"Κακά νιάτα, καλά γεράματα"

Ερμίνα Ντόντου, Ιδιωτική υπάλληλος

Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου έλεγε συνέχεια: "Κακά νιάτα, καλά γεράματα". Εννοούσε ότι ο άνθρωπος είναι προτιμότερο να ζοριστεί και να παλέψει στη ζωή του όταν θα είναι νέος, έτσι ώστε να απολαύσει τους κόπους του στα γεράματα, παρά να συμβεί το αντίθετο.

Και πράγματι, αν αναλογιστεί κανείς, αξίζει να μεγαλώσεις στα πούπουλα και να πεθάνεις στην ψάθα;

Τόσα χρόνια οι Έλληνες δέχονταν ψεύτικες υποσχέσεις. Ξεγελάστηκαν, νόμιζαν ότι οι διορισμοί, τα απλόχερα δάνεια των Τραπεζών για αγορά τούβλων (βλ. σπίτια), λαμαρινών (βλ. αυτοκίνητα) και ματαιοδοξίας (βλ. ταξίδια με δανεικά) θα ήταν επ’ αόριστον.

Δεν ξέρανε ότι είχανε να κάνουν με ακάλυπτη επιταγή (βλ. κυβερνήσεις). Όλοι νόμιζαν ότι μπορούν να ζούνε μια ζωή στα πούπουλα.

Βλέπεις, η σιγουριά της δουλειάς του δημοσίου, η μικρή εμπορική επιχείρηση, η οποία κάποτε έδιωχνε κόσμο επειδή δεν χωρούσε να μπει άλλος πελάτης στο μαγαζί, δεν σου άφηνε περιθώρια να σκεφτείς ότι στο μέλλον μπορεί να απολυθείς από το δημόσιο, να χάσεις όλα τα εργασιακά σου δικαιώματα, ότι θα έρθει ένας κολοσσός γίγαντας (πολυεθνική) ο οποίος θα "πατήσει" το μικρό μαγαζάκι και θα το λιώσει.

Έτσι λοιπόν, αυτή η ελευθερία του να αποκτάς τόσο εύκολα χρήμα, διαμόρφωσε και τη νοοτροπία μας.

Εμείς οι Έλληνες, ό,τι και να γίνει, λέγαμε ότι δεν θα πάψουμε ποτέ να διασκεδάζουμε, να πίνουμε το φραπεδάκι μας αραχτοί στην καφετέρια ατενίζοντας το πέλαγος, να απολαμβάνουμε τη γαριδούλα και την αστακομακαρονάδα δίπλα στο κύμα… έστω και με δανεικά.

Και φυσικά ήταν αδιανόητο τα παιδιά των Ελλήνων να μεγαλώσουν για να δουλέψουν σε οικοδομή ή σε χωράφι. Ντροπή...

Οι ίδιοι μας όμως βάζαμε τα χεράκια μας και βγάζαμε τα ματάκια μας τόσα χρόνια.

Οι Έλληνες όπου έφτυναν έγλειφαν. Ο πολιτικός που φτύναμε κάποτε, ήταν ο καλύτερός μας φίλος εφόσον "τυχαία" μας διόριζε το παιδί.

Κι έτσι... μας έφτασαν εδώ. Μόνο που δεν χρειάστηκε να μας σπρώξουν για να φτάσουμε. Πατήσαμε κι εμείς λίγο γκάζι. Βολευτήκαμε. Τώρα είναι αργά όμως για να το αλλάξουμε.

Δεν ανήκω στους Έλληνες της παραπάνω κατηγορίας. Ήμουν τυχερή. Οι γονείς μου ήταν βιοπαλαιστές. Είχαν "κακά νιάτα". Έζησαν τον πόλεμο. Πάλεψαν μέσα στη φτώχεια. Δημιούργησαν με κόπο και μόχθο. Έφτασε η στιγμή για τους γονείς μου που άρχισαν να απολαμβάνουν τους κόπους τους.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που το πολυτιμότερο πράγμα που μου έδωσε ήταν οι αρχές και η αυτοσυγκράτηση. Δεν μου δόθηκε απλόχερα τίποτα, αλλά ούτε και στερήθηκα. Είχαν "καλά γεράματα".

Το όνειρό μου ήταν να μεγαλώσω τα δύο μου παιδιά έτσι ήρεμα, όπως μεγάλωσα κι εγώ. Να μην τους τα δώσω όλα απλόχερα, αλλά να μην τους στερήσω πολλά.

Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα αναγκαζόμουν να φύγω από την Ελλάδα. Την μελλοντική "πρώην" πατρίδα μου.

Το πρώτο βήμα έγινε από τον άνδρα μου. Είναι από τους τυχερούς που διαθέτουν τα προσόντα για να δουλέψουν στο εξωτερικό. Πήγε στο Λονδίνο για να "ανοίξει" το δρόμο ώστε να ακολουθήσω κι εγώ με τα παιδιά μου.

Εξακολουθώ να έχω μια καλή δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, εδώ και πολλά χρόνια. Σε λίγους μήνες θα την παρατήσω και θα φύγω. Δεν θα περιμένω να με παρατήσει αυτή. Γιατί αν περιμένω, θα είναι αργά….

Είμαι ακόμη νέα. Ξέρω ότι έχουν αρχίσει τα δύσκολα. Τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα. Θα παλέψουμε εκεί που θα πάμε.

Ελπίζουμε ότι, Θεού θέλοντος, θα έχουμε τουλάχιστον... Καλά γεράματα.

nooz