Τραγική φιγούρα, η γυναίκα του, η πρωταγωνίστρια Σμαρούλα Γιούλη, η οποία τον έβλεπε να καίγεται αλλά αδυνατούσε να τον βοηθήσει.
Σε κατάσταση σοκ και με αναπνευστικά προβλήματα η Σμαρούλα μεταφέρθηκε στο πλησιέστερο νοσοκομείο, ενώ σπάραζε για τον θάνατο του λατρεμένου συζύγου της. Μέσα σε λίγα λεπτά έχασε ό,τι πιο όμορφο της χάρισε η ζωή. Τον άνθρωπό της που μοιράστηκε μαζί του χαρές και λύπες για πενήντα έξι ολόκληρα χρόνια. Ο πόνος της, αβάσταχτος…
«ΔΕΝ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΠΟΤΕ»
«Δύο ήταν οι μεγάλες αγάπες της ζωής μου: η Σμαρούλα και το θέατρο» έλεγε πάντα ο Βαγγέλης Λιβαδάς. Η Σμαρούλα ήταν η δεύτερη γυναίκα του. Το μελαχρινό κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη με τα μεγάλα μάτια έκλεψε την καρδιά του με την πρώτη ματιά.
«Την είδα έξω από το φαρμακείο του Μαρινόπουλου να περιμένει. Περνούσαν τα τραμ το ένα μετά το άλλο γεμάτα με κόσμο και εκείνη δεν μπορούσε να μπει μέσα. Φοβόταν να σπρώξει λίγο και να ανεβεί, τόσο πολύ διακριτική και προσεκτική ήταν! Την έπιασα από τη μέση και την ανέβασα στο τραμ» αναπολούσε έναν χρόνο πριν στην «Espresso της Κυριακής» ο Βαγγέλης Λιβαδάς αναφερόμενος στη γνωριμία του με τη Σμαρούλα Γιούλη. Και εκείνη που καθόταν στο πλάι του τον κοίταξε τρυφερά στα μάτια και συμπλήρωσε: «Από τότε δεν χωρίσαμε ποτέ».
Λίγο καιρό μετά την πρώτη συνάντηση, ο Βαγγέλης Λιβαδάς και η Σμαρούλα Γιούλη παντρεύτηκαν με κουμπάρους τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Ντίνο Ηλιόπουλο, που ήταν αδελφικοί φίλοι του Βαγγέλη. «Ευτυχώς που παντρεύτηκες αυτή τη γυναίκα, γιατί μόνο αυτή θα σταθεί όρθια και σίγουρα δίπλα σου» του είχε πει ο Μίμης Φωτόπουλος.
«Εκτιμούσα πάντα τη σεμνότητα και την τιμιότητα της Σμαρούλας και δεν το λέω τώρα που μεγάλωσε. Το πίστευα από τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι» έλεγε σε φίλους και γνωστούς ο επιχειρηματίας. «Ο Βαγγέλης μου» έλεγε και καμάρωνε η αγαπημένη του. «Η Σμαρούλα μου» απαντούσε εκείνος στο τρυφερό κάλεσμά της.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΜΟΝΗ...
Η Σμαρούλα Γιούλη στάθηκε βράχος στον Βαγγέλα, όπως αποκαλούσαν τον σύζυγό της στον θεατρικό χώρο. Ηταν πάντα εκεί η «γλυκιά του γυναικούλα», όπως την αποκαλούσε, για να μοιραστεί μαζί του κάθε μεγάλο ρίσκο του, τις αποτυχίες, τις εισπρακτικές επιτυχίες, ό,τι καλό και άσχημο τους έφερε αυτός ο μισός και πλέον αιώνας κοινής πορείας σε αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτό, όταν έσβηνε ο άντρας της μέσα στις φλόγες, η Σμαρούλα φώναζε στους γιατρούς που έσπευσαν να της προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες: «Αφήστε να πάω με τον άνθρωπό μου».
Τώρα θα ζει μόνη στο άδειο σπίτι, το γεμάτο με τις αναμνήσεις. Πώς να μην της λείπει ο Βαγγέλης της… Τώρα σε ποιον θα λέει τα μυστικά της;
«Τα συναισθήματα είναι τα ίδια από τότε που γνωριστήκαμε. Δεν έχουν αλλάξει. Και τώρα που δεν περνάω όλη τη μέρα μου στο θέατρο και είμαστε συνέχεια μαζί στο σπίτι, βλέπω τη συμπεριφορά της, πάντα να στέκεται δίπλα χωρίς να ζητάει ποτέ τίποτα για τον εαυτό της και συγκινούμαι πολύ» είχε πει ο Βαγγέλης Λιβαδάς στη συνέντευξή του στην «Espresso της Κυριακής» και τα μάτια του είχαν βουρκώσει. Τέτοια αγάπη δεν ξανάγινε ποτέ…
ΑΝΕΒΑΣΕ 360 ΕΡΓΑ...αλλά ξεκίνησε ως ράφτης υποκαμίσων
Ο Βαγγέλης Λιβαδάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Στα νιάτα του υπήρξε ράφτης υποκαμίσων, μετρ στο είδος. Αγάπησε από παιδί το θέατρο και μπήκε από το 1958 στα βαθιά. Στο ενεργητικό του έχει πάνω από τριακόσιες εξήντα παραγωγές.
