Τριτοκοσμική εικόνα

Η εικόνα του πολιτικού κόσμου είναι αποκαρδιωτική. Kατάφεραν να απαξιώσουν περισσότερο την πολιτική, αλλά και να μειώσουν ακόμη περισσότερο τις ελπίδες για βελτίωση της κατάστασης από τους νυν πρωταγωνιστές

Εντυπωσιακά ήσαν τα γεγονότα της χθεσινής μέρας στην κονίστρα της πολιτικής. Ανά ημίωρο άλλαζε το πολιτικό σκηνικό, με τους πρωταγωνιστές να αναθεωρούν απόψεις, αλλά και πάλι να αναθεωρούν στη συνέχεια τις αναθεωρημένες, με μόνο απόλυτα αποφασισμένο τον κ. Γ. Παπανδρέου: Να μη θέλει να παραδεχθεί ότι εξέθεσε τη χώρα, και βγήκε από την αίθουσα πρωθυπουργός μεν, αλλά αμφισβητούμενος από τους ίδιους τους συντρόφους του.

Δυστυχώς, δεν τον συμβούλευσαν οι καλοί του φίλοι που συγκυβερνούν, να αποφύγει τις μακρόχρονες απολογίες, διότι χρησιμοποίησε επιχειρήματα, που εκτός του ιδίου, αμφιβάλλω να υπάρχει κάποιος που να τα αποδέχεται. Μεταξύ άλλων μας είπε ότι η πρόταση για δημοψήφισμα αποτελεί τίτλο τιμής για τον ίδιο και την κυβέρνηση, τη στιγμή που πολλοί υπουργοί καταφέρθηκαν με σκληρά λόγια εναντίον του για την απόφαση αυτή.

Και φυσικά δεν τόλμησε να διαγράψει κάποιον, που σημαίνει ότι από εδώ κι εμπρός, για όσο καιρό παραμείνει, θα ακούει χειρότερα. Αναρωτιέμαι δε, τι είδους κυβερνητικό συμβούλιο μπορεί να γίνει στο εξής, όταν δίπλα στον πρωθυπουργό θα κάθονται πρόσωπα που τον αμφισβήτησαν δημόσια. Και πώς θα σφίγγει τα χέρια των βουλευτών, που κατήγγειλαν ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει.

Ο κ. Γ. Παπανδρέου εχθές, ξαναγύρισε την Ελλάδα τρεις μέρες πίσω, ενώ κατ’ αυτό το διάστημα την περιέφερε στη χλεύη της υφηλίου. Το αν πιστεύει ότι καλώς έπραξε ή αν άκουσε συμβούλους που τον ξεγέλασαν, λίγη έχει σημασία. Στην πολιτική και στην επιχειρηματικότητα μετρούν τα αποτελέσματα. Για καλές ή κακές προθέσεις γίνεται λόγος στα Κατηχητικά. Στο Κοινοβούλιο κρίνονται τα οφέλη ή οι ζημιές για το λαό.

Δεν έχασε όμως σε όλα τα σημεία ο κ. Γ. Παπανδρέου. Σ’ ένα σημείο, αρκετά καθοριστικό για την αποκάλυψη των πραγματικών προθέσεων του κ. Α. Σαμαρά (και όχι αυτές του μπαλκονιού) βγήκε νικητής. Στο ότι, η Ν.Δ. έλεγε ότι δεν μπορεί να συμφωνήσει για τη Σύμβαση της 26ης Οκτωβρίου, τη στιγμή κατά την οποία δεν έχει γίνει ακόμη γνωστό τι ακριβώς περιέχει. Και ήταν σωστή η επιφύλαξη.

Αιφνίδια όμως, και ενώ εξακολουθεί να υπάρχει η ίδια άγνοια για το περιεχόμενο της Σύμβασης, μόλις φάνηκε στον ορίζοντα η πιθανότητα προκήρυξης εκλογών, η Ν.Δ. ανακοίνωσε ότι αποδέχεται τη Σύμβαση, αλλά -για την τιμή των όπλων- τονίστηκε πως άλλο πράγμα είναι η δανειακή σύμβαση, από τα μέτρα που θα τη συνοδεύουν.