Ιδρυσε το «Αμφιθέατρο» το 1975 μετατρέποντας το Θέατρο «Καλουτά» σε αμφιθέατρο για τις ανάγκες των έργων και εκεί παρουσίασε τον «Ερωτόκριτο» του Κορνάρου, την «Οδύσσεια» κ.ά. Στη συνέχεια και για πρώτη φορά την εποχή εκείνη ως θεατρικός παραγωγός ανέβασε στο Θέατρο Ηρώδου του Αττικού τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη με τρομερή επιτυχία.
Στη συνέχεια, έκανε δεκάδες πολυδάπανες παραγωγές και ήταν από τους πρώτους που έφερε στην Ελλάδα τα περίφημα μιούζικαλ, όπως τα «Hello, Dolly», «Μάγκες και κούκλες», «Grease», «Σιρανό Ντε Μπερζεράκ».
Ανέβασε στα θέατρά του έργα σχεδόν όλων των Ελλήνων συγγραφέων, όπως Γρηγόριος Ξενόπουλος, Σπύρος Μελάς, Δημήτρης Ψαθάς, Γιώργος Ρούσσος, Νίκος Τσιφόρος, Κώστας Πρετεντέρης, Ηλίας Λυμπερόπουλος, Κώστας Νικολαΐδης, Αλέκος Σακελλάριος, Νίκος Φώσκολος, Παύλος Μάτεσις, Ασημάκης Γιαλαμάς, Μέντης Μποστ, Κώστας Μουρσελάς, Γιάννης Ξανθούλης, Λάκης Λαζόπουλος, Γιώργος Σκούρτης, Δημήτρης Ευθυμιάδης, Γιώργος Λαζαρίδης κ.ά. Γα την πολύπλευρη προσφορά του στο ελληνικό θέατρο τιμήθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Ο κατάλογος των σπουδαίων πρωταγωνιστών αλλά και των ηθοποιών που συνεργάστηκαν μαζί του είναι ατελείωτος: Λάμπρος Κωνσταντάρας, Μίμης Φωτόπουλος, Δέσπω Διαμαντίδου, Σαπφώ Νοταρά, Δημήτρης Ποταμίτης, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Θανάσης Βέγγος, Ντίνος Ηλιόπουλος, Ρένα Βλαχοπούλου, Νίκος Σταυρίδης, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Τίτος Βανδής, Αγγελος Αντωνόπουλος. Ηταν ο άνθρωπος που πίστεψε στο ταλέντο του Λάκη Λαζόπουλου και του έδωσε τη μεγάλη ώθηση. Γι’ αυτό συγκινημένος ο Λάκης απότισε φόρο τιμής στον Βαγγέλη Λιβαδά στην τελευταία εκπομπή του με τα μάτια γεμάτα δάκρυα.
Τα «παιδιά» του και η αδικία με το «Βέμπο»
«Αμιράλ», «Βέμπο», «Παρκ», «Σμαρούλα» ήταν τα θέατρα στα οποία μεγαλούργησε ο Βαγγέλας. Τελευταία τού είχε μείνει μόνο το «Αμιράλ», το οποίο κρατούσε ο γιος του Πάνος, ο οποίος συνέχιζε το έργο του πατέρα του. Ο Βαγγέλης Λιβαδάς άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα όταν του σφράγισαν το θέατρο «Βέμπο». Τότε επιδεινώθηκε και η κατάσταση της υγείας του. Ωστόσο, πάντα ήλπιζε ότι θα δικαιωθεί και θα περιέλθει ξανά στα χέρια του.
«Μου ζήτησαν διακόσια εκατομμύρια μίνιμουμ γκαραντί, αν είναι δυνατόν! Είμαστε ακόμη στα δικαστήρια. Επειδή πιστεύω πάρα πολύ στη Δικαιοσύνη, ελπίζω να με δικαιώσει και να ξαναμπώ στο “Βέμπο”» έλεγε μέχρι τελευταία.
Το θέατρο ήταν η ζωή του: «Νοσταλγώ το θέατρο και πιστεύω σε αυτό, γιατί το αγάπησα πάρα πολύ με όλη μου την ψυχή. Με πήγαινε η μητέρα μου μικρό, με έπιανε από το χέρι και με έπαιρνε μαζί της».
Πάντα τα έλεγε έξω από τα δόντια και δεν δίσταζε να εκφράζει τα παράπονα που είχε από τους ανθρώπους που είχε ευεργετήσει: «Ναι, έχω παράπονα από τους ανθρώπους του θεάτρου» παραδεχόταν, «όταν σε έχουν ανάγκη, είναι όλο αγάπες. Οι ηθοποιοί! Εγώ τους αποκαλώ θεατρίνους, γιατί θεατρίνοι είναι!».
Η διοίκηση της Πανελλήνιας Ενωσης Ελεύθερου Θεάτρου θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του αξέχαστου θεατρικού επιχειρηματία αποφάσισε να θεσπίσει στη μνήμη των Βαγγέλη Λιβαδά και Γιώργου Λεμπέση, καθώς και όλων των άλλων μεγάλων θεατρικών παραγωγών που υπήρξαν μέλη της, ετήσια χορηγία στο Ελληνικό Θεατρικό Μουσείο.
Espressonews
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.