Δηλαδή, αν δεν αρέσουν τα μέτρα στον κ. Σαμαρά, τι θα κάνει; Θα πιάσει από το λαιμό την Μέρκελ και τον Σαρκοζί και θα τους υποχρεώσει να τα αλλάξουν. Από τώρα υποθέτω πως θα πουν «αρκετά μας κουράσατε». Η Μέρκελ βέβαια είχε μιλήσει για κύρωση όλων των αποφάσεων που συνοδεύουν τη Σύμβαση, αλλά δεν το πρόσεξε ο κ. Α. Σαμαράς και πρόσφερε άλλοθι στον κ. Γ. Παπανδρέου.

Φαίνεται, ότι οι σύμβουλοι του κ. Σαμαρά, προφανώς καταληφθέντες από σύγχυση εμπρός στην ταχύτητα εκδήλωσης των γεγονότων και με συνεχή αυτοαναίρεση, θέλησαν να πείσουν την Ευρώπη ότι θα είναι κι αυτοί καλά παιδιά, διότι οι αντιρρήσεις είναι για τους ιθαγενείς. Και αποδέχτηκαν τη Σύμβαση, δίνοντας το δικαίωμα στον κ. Γ. Παπανδρέου να υπερτονίζει ότι υπάρχει συναίνεση.

Την συναίνεση, αλλά και την συνεργασία, αυτή εδώ η στήλη την ευαγγελίζεται από την πρώτη στιγμή. Αλλά, συναίνεση, του είδους των κυβερνήσεων του 1990, θα είναι δώρον άδωρον.

Αυτά τα παιχνίδια, των δήθεν πιέσεων προς τους Δυτικούς, για επίτευξη καλύτερου για την Ελλάδα αποτελέσματος, το παίξαμε ανεπιτυχώς πολλές φορές. Και μάλιστα, και από τους δυο ηγέτες Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνο Καραμανλή, που αναμφίβολα ξεχωρίζουν από τους νυν πολιτικούς.

Ο Ανδρέας, υποτίθεται ότι θα έδιωχνε τις αμερικανικές βάσεις, η συμφωνία για την παραμονή των οποίων ανανεωνόταν τυπικά κάθε επτά χρόνια. Με τη λήξη της επταετούς διάρκειας, ο Ανδρέας επανυπόγραψε την παραμονή τους, αλλά δήλωσε πως πρόκειται «για καταληκτική ημερομηνία» (!). Όλες οι συμφωνίες βέβαια είχαν καταληκτική -ανανεώσιμη- ημερομηνία! Όμως, την άλλη μέρα, ανυψώθηκαν πανό με το Σύνθημα «οι Βάσεις φεύγουν». Κανένας όρος (Στρατηγείο Λάρισας κ.ά.) δεν έγινε αποδεκτός από το ΝΑΤΟ.

Αλλά και προηγουμένως, όταν διαπιστώσαμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο ΝΑΤΟ μετά την αποχώρησή μας από το στρατιωτικό σκέλος, παρά τις πιέσεις μας κανένας όρος δεν έγινε αποδεκτός. Ο Γκράτσιος, στην τηλεφωνική του συνομιλία με τον Ρότζερς που βρισκόταν στο Στρατηγείο της Νάπολι, μάταια προσπαθούσε να τον πείσει για την πλήρη επαναπόκτηση του ρόλου μας στο Αιγαίο. Ο Ρότζερς ήταν απόλυτος και τηλεγραφικός, και επανήλθαμε απολογούμενοι μάλλον παρά απαιτητές.

Η εικόνα του πολιτικού κόσμου είναι αποκαρδιωτική (όχι και ότι ήταν πολύ καλύτερη και κατά τα προηγούμενα χρόνια) και κατάφεραν να απαξιώσουν περισσότερο την πολιτική, αλλά και να μειώσουν ακόμη περισσότερο τις ελπίδες για βελτίωση της κατάστασης από τους νυν πρωταγωνιστές.
Περιμένουμε τον από μηχανής θεό.

Ο Μακεδών

voria